INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2012 r. (data wpływu 27 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od tzw. „kilometrówki” związanej ze świadczeniem czynności z zakresu pomocy prawnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od tzw. „kilometrówki” związanej ze świadczeniem czynności z zakresu pomocy prawnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, będący podatnikiem podatku od towarów i usług, „umową dzierżawy” z dnia 16 stycznia 2012 r. zlecił J. prowadzącemu Kancelarię Radcy Prawnego J. (Zleceniobiorca) czynności z zakresu pomocy prawnej określonej w art. 7 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. Nr 10 z 2010 r., poz. 65, ze zm.).

Zgodnie z zapisami umowy, Zleceniobiorcy przysługuje wynagrodzenie obejmujące miesięczną kwotę stałą w wysokości 4 000 zł + 23% VAT, opłatę przewidzianą dla danego rodzaju sprawy, przewidzianą przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349, ze zm.), a także w przypadku prowadzenia spraw poza siedzibą Wnioskodawcy Zleceniobiorcy przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości maksymalnej stawki za 1 km przebiegu pojazdów przewidzianej przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na terenie kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

Wnioskodawca otrzymał od Zleceniobiorcy fakturę VAT z dnia 2 lipca 2012 r., w której znajdują się następujące pozycje:

1. 4.000 zł (netto) – wynagrodzenie z umowy za czerwiec 2012 r.
2. 71, 90 zł (netto) – koszty dojazdu samochodem do sądu,
3. Razem 4.071,90 zł (netto) + 936,54 zł (23% VAT) = 5.008,44 zł (brutto).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku od towarów i usług.

Czy Wnioskodawca może odliczyć podatek od towarów i usług naliczony od tzw. „kilometrówki”...

W części dotyczącej podatku od towarów i usług Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nie może odliczyć wykazanego w fakturze podatku naliczonego od tzw. „kilometrówki”.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę podatku należnego. Na podstawie przepisu art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Obrotem są zatem kwoty należne z tytuły tych czynności opodatkowanych, które wykonywane są przez podatnika. Faktura VAT powinna, więc być wystawiona za usługi świadczone w ramach umowy, a usługami takimi w świetle art. 29 roku są jedynie czynności z zakresu pomocy prawnej, określonej w art. 7 ustawy o radcach prawnych z dnia 6 lipca 1982 r.

Zwrot koszów przejazdu, w wysokości maksymalnej stawki za 1 km przebiegu pojazdów przewidzianej przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 roku w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na terenie kraju, nie jest usługą wynikającą z umowy, w świetle art. 29 ustawy o podatku od towarów i usług, dlatego też nie powinien być ujęty na fakturze VAT.

Zapisy umowy stanowią, iż Zleceniobiorcy należy się zwrot kosztów przejazdu, jednakże ujęcie tej kwoty w fakturze VAT, jako koszty dojazdu samochodem do sądu i opodatkowanie podatkiem od towarów i usług jest, zdaniem Wnioskodawcy, w świetle ustawy o podatku od towarów i usług nieprawidłowe, a co za tym idzie Wnioskodawca nie może odliczyć wykazanego w fakturze podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje czynnym podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto w myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast jak stanowi art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 29 ust. 1 powołanej ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy oraz osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zatem przedmiotem opodatkowania jest skategoryzowana usługa, nie zaś zbiór wyodrębnionych w jej zakresie czynności.

Z opisanych we wniosku okoliczności wynika, iż Wnioskodawca nabył świadczoną przez radcę prawnego na podstawie „umowy dzierżawy” z dnia 16 stycznia 2012 r. czynności z zakresu pomocy prawnej.

Zgodnie z zapisami umowy, Zleceniobiorcy przysługuje wynagrodzenie obejmujące miesięczną kwotę stałą, opłatę przewidzianą dla danego rodzaju sprawy, przewidzianą przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, a także - w przypadku prowadzenia spraw poza siedzibą Wnioskodawcy - zwrot kosztów przejazdu w wysokości maksymalnej stawki za 1 km przebiegu pojazdów przewidzianej przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na terenie kraju.

W tak przedstawionym stanie faktycznym przyjąć należy, iż wszystkie elementy wynagrodzenia, w tym także zwrot kosztów przejazdu samochodem do sądu, stanowią w istocie elementy kalkulacji należnego wynagrodzenia za usługę świadczoną w ramach podpisanej umowy dotyczącej czynności z zakresu pomocy prawnej. Należnego od Wnioskodawcy wynagrodzenia w wysokości odpowiadającej zwrotowi kosztów przejazdu samochodem do sądu nie można bowiem traktować jako odrębnej czynności od świadczenia podstawowego.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że przedmiotem świadczenia na rzecz Wnioskodawcy stanowi usługa z zakresu pomocy prawnej, natomiast zwrot kosztów przejazdu samochodem do sądu jest częścią należnego wynagrodzenia. W efekcie, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zwrot kosztów przejazdu samochodem do sądu jest świadczeniem należnym z tytułu podpisanej umowy. Bez znaczenia w omawianym przypadku jest, że w zawartej umowie koszty przejazdu samochodem do sądu odpowiadają wysokości maksymalnej stawki za 1 km przebiegu pojazdów przewidzianej przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na terenie kraju.

Podkreślić należy, iż kwota należna za wykonanie usługi świadczonej w oparciu o zawartą umowę powinna uwzględniać wszystkie, wynikające z tej umowy elementy ceny, w tym również kwotę określoną jako zwrot kosztów przejazdu samochodem do sądu.

Tym samym kwota zwrotu kosztów przejazdu samochodem do sądu, stanowi - wraz z innymi należnościami wynikającymi z zawartej umowy - obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług z zakresu pomocy prawnej. Powyższe oznacza, iż kwota ta, będąc obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowana będzie według zasad właściwych dla świadczonych usług, polegających na czynność z zakresu pomocy prawnej.

Zatem, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż zwrot kosztów przejazdu samochodem do sądu nie stanowi obrotu, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Jako element kalkulacyjny – będący częścią należnego wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług z zakresu pomocy prawnej, świadczonej na rzecz Wnioskodawcy, kwota zwrotu kosztów przejazdu do sądu podlega opodatkowaniu wg stawki właściwej dla świadczenia usługi z zakresu pomocy prawnej, tj. w wysokości 23%.

Konsekwentnie, skoro kwota zwrotu stanowi element wynagrodzenia z tytułu świadczonej usługi, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturze zawierającej wszystkie elementy należnego wynagrodzenia z tytułu świadczenia usługi z zakresu pomocy prawnej, w tym również w części odnoszącej się do kwoty zwrotu kosztów przejazdu samochodem do sądu, przy założeniu, że nabyta usługa służy sprzedaży opodatkowanej Wnioskodawcy oraz nie zachodzą inne wyłączenia, określone w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług w przedmiocie sprawy będącej przedmiotem wniosku tj. prawa do odliczenia podatku naliczonego. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Spółka będąca nabywcą opisanych czynności, zaznacza się, iż interpretacja nie ma mocy wiążącej dla podmiotu świadczącego opisaną usługę. Podmiot ten, aby uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnymi wnioskami o jej udzielenie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania dla tego podmiotu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70 – 561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.