INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 18 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych dowodem wewnętrznym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2012 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych dowodem wewnętrznym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji i przetwórstwa ołowiu i stopów ołowiu. W celu pozyskania surowca do produkcji Spółka skupuje zużyte akumulatory i inne surowce wtórne ołowionośne. Dla celów odzyskiwania ołowiu i innych surowców (polipropylenu itp.) ze zużytych akumulatorów Spółka posiada specjalistyczny zakład przerobu, wykorzystujący najnowocześniejszą technologię recyklingu. W związku z prowadzeniem zakładu przetwarzania zużytych akumulatorów Spółka została wpisana do stosownego rejestru, prowadzonego przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska. Nowoczesność i proekologiczny charakter stosowanych w zakładzie przeróbczym technologii zostały potwierdzone wieloma nagrodami i certyfikatami, przykładowo przyznaniem Spółce przez Ministra Środowiska tytułu „..." za recykling akumulatorów i gospodarcze wykorzystanie składników zużytych akumulatorów kwasowo-ołowiowych zawierających siarkę.

Spółka dokonuje skupu zużytych akumulatorów i innych surowców ołowionośnych (dalej „akumulatory”) od podmiotów o różnym statusie organizacyjnym, tj. zarówno od przedsiębiorców (osób prawnych i osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą), jak i osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Spółka dokumentuje nabycie akumulatorów zintegrowanym dokumentem mającym formę tzw. dowodu dostawy, obejmującym:

• numer i datę wystawienia dowodu dostawy;
• datę przyjęcia towarów;
• dane identyfikujące dostawcę;
• określenie ilości (wagi) i rodzaju dostarczonych towarów;
• określenie uzgodnionej ceny towarów;
• potwierdzenie dokonania dostawy i otrzymania zapłaty (w przypadku zapłat gotówkowych) przez dostawcę lub osobę reprezentującą dostawcę (w przypadku dostaw realizowanych przez przedsiębiorców).
  
  

Powyższy dowód dostawy jest uzupełniany o tzw. kwity wagowe lub inne dokumenty potwierdzające ilość (wagę) towarów przyjętych od dostawcy. Na dowodzie dostawy składa podpisy osoba sporządzająca dowód (pracownik Spółki) oraz dostawca lub osoba go reprezentująca (przykładowo kierowca samochodu wykorzystanego do realizacji dostawy).

Dowód dostawy (w przypadku dostaw realizowanych przez przedsiębiorców - podatników VAT wraz z fakturą VAT) stanowi podstawę zaewidencjonowania kosztu nabycia akumulatorów (i wydatkowania środków pieniężnych na ich nabycie w przypadku zapłat gotówkowych) w ewidencji księgowej i magazynowej Spółki.

Obecnie Spółka planuje rozbudowę sieci skupu akumulatorów, w szczególności w celu zintensyfikowania zakupów dokonywanych bezpośrednio od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Powyższe pozwoli Spółce uniknąć pośrednictwa innych przedsiębiorców w powyższych transakcjach. Jednakże w ramach dotychczas prowadzonej działalności w zakresie skupu akumulatorów Spółka uzyskała od swoich pracowników zaangażowanych w tego typu transakcje informacje, że stosowana przez nią, opisana powyżej, sformalizowana procedura dokumentowania zakupu akumulatorów w przypadku prób pozyskania akumulatorów od drobnych dostawców (osób fizycznych niebędących przedsiębiorcami) znacząco utrudnia, a w niektórych przypadkach wręcz uniemożliwia sfinalizowanie transakcji. Powyższe trudności wynikają w szczególności z czasochłonności stosowanej procedury, częstokroć nieadekwatnej w rozumieniu dostawcy z istotnością transakcji. Ponadto, w niektórych przypadkach, potencjalni dostawcy przypadkowo znajdują akumulatory porzucone przez ich uprzednich użytkowników w miejscach do tego nieprzeznaczonych. W takich sytuacjach dostawcy złomu miewają obawy przed ujawnianiem swojej tożsamości i złożenia podpisów na dowodach dostawy w związku z niemożnością udokumentowania sposobu nabycia akumulatorów.

Uwzględniając powyższe uwarunkowania Spółka rozważa wprowadzenie dla potrzeb nabywania akumulatorów od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej alternatywnej do dotychczas stosowanej, uproszczonej procedury dokumentowania.

Uproszczona procedura miałaby bazować na tzw. wewnętrznych dowodach dostawy:

• sporządzanych i podpisywanych wyłącznie przez pracownika Spółki uczestniczącego w odbiorze akumulatorów;
• zawierających szczegółowy opis okoliczności transakcji (w zakresie danych objętych standardowym dowodem dostawy),
• z wyjątkiem danych identyfikujących dostawcę, w przypadku odmowy ze strony dostawcy ujawnienia takich danych Spółce);
• uzupełnianych o kwity wagowe, potwierdzające ilość dostarczonego towaru, w miarę możliwości zawierające wskazanie środka transportu wykorzystanego przy dostawie.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów UPDOP, w szczególności wymienionych w niniejszym wniosku, w określonych w opisie zdarzenia przyszłego okolicznościach, Spółka będzie mogła zaliczać w poczet kosztów uzyskania przychodów koszty nabycia zużytych akumulatorów od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, udokumentowane wewnętrznymi dowodami dostawy sporządzonymi i podpisanymi wyłącznie przez pracowników Spółki, w tym również niezawierającymi danych identyfikujących dostawcę...

Zdaniem Spółki, wewnętrzne dowody dostawy, sporządzone i podpisane wyłącznie przez pracowników Spółki, w tym również nieokreślające danych identyfikujących dostawcę, we wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego okolicznościach, będą mogły stanowić podstawę zaliczenia wydatków nimi udokumentowanych w poczet kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe stanowisko jest uzasadnione następującymi przesłankami:

1. UPDOP nie zawiera szczegółowych regulacji określających sposób dokumentowania kosztów uzyskania przychodów. Przepisy art. 9 ust. 1 UPDOP przewidują jedynie ogólne odwołanie do przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm. - dalej: UoR), zobowiązując podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej w sposób zapewniający określenie wysokości podstawy opodatkowania. W konsekwencji ewentualne wymogi w zakresie dokumentowania kosztów należy analizować z punktu widzenia postanowień UoR.

Generalne zasady dotyczące sporządzania dowodów księgowych zawierają przepisy art. 20 i 21 UoR. Powyższe regulacje (art. 20 ust. 2 UoR) przewidują jako zasadę dokumentowanie operacji gospodarczych na podstawie dowodów zewnętrznych, otrzymywanych od kontrahentów (tzw. obcych) lub im przekazywanych (tzw. własnych).

Stosownie jednak do postanowień art. 20 ust. 4 UoR, w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczych za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Przepisy UoR nie określają precyzyjnie jaki zakres danych powinny obejmować dowody zastępcze. Biorąc jednak pod uwagę ich specyficzny charakter i wyłącznie wewnętrzną procedurę sporządzania, należy przyjąć, że nie muszą one obejmować danych identyfikujących dostawcę towarów.

Na zasadność powyższego stanowiska wskazują dodatkowo regulacje rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152 z 2003 r„ poz. 1475 z późn. zm., dalej: „Rozporządzenie”). S

tosownie do postanowień § 14 Rozporządzenia, na udokumentowanie niektórych zapisów w księdze, dotyczących kosztów, mogą być sporządzane tzw. dowody wewnętrzne, zaopatrzone w:

• datę,
• podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków oraz w przypadku zakupu towarów nazwę oraz ilość, cenę jednostkową i wartość.
  
  

Status dowodów wewnętrznych w rozumieniu Rozporządzenia jest tożsamy ze statusem dowodów zastępczych w rozumieniu UoR (obydwie kategorie dowodów stanowią dokumentację uproszczoną, dopuszczalną w określonych okolicznościach). W efekcie zakres danych objętych dowodami zastępczymi powinien być tożsamy z zakresem wymaganym dla dowodów wewnętrznych. Biorąc pod uwagę analizowane regulacje UoR, zdaniem Spółki, dowody wewnętrzne, które zamierza wystawiać Spółka w przypadku niemożności standardowego udokumentowania kosztów nabycia akumulatorów, będą stanowiły dowody zastępcze w rozumieniu UoR. Nie znajdzie przy tym zastosowania ograniczenie zakresu przedmiotowego wystawiania dowodów zastępczych, przewidziane w zdaniu 2 art. 20 ust. 4 UoR, wyłączające stosowanie dowodów zastępczych w przypadku operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności. Jak wskazano bowiem w opisie zdarzenia przyszłego, dowody wewnętrzne Spółka zamierza wystawiać wyłącznie dla udokumentowania nabycia akumulatorów od osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej, tj. transakcji niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto nabywanie przez Spółkę akumulatorów od osób fizycznych (ludności) nie stanowi de facto formy skupu metali nieżelaznych, o której mowa w analizowanym przepisie ponieważ Spółka skupuje zużyte akumulatory, zawierające wprawdzie metale nieżelazne (w szczególności ołów), lecz również inne składniki, odzyskiwane przez Spółkę w procesie recyklingu (takie jak przykładowo polipropylen). W konsekwencji przedmiotu zakupów dokonywanych przez Spółkę nie można określić formalnie jako skupu metali nieżelaznych. Ratio legis wprowadzenia analizowanego ograniczenia stosowania dowodów zastępczych stanowi zamiar wykluczenia możliwości dokonywania niepodlegającego identyfikacji obrotu metalami tzw. kolorowymi, będącymi częstokroć przedmiotem kradzieży. Jednakże akumulatory, z uwagi na dużą wagę i stosunkowo niską wartość jednostkową zawartego w nich ołowiu, nie zaliczają się do grupy towarów obarczonej zwiększonym ryzykiem kradzieży ze względu na zawartość metali nieżelaznych.

Podsumowując powyższe rozważania w zakresie analizy postanowień UPDOP oraz UoP dotyczących dokumentowania kosztów, zdaniem Spółki, wskazane w opisie zdarzenia przyszłego dowody wewnętrzne dostawy będą posiadały status dokumentów zastępczych, o których mowa w regulacjach UoP i jako takie będą mogły stanowić podstawę ewidencjonowania kosztów nabycia akumulatorów dla celów rachunkowych i podatkowych.

2. Niezależnie od omówionych w punkcie 1 powyżej uwarunkowań w zakresie formalnego dokumentowania kosztów nabycia akumulatorów, za prawidłowością stanowiska Spółki przemawia również brak merytorycznej konieczności stosowania innego niż zaproponowany w opisie stanu faktycznego sposobu dowodzenia rzetelności danych ewidencjonowanych dla celów księgowych i podatkowych. Powyższe wynika ze stosowanych przez Spółkę zasad kontrolowania prawidłowości i rzetelności otrzymywanych od poszczególnych jej jednostek organizacyjnych i pracowników informacji i dokumentów.

Wobec:

• ścisłego ewidencjonowania i rozliczania środków pieniężnych (w postaci gotówki) wydatkowanych na zakup akumulatorów;
• ścisłego ewidencjonowania i rozliczania ilości zakupionych akumulatorów;
• oficjalnego charakteru cenników skupu akumulatorów
  
  

nie zachodzi bowiem faktyczne ryzyko, że dane zawarte w wewnętrznych dowodach dostawy nie będą odzwierciedlały faktycznych wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup akumulatorów (przykładowo w związku z nabywaniem przez pracowników Spółki akumulatorów za cenę niższą niż wskazana w dowodach dostawy bądź wydatkowania środków Spółki nie znajdującego odzwierciedlenia w ilości zakupionych akumulatorów).

3. Spółka w ramach skupowania akumulatorów nie ma formalnego prawa ani obowiązku żądania od dostawców, będących osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, danych dotyczących ich tożsamości. Żadne przepisy, zarówno z zakresu prawa podatkowego, jak i innych działów prawa, nie przewidują bowiem takiego uprawnienia lub zobowiązania po stronie kupującego.

Podstawy do ustalania tożsamości dostawców akumulatorów nie stanowią w szczególności przepisy ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 z późn. zm.). Art. 43a tej ustawy przewiduje wprawdzie obowiązek ustalania tożsamości dostawcy przez podmioty prowadzące punkty zbierania odpadów metali przy przyjmowaniu tych odpadów od osób fizycznych niebędących przedsiębiorcami. Jednakże, zdaniem Spółki, nie jest ona podmiotem objętym zakresem powyższego przepisu z powodów wskazanych już powyżej w punkcie 1, tj. ponieważ skupowane przez Spółkę akumulatory nie stanowią w ścisłym sensie odpadów metali w rozumieniu ustawy o odpadach z uwagi na zawieranie również innych składników, w szczególności tworzyw sztucznych.

Uzasadnienie istnienia obowiązków formalnych, przewidzianych postanowieniami art. 43a ustawy o odpadach, co wynika literalnie z postanowień ust. 8, stanowi potrzeba zapobiegania kradzieży i dewastacji, w szczególności urządzeń telekomunikacyjnych, elektroenergetycznych, kolejowych i wodno-kanalizacyjnych. Jednakże, jak już uprzednio wspomniano, akumulatory nie zaliczają się do grupy towarów objętych zwiększonym ryzykiem kradzieży z uwagi na swoje specyficzne cechy.

Biorąc pod uwagę powyższe uwarunkowania Spółka nie ma formalnych podstaw do żądania od potencjalnych dostawców akumulatorów danych określających ich tożsamość. W związku z powyższym ewentualne odstąpienie od transakcji nabycia akumulatorów z uwagi na odmowę podania przez dostawcę przedmiotowych danych byłoby nieuzasadnione. Takie odstąpienie miałoby ponadto negatywne konsekwencje z punktu widzenia ochrony środowiska naturalnego. Oferowane przez dostawców akumulatory, zawierające szkodliwe składniki w postaci ołowiu i siarki, nie zostałyby bowiem w efekcie poddane procesowi recyklingu w jednym z nielicznych, tak nowoczesnych zakładów przerobu zużytych akumulatorów w Polsce. Tym samym ciążą na Spółce szczególne, choć nieformalne, zobowiązania w zakresie maksymalizacji ilości pozyskiwanych akumulatorów, poddawanych następnie profesjonalnemu recyklingowi.

Podsumowując argumentację przedstawioną w powyższych punktach, należy stwierdzić, iż:

• proponowany przez Spółkę, uproszczony sposób dokumentowania zakupu akumulatorów, odpowiada wymogom formalnym przewidzianym przepisami UoR,a w konsekwencji UPDOP. Z uwagi na charakter skupowanego towaru, nie znajdą przy tym zastosowania ograniczenia w wykorzystywaniu uproszczeń, przewidziane regulacjami UoP,
• zastosowanie uproszczonego sposobu dokumentowania kosztów zakupu akumulatorów nie spowoduje możliwości wystąpienia nieprawidłowości w zakresie określenia wysokości tychże kosztów z uwagi na ścisłe ewidencjonowanie przez Spółkę na podstawie innych dokumentów wydatków kasowych, gospodarki magazynowej i cen skupu akumulatorów;
• przepisy innych niż podatkowe regulacji prawnych również nie przewidują konieczności stosowania bardziej sformalizowanego niż proponowany sposobu dokumentowania skupu akumulatorów od ludności (osób fizycznych niebędących przedsiębiorcami);
• za odformalizowaniem skupu akumulatorów od ludności przemawiają również aspekty ekologiczne, tj. potrzeba możliwie jak najszerszego wykorzystywania posiadanej przez Spółkę, nowoczesnej technologii recyklingu zużytych akumulatorów.
  
  

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. dalej „updop”), zgodnie z którym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. O możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów decyduje także to, czy poniesienie tych wydatków zostanie prawidłowo udokumentowane.

Brak stosownych dokumentów uniemożliwia zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 1 updop nie określa zasad dokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże na podstawie art. 9 ust. 1 updop, na podatnika został nałożony obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Tymi odrębnymi przepisami, o których mowa w powołanym przepisie są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Art. 20 ust. 2 tej ustawy stanowi, że podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

• zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
• zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom,
• wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
  
  

W przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności (art. 20 ust. 4 ustawy o rachunkowości).

Natomiast minimum wymagań stawianych wobec dokumentów księgowych zawiera art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, zgodnie z którym, dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określaną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą – także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacji), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Na podstawie art. 21 ust. 1a ustawy o rachunkowości, można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub technik dokumentowania zapisów księgowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka rozważa uproszczenie procedury wystawianych przez siebie dowodów potwierdzających dokonanie zakupu od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, przeznaczonych do recyklingu akumulatorów.

Uproszczona procedura miałaby bazować na tzw. wewnętrznych dowodach dostawy:

• sporządzanych i podpisywanych wyłącznie przez pracownika Spółki uczestniczącego w odbiorze akumulatorów;
• zawierających szczegółowy opis okoliczności transakcji (w zakresie danych objętych standardowym dowodem dostawy),
• z wyjątkiem danych identyfikujących dostawcę, (w przypadku odmowy ze strony dostawcy ujawnienia takich danych Spółce);
• uzupełnianych o kwity wagowe, potwierdzające ilość dostarczonego towaru, w miarę możliwości zawierające wskazanie środka transportu wykorzystanego przy dostawie.
  
  

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz w oparciu o obowiązujący stan prawny należy stwierdzić, iż dowody wewnętrzne stosowane przez Spółkę przy skupie zużytych akumulatorów, nie będą stanowiły dowodów księgowych dokumentujących poniesienie wydatku. Ww. dowody nie spełniają wszelkich niezbędnych wymagań określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, czyli nie zawierają danych – określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej, pozwalających zaliczyć dany dokument jako dowód księgowy. Nieuznanie dokumentów, które zamierza sporządzać Spółka za dowody księgowe nie oznacza automatycznie kwalifikowania kosztów dowodem tym udokumentowanych za nie mogące stanowić kosztów uzyskania przychodów. Należy bowiem zwrócić uwagę, że stosownie do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być takie dowody, które mogą być uzupełnione np. w toku postępowania podatkowego, a fakt dokonania transakcji może być potwierdzony u kontrahenta. Brak oznaczenia kontrahenta, jest jednak taką wadliwością, która nie może być w żaden sposób konwalidowana ani uzupełniona innymi dowodami, a co za tym idzie dokument, który nie zawiera oznaczenia stron transakcji nie może być uznany za dowód, na podstawie którego Spółka mogłaby zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów. Zatem stanowisko Spółki jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.