INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2012 r. (data wpływu 13 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu wykorzystywania lokalu mieszkalnego w działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu wykorzystywania lokalu mieszkalnego w działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Dochody z działalności opodatkowane są na zasadach ogólnych według stawki 19%, tj. podatkiem liniowym. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest wynajem własnych lokali użytkowych innym podmiotom oraz budowa domów jednorodzinnych na sprzedaż. W związku z planowaną budową nowych obiektów do wynajęcia istnieje potrzeba otwarcia biura w mieście X, które zajęłoby się reklamą firmy i poszukiwaniem kontrahentów na rynku X. W związku z tym Wnioskodawca zamierza nabyć od osoby fizycznej lokal mieszkalny w mieście X, który wykorzystywany będzie jako biuro firmy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy można przeznaczyć zakupiony lokal mieszkalny na cele działalności gospodarczej...

Czy amortyzacja lokalu będzie kosztem uzyskania przychodów i jaką stawkę należy zastosować do amortyzacji lokalu zakupionego jako mieszkalny, a wykorzystywanego w całości na cele prowadzonej działalności gospodarczej...

Czy można zaliczyć w koszty działalności wydatki związane z eksploatacją tego lokalu, tj. czynsz, energia, woda, opłaty na rzecz wspólnoty mieszkaniowej...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy podatkowe, nie zabraniają przeznaczenia zakupionego lokalu mieszkalnego wyłącznie na potrzeby działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych, zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że posiada prawo do amortyzowania lokalu używanego w działalności gospodarczej i uznania odpisów amortyzacyjnych za koszt uzyskania przychodu w części dotyczącej mieszkania, bez amortyzowania i uznania za koszt udziału w gruncie.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że do amortyzacji przedmiotowego lokalu będzie miała zastosowanie stawka amortyzacji w wysokości 1,5% rocznie, zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, czyli jak dla lokali mieszkalnych.

Wnioskodawca uważa, że wszystkie koszty eksploatacyjne związane z użytkowaniem lokalu przeznaczonego na działalność gospodarczą może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, ponieważ zaistnieje związek przyczynowy poniesionych kosztów z przychodami. Ponadto ww. wymienione wydatki, nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodu i będą one przez podatnika właściwie udokumentowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując wydatek do kosztów podatkowych trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy.

Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza w zakresie wynajmu przyjąć należy, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w działalności gospodarczej w zakresie najmu, decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskanym przychodem z tytułu najmu, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Ustawodawca przyjął jednocześnie zasadę, że wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte lokale, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlega zaś grunt, udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy nieruchomość (lokal mieszkalny) przekazana zostanie do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania składnik majątkowy, może zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z tym, że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania. Późniejsze wprowadzenie stanowi ujawnienie środka trwałego i umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (art. 22i ust. 1).

Zgodnie z załącznikiem Nr 1 stanowiącym Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, stawka amortyzacyjna dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Zatem, przy spełnieniu warunków o których mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do zaliczenia lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w działalności gospodarczej do środków trwałych, lokal mieszkalny będący przedmiotem odrębnej własności, zgodnie z wolą Wnioskodawcy może być amortyzowany zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych wg stawki 1,5% rocznie.

Odpisy amortyzacyjne od ww. lokalu mieszkalnego, zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy mogą stanowić wówczas koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny, nie podlega amortyzacji, zgodnie z cytowanym przepisem art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na eksploatację lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, jak opłaty za czynsz, energię, wodę, opłaty na rzecz wspólnoty mieszkaniowej, należy mieć na uwadze ogólne warunki dotyczące możliwości zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów o których mowa w cytowanym powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem kosztami takimi mogą być wskazane powyżej – udokumentowane i poniesione po przekazaniu tego lokalu mieszkalnego do używania na potrzeby działalności gospodarczej wydatki związane z własnością tego lokalu mieszkalnego. Wydatki te należy zakwalifikować w ciężar kosztów uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego, tj. wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych mających zastosowanie do opisanego zdarzenia przyszłego. Przepisy ww. ustawy w żaden sposób, nie regulują kwestii samej możliwości przeznaczenia rzeczy na określone cele. Stąd też odpowiedź na sformułowane we wniosku pytanie 1, nie może być dokonana w trybie wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.