Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1274/12-2/IF
z 18 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 02.10.2012 r. (data wpływu 04.10.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu określenia podstawy opodatkowania przychodów (dochodów) przypadających na akcjonariusza będącego jednocześnie komplementariuszem spółki komandytowo-akcyjnej- jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu określenia podstawy opodatkowania przychodów (dochodów) przypadających na akcjonariusza będącego jednocześnie komplementariuszem spółki komandytowo-akcyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednym z akcjonariuszy spółki pod firmą „K. spółka komandytowo - akcyjna” (dalej jako: „SKA” lub „Spółka”). Powyższa informacja wynika ze statutu SKA przyjętego aktem notarialnym z dnia 2 marca 2011 r., sporządzonym przez notariusza. Drugim akcjonariuszem Spółki jest C. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty (dalej jako;„FIZ”).

Wnioskodawca posiada 90 akcji imiennych zwykłych serii A, o wartości 1 zł każda. Natomiast FIZ posiada 10 akcji imiennych zwykłych serii A, o wartości 1 zł każda oraz 49 900 akcji imiennych niemych uprzywilejowanych serii B o wartości 1 zł każda, które to akcje są uprzywilejowane w zakresie dywidendy i wyłączone jest wobec nich prawo głosu.

Wnioskodawca jest również komplementariuszem SKA, odpowiadającym za zobowiązania SKA bez ograniczeń i jednocześnie, na mocy Statutu uprawnionym i zobowiązanym do reprezentowania SKA i prowadzenia jej spraw. Kieruje on bieżącymi sprawami Spółki, reprezentując ją na zewnątrz wobec osób trzecich oraz podejmuje decyzje we wszystkich sprawach niezastrzeżonych do kompetencji Walnego Zgromadzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że podstawą opodatkowania przysługującej jemu, jako akcjonariuszowi w SKA, dywidendy będzie tzw. czysty zysk Spółki, wykazany w sprawozdaniu finansowym zatwierdzonym przez Walne Zgromadzenie po upływie każdego roku obrotowego, w części przypadającej na posiadane przez Wnioskodawcę akcje, po odliczeniu wszelkich kosztów ponoszonych przez Spółkę, w tym także kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, do niego jako osoby fizycznej, zastosowanie znajdą przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym osób fizycznych (dalej jako: „ustawa o PIT”). W art. 8 tej ustawy ustawodawca postanowił, że: Przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania łub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podle go opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe, Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
   
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną.
   
   

Z treści powołanych przepisów wynika, że dochód (przychód) do opodatkowania należy rozpoznać na poziomie wspólników, a nie spółki.

Rozpatrując przedmiotowe zagadnienie należy zwrócić szczególną uwagę na zasady opodatkowania akcjonariuszy spółek komandytowo - akcyjnych.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 stycznia 2012 r. (II FPS 1/11), zasady dotyczące opodatkowania akcjonariuszy SKA nie mogą pozostawać w oderwaniu od przepisów kodeksu spółek handlowych. Jako punkt wyjścia do rozstrzygnięcia powyższej kwestii zdaniem sądu powinna być analiza statusu prawnego spółki komandytowo-akcyjnej na podstawie przepisów KSH. Przepisy te nie odnoszą się wprawdzie do obowiązków podatkowych i nie mogą modyfikować zasad opodatkowania, zawartych w ustawie o PIT, odwołanie się do nich jest jednak konieczne (w ramach wykładni systemowej zewnętrznej) w celu ustalenia uprawnień wspólnika SKA i stwierdzenia, które z przysługujących mu z tytułu udziału w SKA świadczeń odpowiadają pojęciu przychodu w rozumieniu ustawy o PIT.

W ustawie z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych dalej jako: „KSH”, zdefiniowano spółkę komandytowo-akcyjną jako spółkę osobową (art. 4 § 1 KSH). Konstrukcja tej spółki zawiera elementy spółki komandytowej (osobowej) i akcyjnej (kapitałowej). Cechą charakterystyczną spółki komandytowo-akcyjnej jest występowanie w niej dwóch grup wspólników posiadających różny status prawny tj. komplementariuszy i akcjonariuszy. Zarówno komplementariuszem jak i akcjonariuszem może być tak osoba fizyczna jak i osoba prawna.

Spółka komandytowo-akcyjna jest spółką osobową, pozbawioną osobowości prawnej, w której tak samo jak w innych spółkach osobowych opodatkowany podatkiem dochodowym jest oddzielnie każdy ze wspólników. innymi słowy mówiąc ustawodawca rezygnując z opodatkowania spółki komandytowo-akcyjnej jednym podatkiem (np. od osób prawnych) przyjął, że opodatkowaniu w praktyce podlega dochód tej spółki (przychody spółki, pomniejszone o koszty uzyskania przychodów) rozdzielony na każdego ze wspólników (niezależnie od podmiotowości prawnej tego wspólnika). Zatem aby ustalić, a następnie włączyć do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych dochód wspólnika ze spółki osobowej, trzeba najpierw określić dochód tejże spółki i następnie dopiero opodatkować go u każdego wspólnika odpowiednio do przysługującego mu udziału w spółce.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy o PIT osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy. Przepisami odrębnymi, o których tutaj mowa są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości.

Zgodnie z art. 24a ust. 4 ustawy o PIT oraz art. 2 ust.1 ustawy o rachunkowości, do prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz sporządzania sprawozdań finansowych zobligowane są następujące podmioty, których dochody mogą być opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych:

1. spółki komandytowo - akcyjne, spółki komandytowe z udziałem osób fizycznych;
   
2. osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, jeżeli ich przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ustawy o PIT za poprzedni rok podatkowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 euro.
   
   

Artykuł 2 ust. 1 ustawy o rachunkowości nakłada więc na spółki osobowe oraz cywilne, z wyłączeniem niektórych spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych i spółek partnerskich obowiązek np. prowadzenia ksiąg rachunkowych, sporządzania sprawozdań finansowych itd. Mówi się tam również o przychodzie i dochodzie jednostki. Żaden ze wspólników nie ma przy tym obowiązku i prawa prowadzenia odrębnie ksiąg rachunkowych. W związku z powyższym, należy obliczać przychód wspólnika spółki osobowej prowadzącej działalność gospodarczą na podstawie ksiąg rachunkowych, względnie księgi przychodów i rozchodów na poziomie spółki.

Spółka komandytowo-akcyjna ma prawo emitowania akcji - zarówno imiennych jak i akcji na okaziciela, a akcje tej spółki mogą być przedmiotem publicznego obrotu. Nosi ona więc nie tylko cechy spółki osobowej, lecz także spółki kapitałowej, wobec tego do spółki tej stosuje się niektóre przepisy dotyczące spółki akcyjnej. Odesłaniem do tych przepisów, zgodnie z art. 126 ust.1 pkt 2 KSH, ustawodawca obejmuje regulacje dotyczące kapitału zakładowego, wkładów akcjonariuszy, praw udziałowych i obowiązków wynikających z akcji, rady nadzorczej i walnego zgromadzenia w spółce akcyjnej. Na tej podstawie do spółki komandytowo-akcyjnej mają odpowiednie zastosowanie regulacje przepisu art. 347 § 1 KSH, który przyznaje akcjonariuszom prawo do udziału w zysku rocznym przeznaczonym do wypłaty. Jest to „ogólne” prawo do zysku, nazywane też niekiedy prawem do dywidendy (nie należy go jednak utożsamiać z prawem do dywidendy za określony rok obrotowy) jest podstawowym prawem majątkowym akcjonariusza i to prawem o charakterze bezwzględnym. Prawo do dywidendy stanowi natomiast pożytek z prawa do akcji w rozumieniu art. 54 Kodeksu cywilnego. Z powołanego przepisu (§ 1) wynikają dwie kumulatywne przesłanki powstania prawa do zysku in concreto (czyli prawo do dywidendy - zysku przeznaczonego przez spółkę dla akcjonariuszy). Po pierwsze, spółka osiągnęła zysk w danym roku obrotowym, przy czym zysk ten wykazany jest w sprawozdaniu finansowym, które zostało zbadane przez biegłych rewidentów. Chodzi tu zatem o zysk w rozumieniu przepisów o rachunkowości (ujęta w rachunku zysku i strat kwota zysku netto). Po drugie zaś, walne zgromadzenie przeznaczyło całość (część) tego zysku na dywidendę dla akcjonariuszy (prawo akcjonariuszy do udziału w zysku ulega zawieszeniu w czasie likwidacji, do czasu zaspokojenia wszystkich zobowiązań spółki, art. 462 § 2 KSH), po dokonaniu obowiązkowych, przewidzianych ustawą (por. art. 396 § 1 KSH) albo statutem (por. § 3) odpisów.

W analizowanej sprawie istotny jest warunek pierwszy - powstanie prawa do dywidendy dopiero z chwilą wykazania zysku Spółki w sprawozdaniu finansowym Spółki. Tak rozumiany zysk to czysty zysku (lub też zysk netto do podziału) i tylko taki może być następnie przedmiotem rozporządzeń organu spółki. Wynika to z faktu, że w sprawozdaniu tym wykazuje się wynik rachunkowy (bilansowy), ustalony zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości a nie ustaw podatkowych. Mimo podobnego podejścia do kwestii przychodów i kosztów w ustawach podatkowych oraz ustawie o rachunkowości dochód podatkowy z reguły nie pokrywa się z dochodem rachunkowym. Wynika to z odmiennego traktowania zarówno przychodów, jak i kosztów w obu rodzajach przepisów. Niektóre przychody ujęte w księgach rachunkowych nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym, gdyż zgodnie z przepisami podatkowymi nie stanowią przychodu podatkowego, np. należne, lecz nie otrzymane odsetki od należności. Jednakże odmienność wyniku podatkowego od rachunkowego spowodowana jest przede wszystkim ponoszeniem przez podatnika wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów zgodnie przepisami podatkowymi. W związku z powyższym, u podatników prowadzących księgi rachunkowe dochodem do opodatkowania jest dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg rachunkowych, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar tych kosztów. Powoduje to, że wynik rachunkowy jest wyższy albo niższy od wyniku podatkowego, a co za tym idzie powstają różnice o charakterze dodatnim i ujemnym.

Dywidendę kalkuluje się uwzględniając wszystkie koszty działalności w rozumieniu ustawy o rachunkowości. Kosztami takimi, w rozumieniu ustawy o rachunkowości są między innymi koszty związane (art. 3 ust. 1 pkt 32):

• z działalnością socjalną
  

• z odpisaniem należności i zobowiązań przedawnionych, umorzonych, nieściągalnych, z wyjątkiem należności i zobowiązań o charakterze publicznoprawnym nie obciążających kosztów,
  

• z utworzeniem i rozwiązaniem rezerw, z wyjątkiem rezerw związanych z operacjami finansowymi,
  

• z odszkodowaniami i karami,
  

• z przekazaniem nieodpłatnie, w tym w drodze darowizny aktywów, w tym także środków pieniężnych na inne cele niż dopłaty do cen sprzedaży, nabycie lub wytworzenie środków trwałych, środków trwałych w budowie albo wartości niematerialnych i prawnych.
  
  

Bez znaczenia są więc wszelkie ograniczenia dotyczące kosztów uzyskania przychodów wynikające z ustawy o PIT. Powyższa zasada ustalania podstawy opodatkowania jest także poniekąd wynikiem stanowiska Ministra Finansów wyrażonego w interpretacji ogólnej z dnia 11 maja 2012 roku (wydanej na skutek powołanej wyżej uchwały NSA z dnia 16 stycznia 2012 roku), w której MF stwierdził, że kwota przyznanej przez walne zgromadzenie SKA nie będącego komplementariuszem akcjonariuszowi (osobie fizycznej, osobie prawnej) dywidendy, na podstawie uchwały o podziale zysku tej spółki, stanowi przychód z działalności gospodarczej.

Reasumując stwierdzić należy, że podstawą opodatkowania przysługującej Wnioskodawcy, jako akcjonariuszowi w SKA, dywidendy będzie tzw. czysty zysk Spółki, wykazany w sprawozdaniu finansowym zatwierdzonym przez Walne Zgromadzenie po upływie każdego roku obrotowego, w części przypadającej na posiadane przez Wnioskodawcę akcje, po odliczeniu wszelkich kosztów ponoszonych przez Spółkę, w tym także kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o których mowa w art. 23 ustawy o PIT.

Dla celów obliczenia podstawy opodatkowania dywidendy, przychodu akcjonariusza nie pomniejsza się o koszty jego uzyskania, z uwagi na to, że wszystkie koszty związane z działalnością gospodarczą SKA zostały już uwzględnione przy obliczaniu dzielonego zysku SKA.

W oparciu o przedstawione powyżej argumenty, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm. - dalej K.s.h.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna. W myśl art. 125 K.s.h., spółką komandytowo-akcyjną jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a co najmniej jeden wspólnik jest akcjonariuszem. Komplementariusz oraz akcjonariusz uczestniczą w zysku spółki proporcjonalnie do ich wkładów wniesionych do spółki, chyba że statut stanowi inaczej (art. 147 § 1 K.s.h.).

Spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej, nie są zatem podatnikami podatków dochodowych, a dochody spółek osobowych nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem (w tym akcjonariuszem) spółki komandytowo-akcyjnej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Pozarolnicza działalność gospodarcza, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest odrębnym od pozostałych źródłem przychodów, przy czym kwalifikacja uzyskiwanego przysporzenia majątkowego do tego źródła przychodów uzależniona jest od spełnienia warunków określonych w art. 5a pkt 6 cyt. ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
   
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
   
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z powyższego wynika, iż jeżeli ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zalicza określony przychód do innego źródła niż pozarolnicza działalność gospodarcza, przychód ten stanowi przychód z tego źródła, a nie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, niezależnie od tego, czy zdarzenie, które powoduje powstanie tego przychodu ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Stosownie natomiast do art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest akcjonariuszem oraz komplementariuszem spółki komandytowo-akcyjnej. Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż, co do zasady, przychody uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu uczestnictwa w spółce komandytowo – akcyjnej, będą stanowiły przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej chyba, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwalifikują konkretny przychód uzyskany ze zdarzenia prawnego, bądź czynności prawnej, której stroną będzie spółka, do innego źródła przychodów.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
   
2. uregulowania należności.
   
   

W myśl art. 14 ust 1e ww. ustawy, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Z kolei art. 14 ust. 1h ww. ustawy stanowi, że przepis ust. 1e stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej i cieplnej oraz gazu przewodowego. W przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty (art. 14 ust. 1i ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 24 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Spółka komandytowo – akcyjna, na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152 poz. 1223 ze zm.) zobowiązana jest do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy, przepisy ustawy o rachunkowości, zwanej dalej "ustawą", stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

1. spółek handlowych (osobowych i kapitałowych, w tym również w organizacji) oraz spółek cywilnych, z zastrzeżeniem pkt 2, a także innych osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego;
   
2. osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych, spółek partnerskich oraz spółdzielni socjalnych, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 euro.
   
   

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż osoba fizyczna, będąca wspólnikiem osobowej spółki prawa handlowego, zobowiązanej na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości do prowadzenia ksiąg rachunkowych, ustala dochód na podstawie tych ksiąg, z uwzględnieniem treści cyt. art. 8 ust. 1 i 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Moment uzyskania tego przychodu podatnicy ci określają zatem zgodnie z treścią cyt. art. 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem charakteru zdarzeń gospodarczych, których stroną będzie spółka.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż Wnioskodawca, będący jednocześnie komplementariuszem oraz akcjonariuszem w spółce komandytowo – akcyjnej, powinien ustalać przychód na podstawie prowadzonych przez spółkę ksiąg, stosownie do Jego udziału w zysku spółki, tj. zarówno w części przypadającej na Niego, jako na komplementariusza, jak i jako akcjonariusza. W konsekwencji, od dochodu uzyskanego z tego tytułu (a zatem zarówno z tytułu posiadania statusu komplementariusza, jak i akcjonariusza) Wnioskodawca zobowiązany będzie odprowadzać w trakcie roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy. Zgodnie bowiem z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Przy czym, w myśl art. 44 ust. 3 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani wpłacać zaliczki miesięczne. Wysokość zaliczek, z zastrzeżeniem ust. 3f, ustala się w następujący sposób:

1. obowiązek wpłacania zaliczki powstaje, poczynając od miesiąca, w którym dochody te przekroczyły kwotę powodującą obowiązek zapłacenia podatku,
   
2. zaliczkę za ten miesiąc stanowi podatek obliczony od tego dochodu według zasad określonych w art. 26, 27 i 27b,
   
3. zaliczkę za dalsze miesiące ustala się w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku a sumą zaliczek za miesiące poprzedzające.
   
   

Zaliczki miesięczne od dochodów wymienionych w ust. 1, wpłaca się w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zaliczki kwartalne podatnicy wpłacają w terminie do 20 dnia każdego miesiąca następującego po kwartale, za który wpłacana jest zaliczka. Zaliczkę za ostatni miesiąc lub ostatni kwartał roku podatkowego podatnik wpłaca w terminie do 20 stycznia następnego roku podatkowego. Podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni miesiąc lub odpowiednio kwartał, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 45 (art. 44 ust. 6 ww. ustawy).

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca jest zarówno akcjonariuszem i komplementariuszem w spółce komandytowo – akcyjnej ma On możliwość, jako komplementariusz prowadzący sprawy spółki, uzyskać okresowe dane dotyczące sumy przychodów i sumy kosztów uzyskanych w okresie obrachunkowym przez spółkę niemającą osobowości prawnej, a więc będzie miał możliwość wywiązać się z obowiązków, jakie nakłada na Niego art. 44 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Co więcej, jako komplementariusz będzie zobowiązany do posiadania tych danych oraz uiszczania zaliczek na podatek dochodowy w trakcie roku podatkowego.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, wskazać należy, iż przychody (dochody) uzyskane przez Wnioskodawcę, który jest akcjonariuszem a także komplementariuszem spółki komandytowo-akcyjnej, należy rozliczać jednolicie na zasadach obowiązujących komplementariuszy tych spółek, tj. moment uzyskania przychodu, należy ustalać według zasad określonych w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem charakteru zdarzeń gospodarczych powstałych w trakcie prowadzenia przez spółkę działalności gospodarczej. Przy czym, przypadający na wspólnika przychód należy ustalić proporcjonalnie do jego udziału w zysku spółki (wynikającego zarówno z Jego statusu komplementariusza, jak i akcjonariusza w spółce), tj. zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy.

Z kolei Jego dochodem będzie, co do zasady, wynikająca z ksiąg rachunkowych przypadająca mu część przychodów spółki pomniejszonych o przypadającą mu w tej samej proporcji część kosztów uzyskania przychodu. W ciągu roku podatkowego, zobowiązany zaś będzie wpłacać zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ustawie o podatku dochodowym od całości przypadającego na Niego, jako komplementariusza i akcjonariusza dochodu.

Zatem w myśl powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.