INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 5 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki jawnej pozarolniczej działalności gospodarczej, kar umownych, o którym mowa we wniosku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki jawnej pozarolniczej działalności gospodarczej, kar umownych, o którym mowa we wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej, zarejestrowanej w Krajowym Rejestrze Sądowym, w której posiada udziały w przychodach, kosztach i zyskach w wysokości 90%. Spółka rozwiązała umowy z operatorem telekomunikacyjnym przed końcem terminu na jaki zostały zawarte, w wyniku czego została obciążona karami umownymi. Spółka zapłaciła kary umowne operatorowi telekomunikacyjnemu. Przesłanką rozwiązania umów z operatorem był fakt, że Spółka otrzymała korzystniejsze warunki świadczenia usług telekomunikacyjnych od innego operatora oferującego tańsze połączenia, sms-y i większe pakiety darmowych minut.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo uznając kary z tytułu rozwiązania umów telekomunikacyjnych przez końcem ich obowiązywania za koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskani przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wcześniejsze rozwiązania umów z poprzednim operatorem nastąpiło w wyniku racjonalnego działania nastawionego na generowanie zysków, a także przez oszczędności w kosztach działalności. Spółka zawierając umowy z poprzednim operatorem miała wówczas korzystne warunki ich świadczenia. W wyniku jednak dużej konkurencji na rynku telekomunikacyjnym, na którym operatorzy cechują się dużą dynamiką i konkurencyjnością cen, nie uzasadnione gospodarczo byłoby stosowanie mniej korzystnych warunków umów, które powodowałoby podwyższenie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka poprzez zmianę operatora oferującego korzystniejsze warunki świadczenia usług telekomunikacyjnych osiągnęła wyższy dochód niż ten, który osiągnęłaby gdyby nadal korzystała z usług dotychczasowego operatora. W związku powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, zapłacone przez spółkę kary umowne nie wynikają z niedbalstwa, braku dochowania staranności, lecz z przesłanek ekonomicznych, mających na celu zabezpieczenie źródła przychodów.

Ponadto art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie są kosztem uzyskania przychodu kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczanych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Przepis ten dotyczy zatem wymienionych w niej rodzajów kar umownych i odszkodowań. Tylko kary umowne i odszkodowania, których przyczyną zapłaty są określone w powołanym przepisie przesłanki, są wyłączone z kosztów uzyskania przychodu. Powyższa regulacja nie zabrania natomiast zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu jakichkolwiek – nie wymienionych w niej kar umownych oraz odszkodowań.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że zapłacone operatorowi telekomunikacyjnemu kary umowne za rozwiązanie umów przed terminem ich obowiązywania stanowią dla Niego koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu winien spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Podkreślić przy tym należy, iż ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego, określa art. 23 ww. ustawy. W przepisie tym wymienione są m.in. kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, jako wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy).

Zauważyć przy tym należy, iż uregulowania dotyczące kar umownych oraz odszkodowań zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 z ze zm.). Przepis art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Kara umowna występuje zatem w przypadku, gdy w umowie zawartej między stronami zostanie zastrzeżone, iż w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego naprawienie wynikłej z tego tytułu szkody nastąpi przez zapłatę określonej sumy.

Wymienione w treści art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest więc uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania. Z powyższego wynika, że ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z karą za wadliwie wykonaną usługę, bądź za zwłokę w usunięciu powstałych wad. Nie odniósł się natomiast do wydatków należnych z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy. Oznacza to, że kary umowne i odszkodowania inne niż ww. wymienione, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełniają warunek związku przyczynowo-skutkowego z osiągnięciem przychodu bądź z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej, która rozwiązała umowy z operatorem telekomunikacyjnym przed końcem terminu na jaki zostały zawarte, w wyniku czego została obciążona karami umownymi. Spółka zapłaciła kary umowne operatorowi telekomunikacyjnemu. Przesłanką rozwiązania umów z operatorem był fakt, że spółka otrzymała korzystniejsze warunki świadczenia usług telekomunikacyjnych od innego operatora, oferującego tańsze połączenia, sms-y i większe pakiety darmowych minut. Wcześniejsze rozwiązania umów z poprzednim operatorem nastąpiło w wyniku racjonalnego działania nastawionego na generowanie zysków, także przez oszczędności w kosztach prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka zawierając umowy z poprzednim operatorem miała wtedy korzystne warunki ich świadczenia. Jednak w wyniku dużej konkurencji na rynku telekomunikacyjnym, na którym operatorzy cechują się dużą dynamiką i konkurencyjnością cen byłoby nie uzasadnione gospodarczo stosowanie mniej korzystnych warunków umów, które powodowałoby podwyższenie kosztów działalności. Spółka poprzez zmianę operatora, oferującego korzystniejsze warunki świadczenia usług telekomunikacyjnych osiągnęła wyższy dochód niż ten, który osiągnęłaby gdyby nada korzystała z usług dotychczasowego operatora. Wnioskodawca wskazał, iż zapłacone przez spółkę kary umowne nie wynikały z niedbalstwa, czy też z braku dochowania staranności, lecz z przesłanek ekonomicznych mających na celu zabezpieczenie źródła przychodów.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wydatki poniesione z tytułu kar umownych za wcześniejsze rozwiązanie umów z operatorem telekomunikacyjnym stanowią racjonalny, celowy i uzasadniony wydatek związany z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą, który wpłynął na obniżenie kosztów uzyskania przychodu, a przez to na zwiększenie przychodów osiąganych z tej działalności. W związku z powyższym, jeżeli z umów zawartych pomiędzy spółką jawną, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, oraz operatorem telekomunikacyjnym wynikało, że spółka była zobowiązana do zapłaty kar umownych za wcześniejsze rozwiązanie tych umów, to wydatki te mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, pod warunkiem należytego ich udokumentowania i o ile oczywiście nie zostały one zwrócone w jakiejkolwiek formie. Przy czym, z uwagi na fakt, iż Wnioskodawcza jest wspólnikiem spółki jawnej, poniesione z ww. tytułu wydatki winien rozliczyć proporcjonalnie do Jego prawa do udziału w zysku tej spółki. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.