Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1405/12/AB
z 4 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku opatrzonym datą 18 września 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 13 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości:

• zakwalifikowania przychodów uzyskiwanych przez sędziego sportowego do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza i sposobu ustalania kosztów uzyskania przychodów,
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków związanych ze świadczonymi usługami prowadzenia zawodów sportowych

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zakwalifikowania przychodów uzyskiwanych przez sędziego sportowego do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza i sposobu ustalania kosztów uzyskania przychodów oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków związanych ze świadczonymi usługami prowadzenia zawodów sportowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, m.in. w zakresie określonym w PKD 93.19Z, jako - Pozostała działalność związana ze sportem - działalność indywidualnych sędziów. Za świadczone usługi sędziowania, Wnioskodawca wystawia faktury VAT. Dochody z tego tytułu rozlicza w ramach działalności gospodarczej, łącząc je z innymi przychodami i kosztami związanymi z pozostałą aktywnością gospodarczą (usługi fotograficzne) oraz samodzielnie oblicza i odprowadza zaliczki na podatek dochodowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy przychody uzyskane z tytułu świadczonych usług sędziowania na zawodach sportowych w ramach zarejestrowanej działalności gospodarczej można traktować jako przychód z działalności gospodarczej?

Czy do kosztów można zaliczyć wydatki na ubiór sędziowski, posiłki regeneracyjne, napoje energetyczne, usługi hotelowe i diety podczas wyjazdów na zawody sportowe, ubezpieczenie OC, badania lekarskie, wydatki związane z utrzymaniem sprawności fizycznej (siłownia, pływalnia)?

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę fakt, że działalność związana ze sportem została przez Niego wpisana do zakresu prowadzonej działalności gospodarczej nie ma możliwości rozliczania jej w sposób inny, niż jako dochody z tejże działalności, zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (winno być: art. 10 ust. 1 pkt 3). Podczas podpisywania umów, zleceniodawcy usług sędziowania na zawodach sportowych, żądają od Wnioskodawcy oświadczenia (zgodnie z art. 41 ust. 2), że w tym zakresie nie prowadzi działalności gospodarczej. Gdyby składał ww. oświadczenie, ww. podmioty naliczałyby zryczałtowane, 20% koszty uzyskania przychodu i jako płatnicy odprowadzałyby podatek. Ponieważ, jak twierdzi Wnioskodawca oświadczenia tego złożyć nie może, żądają oni wystawienia rachunku/faktury za usługi.

Jednocześnie ponoszone przez niego koszty nie mogą zostać określone w sposób zryczałtowany. Wnioskodawca uważa, iż zgodnie cyt. wyżej art. 22 ust. 1 ustawy, wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 23, czyli koszty telefonów, dojazdów, wydatki na ubiór sędziowski, posiłki regeneracyjne, napoje energetyczne, usługi hotelowe i diety podczas wyjazdów na zawody sportowe, ubezpieczenie OC, badania lekarskie, wydatki związane z utrzymaniem sprawności fizycznej (siłownia, pływalnia) i inne, mogą stanowić koszty podatkowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

W art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), ustawodawca dokonał rozróżnienia źródeł przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. I tak, odrębnymi źródłami przychodów są m.in.:

• działalność wykonywana osobiście (pkt 2),
• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3).
  
  

Definicję działalności gospodarczej zawiera art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że przez użyte w ustawie pojęcie działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej należy rozumieć działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Z przytoczonej definicji wynika, że istotną cechą pozarolniczej działalności gospodarczej jest prowadzenie działalności zarobkowej w sposób zorganizowany, we własnym imieniu i na własny rachunek. W art. 5a pkt 6 ww. ustawy, oprócz elementu pozytywnego (prowadzenia działalności zarobkowej w sposób zorganizowany i ciągły), ustawodawca wprowadził także element negatywny, wskazując że uzyskiwane przychody nie mogą być zaliczone do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 tej ustawy.

Tym samym, jeżeli uzyskiwany przez osobę fizyczną przychód zaliczany jest w świetle wskazanych powyżej przepisów do odrębnego źródła przychodów, to nawet spełnienie pozytywnego elementu definicji określonej w art. 5a pkt 6 ww. ustawy nie powoduje, że przychód podatkowo będzie uznawany za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z kolei w myśl art. 13 pkt 2 ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na postawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Zatem, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, fakt iż art. 13 pkt 2 cytowanej ustawy wymienia przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych, jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, określonej w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy, wyklucza możliwość zakwalifikowania przychodów uzyskanych przez Wnioskodawcę z tego tytułu do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, nawet wówczas gdyby przychody te uzyskane były w ramach zarejestrowanej przez sędziego działalności gospodarczej.

Wskazać również należy na osobisty charakter czynności wykonywanych przez sędziego polegających na prowadzeniu zawodów sportowych. Przychód ten może uzyskać jedynie konkretna osoba z uwagi na swoje zdolności czy umiejętności. Ta właśnie okoliczność odróżnia w istotny sposób przychody z działalności wykonywanej osobiście od przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Przedsiębiorca może bowiem powierzyć wykonywanie świadczeń pracownikowi lub zlecić podwykonawcy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie z tytułu prowadzenia zawodów sportowych będzie stanowiło przychód z działalności wykonywanej osobiście określony w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, wskazane we wniosku wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 (tj. również z działalności wykonywanej osobiście) określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Natomiast art. 22 ust. 10 ww. ustawy stanowi, że jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych (…).

Tym samym, Wnioskodawca ustala koszty uzyskania w sposób zryczałtowany lub w wysokości faktycznie poniesionych i udokumentowanych wydatków, o ile są one wyższe od kosztów obliczonych w sposób zryczałtowany.

Wobec powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.