Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-87/13/AP
z 19 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 25 stycznia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 4 kwietnia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych z tytułu remontu wynajmowanego lokalu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych z tytułu remontu wynajmowanego lokalu. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 22 marca 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-87/13/AP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 4 kwietnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni przeprowadziła remont lokalu gastronomicznego, niezbędny dla otwarcia restauracji szybkiej obsługi (pozwolenie budowlane wydane przez urząd miasta). Lokal ten jest wynajmowany przez Wnioskodawczynię na czas nieokreślony z zagwarantowaniem nie wypowiedzenia tej umowy przez jego właściciela przez najbliższe 10 lat ze względu na poniesione nakłady. Wydatki poniesione na remont ww. lokalu Wnioskodawczyni rozlicza poprzez odpisy amortyzacyjne przez okres 10 lat.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 2 kwietnia 2013 r., wskazano, iż:

• Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej 1 kwietnia 1999 r. w zakresie handlu detalicznego art. spożywczymi oraz usług restauracyjno-gastronomicznych,
• dochody z tej działalności opodatkowuje w formie tzw. podatku liniowego, ujmując zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów,
• w lokalu, o którym mowa we wniosku prowadzona jest działalność gospodarcza w zakresie usług gastronomicznych (restauracyjnych). Po zawarciu umowy najmu z właścicielem budynku Wnioskodawczyni przeprowadziła remonty adaptacyjne, w celu przekształcenia tego lokalu z przemysłowego na usługowo-gastronomiczny (Wnioskodawczyni uzyskała pozwolenie na budowę wydane przez urząd miasta),
• umowa najmu została podpisana w dniu 1 czerwca 2012 r., a w dniu 8 października 2012 r. -po zakończeniu prac budowlano-remontowych wraz z przystosowaniem lokalu dla potrzeb osób niepełnosprawnych - rozpoczęto w nim prowadzenie działalność gastronomicznej,
• w ww. lokalu przeprowadzono prace, które dotyczyły sali konsumenckiej, zaplecza, kuchni oraz łazienek z WC. Zamontowano nową instalację kanalizacyjną, elektryczną, klimatyzacyjną i odpowietrzeniową, przebudowano ściany, zamontowano urządzenia kuchenne i odciągi pary, położono glazurę ścienną i podłogową. Ww. prace miały na celu dostosowanie przedmiotowego lokalu do charakteru prowadzonej działalności gospodarczej,
• na przeprowadzenie prac budowlano-remontowych Wnioskodawczyni posiadała zgodę właściciela lokalu,
• wydatki poniesione na remont ww. lokalu zostały poniesione przez Wnioskodawczynię w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej,
• Wnioskodawczyni nie zostały zwrócone żadne wydatki poniesione przez Nią na remont przedmiotowego lokalu.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wydatki poniesione na remont ww. lokalu można zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, czy też należy je zaliczyć w koszty poprzez odpisy amortyzacyjne?

W przypadku konieczności rozliczenia ww. wydatków poprzez odpisy amortyzacyjne, jaką stawkę amortyzacyjną należy zastosować?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki poniesione na remont przedmiotowego lokalu powinna zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej w miesiącu, w którym przypadała data zapłaty faktury za przeprowadzone prace remontowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem źródła przychodu.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 22a ust. 2 pkt 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

-zwane także środkami trwałymi.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ww. ustawy inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 330), zwanej dalej "ustawą o rachunkowości".

Środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego – art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości.

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wydatki stanowiące inwestycję w obcym środku trwałym (w tym związane z jego adaptacją dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej), podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tej inwestycji.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do postanowień art. 22g ust. 7 ww. ustawy, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio przepisy ust. 3-5, zawierające definicję ceny nabycia i kosztu wytworzenia. Przy czym, w myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że wydatki inwestycyjne mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne, jeżeli nie zostaną podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie, np. przez właściciela środka trwałego, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku staniu faktycznego wynika, iż od 1 kwietnia 1999 r. Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu detalicznego art. spożywczymi oraz usług restauracyjno-gastronomicznych. W dniu 1 czerwca 2012 r. podpisała umowę najmu lokalu, w którym zamierzała prowadzić restaurację. Po zawarciu z właścicielem budynku umowy najmu Wnioskodawczyni w oparciu o uzyskane pozwolenie na budowę przeprowadziła prace adaptacyjne, pozwalające na przekształcenie tego lokalu z przemysłowego na usługowo-gastronomiczny oraz na jego przystosowanie do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Na przeprowadzenie prac budowlano-remontowych Wnioskodawczyni posiadała zgodę właściciela lokalu. Wnioskodawczyni nie zostały przy tym zwrócone żadne wydatki poniesione przez Nią z ww. tytułu. Po zakończeniu ww. prac, w dniu 8 października 2012 r. w lokalu tym, Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gastronomicznej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki, dotyczące niestanowiącego Jej własności, środka trwałego (lokalu) stanowiły inwestycję w obcym środku trwałym (lokalu). Wydatki te podlegają zatem zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w sposób pośredni, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tej inwestycji. Przy czym, okres amortyzacji ww. nakładów nie może być krótszy niż 10 lat, w myśl bowiem art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości bezpośredniego (jednorazowego) zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych z tytułu wskazanych we wniosku prac, dotyczących wynajmowanego lokalu należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.