INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2011 r. (data wpływu 2 grudnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 27 lutego 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ujęcia w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wynajmowanego lokalu mieszkalnego oraz odsetek od kredytu zaciągniętego na jego zakup – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ujęcia w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wynajmowanego lokalu mieszkalnego oraz odsetek od kredytu zaciągniętego na jego zakup.

W dniu 27 lutego 2012 r. do tut. Organu wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W grudniu 2011 roku Wnioskodawczyni wraz z mężem ma zamiar nabyć lokal mieszkalny w budynku wielorodzinnym posiadający niezależną księgę wieczystą. Ponieważ w małżeństwie Zainteresowanej występuje małżeńska wspólność majątkowa, nabywcami nieruchomości będzie Wnioskodawczyni i Jej mąż. Mąż Zainteresowanej prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg podatkowych. We wpisie do ewidencji działalności gospodarczej posiada również wpis rodzaju prowadzonej działalności z symbolami:

PKD 60.10.Z - Kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, PKD 68.20. Z - Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Ponieważ Wnioskodawczyni nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, Jej mąż ujmie całą wartość nabywanego lokalu jako koszt bezpośredni prowadzonej przez niego działalności, gdyż lokal nie zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych, jako niespełniający ustawowej definicji środka trwałego (czas użytkowania krótszy niż rok). Lokal będzie wykorzystywał przez okres l0 miesięcy. Mąż będzie uzyskiwał przychody z tytułu wynajmu tego lokalu. Po 10 miesięcznym okresie lokal zostanie przekazany na cele osobiste małżonków. Następnie Zainteresowana ma zamiar wynajmować ten lokal traktując go jako ich majątek osobisty. Wnioskodawczyni zgłosi opodatkowanie na zasadach ogólnych ze wskazaniem Jej osoby jako podatnika uzyskującego przychody z tytułu najmu nieruchomości (lokalu) należącej do ich majątku małżeńskiego (współwłasność majątkowa).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że z lokalem mieszkalnym, którego dotyczyło pytanie, stanowiącym odrębną nieruchomość, posiadającym własną księgę wieczystą, związany jest udział w prawie współużytkowania wieczystego gruntu do xx.xx. 2092 r. oraz we współwłasności części wspólnych budynku i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali wynoszący 600/76101 części zapisany w księdze wieczystej KW nr xx.

Ponadto Zainteresowana podała, iż najem wskazanego lokalu mieszkalnego zamierza prowadzić jako osoba prywatna – najem majątku osobistego. Wnioskodawczyni nie prowadzi i nie będzie prowadziła działalności gospodarczej w tym w zakresie najmu nieruchomości na zlecenie, czy na własny rachunek.

Dochody z najmu Zainteresowana zamierza opodatkować na zasadach ogólnych stosując progresywną skalę podatku dochodowego od osób fizycznych posiłkując się urządzeniem księgowym – podatkową księgą przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wynajmowaniem lokalu mieszkalnego (nieruchomości lokalowej) i podjęciu decyzji o rozliczaniu uzyskiwanych dochodów na zasadach ogólnych - z zastosowaniem progresywnej skali podatku dochodowego, Wnioskodawczyni będzie mogła w kosztach tego źródła przychodów ująć odpisy amortyzacyjne od wynajmowanego lokalu oraz odsetki od kredytu zaciągniętego na jego zakup...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 10 ust. l pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2010 r. Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z przepisem art. 16a ustawy, przy określaniu przychodów z tytułu umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, których przedmiotem nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, przepis art. 14 ust. 2b stosuje się odpowiednio, z tym że opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu zapłaty.

Definicja kosztów uzyskania przychodów została zawarta w art. 22 ust. l ustawy stanowiącym, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Koszty dotyczące środków trwałych zostały zdefiniowane w art. 22 ust. 8 ustawy, według którego kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 ustawy.

Ponieważ w odniesieniu do lokali mieszkalnych ustawa decyzję o amortyzacji pozostawia podatnikowi (zgodnie z art. 22c pkt 2 ustawy), a Wnioskodawczyni ma zamiar dokonywać odpisów amortyzacyjnych, w związku z czym zaprowadzi ewidencję środków trwałych wpisując do niej lokal mieszkalny (zgodnie z przepisem art. 22d ust. 2 ustawy) w wartości wynikającej z aktu notarialnego wraz ze wszystkimi opłatami związanymi z nabyciem lokalu, tj. w cenie nabycia zdefiniowanej w art. 22g ust. 2, z którego wynika, że za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zatem, Wnioskodawczyni twierdzi, że żaden przepis ustawy nie ogranicza Jej prawa do odniesienia w koszty źródła przychodów, jakim jest najem, odpisów amortyzacyjnych od całkowitej wartości nabytego lokalu mieszkalnego, pomimo odniesienia już uprzednio w koszty działalności gospodarczej męża Zainteresowanej jednorazowo całkowitej wartości nieruchomości ze względu na brak spełnienia przesłanek za uznanie lokalu użytkowanego krócej niż rok za środek trwały w jego działalności gospodarczej.

Ponieważ uwzględnienie w kosztach najmu odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości już raz odniesionej bezpośrednio w koszty działalności gospodarczej innego podatnika nie znalazło się w katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów zawartego w przepisie art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni twierdzi, że Jej stanowisko przedstawione powyżej jest prawidłowe i znajduje potwierdzenie w obowiązujących przepisach prawa.

Podobnie Zainteresowana twierdzi, że odsetki od kredytu bankowego zaciągniętego na zakup przedmiotowej nieruchomości lokalowej mogą stanowić koszt najmu - jako związane z tym źródłem przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. l ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. l pkt 6 ww. ustawy, źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 8 ust. l ww. ustawy przychody z udziału m.in. ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Zasady, o których mowa w ust. l i 2, mają również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. l pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich ( art. 8 ust. 3 ww. ustawy).

Oświadczenie, o którym mowa w ust. 3, należy złożyć właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego najpóźniej do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został otrzymany, ze źródła określonego w art. 10 ust. l pkt 6, pierwszy w roku podatkowym przychód ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy (art. 8 ust. 3ww. ustawy)

Wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, obowiązuje przy zapłacie zaliczek przez cały rok podatkowy oraz przy składaniu zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), chyba że w wyniku rozwodu albo orzeczenia przez sąd separacji nastąpił podział majątku wspólnego małżonków i przedmiot umowy przypadł temu z małżonków, na którym nie ciążył obowiązek zapłaty zaliczek i składania zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z tego tytułu (art. 8 ust. 5 ww. ustawy).

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej (na zasadach ogólnych), podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W odniesieniu do przychodów z najmu ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła.

A zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki: zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów oraz zostały prawidłowo udokumentowane.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych -wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. l pkt l ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

   - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. l pkt l, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. l pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt l, bez względu na czas ich poniesienia.

Z treści przepisu art. 22a ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt l, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 cytowanej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Przepis art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. l, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. l pkt 4.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Przepis artykułu 22g ust. l pkt l ustawy stanowi, iż za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl art. 22h ust. l pkt l ww. ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. l, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji przed rozpoczęciem amortyzacji środka trwałego a wybraną metodę należy stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Zgodnie z art. 22g ust. 13 ww. ustawy, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie:

1. podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata,
2. zmiany formy prawnej prowadzonej działalności, polegającej na połączeniu lub podziale dotychczasowych podmiotów albo zmianie wspólników spółki niebędącej osobą prawną,
3. zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków

   - jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

W przedmiotowej sprawie ww. art. 22g ust. 12 i 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały zastosowania, gdyż lokal mieszkalny nie zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych, jako niespełniający ustawowej definicji środka trwałego z uwagi na okres użytkowania krótszy niż rok.

Stosownie do treści art. 23 ust. l pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. l pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią również kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powyższego należy uznać, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast w myśl art. 23 ust. l pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z wyżej powołanych przepisów wynika, że do kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone odsetki od kredytu pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

• kredyt musi być zaciągnięty w związku z uzyskiwanymi przychodami,
• zaliczeniu do kosztów podlegają wyłącznie odsetki zapłacone,
• nie są to odsetki, które zwiększają koszty inwestycji.
  
  

Obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki (kredyt) zostały przeznaczone na cel związany z przedmiotem najmu spoczywa na podatniku.

Przytoczone wyżej przepisy art. 23 ust. l pkt 8 lit. a), pkt 32 i 33 nie wykluczają możliwości zaliczenia odsetek od kredytu do kosztów uzyskania przychodów. Zatem, wydatki poniesione na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego, który to lokal przeznaczony został pod wynajem, jako związane z uzyskiwanym przez Wnioskodawczynię przychodem z najmu mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania tego przychodu.

Koszty te jednak - związane ze spłatą odsetek od kredytu przeznaczonego na sfinansowanie zakupu przedmiotowej nieruchomości z przeznaczeniem pod wynajem - można podzielić na występujące przed dniem przekazania środka trwałego do używania oraz poniesione po tej dacie. Bowiem to data przekazania środka trwałego do używania decyduje o tym, w jaki sposób będą rozliczane koszty dotyczące spłaty odsetek od kredytu zaciągniętego na jego zakup. Odsetki naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania zwiększają jego wartość początkową, ustaloną zgodnie z art. 22g ustawy podatkowej i mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, natomiast odsetki naliczone i zapłacone po tym dniu będą stanowić bezpośrednio koszty uzyskania przychodu.

Ustawodawca nie wyłączył z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz odsetek, jeżeli lokal był wcześniej ujęty bezpośrednio w koszty uzyskani przychodów przez małżonka, jako niespełniający definicji środka trwałego z uwagi na czas wykorzystywania krótszy niż rok.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa oraz opis zdarzenia przyszłego przedstawiony we wniosku należy stwierdzić, iż przedmiotowy lokal mieszkalny stanowiący współwłasność małżeńską, który będzie przez Wnioskodawczynię wynajmowany, Zainteresowana może uznać za środek trwały i w konsekwencji sama naliczać od niego odpisy amortyzacyjne (pod warunkiem złożenia stosownego oświadczenia o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z najmu tego lokalu) zgodnie z zasadami określonymi w art. 22a-22o oraz z uwzględnieniem art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wartość początkową środka trwałego stanowić będzie cena nabycia lokalu mieszkalnego (bez udziału prawie wieczystego użytkowania gruntu) powiększona o koszty związane z zakupem oraz wartość odsetek od kredytu zapłaconych przed dniem oddania lokalu mieszkalnego (środka trwałego) do używania. Natomiast odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup przedmiotowego lokalu mieszkalnego przeznaczonego pod wynajem, faktycznie zapłacone po przekazaniu lokalu mieszkalnego do używania - najmu, należy zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu.

Reasumując, w związku z wynajmowaniem lokalu mieszkalnego (nieruchomości lokalowej) i podjęciu decyzji o rozliczaniu uzyskiwanych dochodów na zasadach ogólnych - z zastosowaniem progresywnej skali podatku dochodowego, Wnioskodawczyni będzie mogła w kosztach tego źródła przychodów ująć odpisy amortyzacyjne od wynajmowanego lokalu (z wyłączeniem współużytkowania wieczystego gruntu) oraz odsetki od kredytu zaciągniętego na jego zakup po wprowadzeniu lokalu do ewidencji środków trwałych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.