INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2012 r. (data wpływu do Organu – 21 grudnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 18 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaconego przez komornika sądowego odszkodowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2012 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaconego przez komornika sądowego odszkodowania.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 11 lutego 2013 r. znak: IBPB II/1/415-1111/12/BD wezwano o jego uzupełnienie. Uzupełnienie wniosku wpłynęło w dniu 18 lutego 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 29 października 2010 r. Wnioskodawca rozwiązał umowę o pracę z pracodawcą w związku z ciężkim naruszeniem przez pracodawcę art. 55 § 1¹ Kodeksu pracy, to jest wielomiesięcznej zaległości w wypłacie wynagrodzenia.

Wnioskodawcę z pracodawcą wiązała umowa o pracę, zawarta na czas nieokreślony.

W trakcie procedury odzyskiwania zaległego wynagrodzenia Wnioskodawca dowiedział się, iż rozwiązując umowę o pracę w trybie art. 55 § 1¹ Kodeksu pracy należy mu się również odszkodowanie. W związku z tym Wnioskodawca zwrócił się do byłego pracodawcy o dobrowolną wypłatę należnego odszkodowania. Jednakże z powodu braku odpowiedzi Wnioskodawca skierował pozew do Sądu Rejonowego, który w dniu 13 czerwca 2011 r. wydał nakaz zapłaty odszkodowania w postępowaniu upominawczym, a w dniu 19 lipca 2011 r. postanowienie z klauzulą wykonalności.

Następnie Wnioskodawca złożył wniosek egzekucyjny do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym. Komornik w wyniku podjętych działań uzyskał od byłego pracodawcy należne odszkodowanie i przekazał je na konto Wnioskodawcy, co udokumentował w wystawionym druku PIT-11 za 2012 r.

Uzyskane odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę na podstawie art. 55 § 1¹ Kodeksu pracy odpowiada wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Zostało ono wyliczone przez służby finansowe byłego pracodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym postąpił prawidłowo naliczając i potrącając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaty odszkodowania wynikającego z treści art. 55 § 1¹ Kodeksu pracy...

Zdaniem Wnioskodawcy pobrana przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym zaliczka na podatek dochodowy od wypłaconego odszkodowania została pobrana nienależnie, gdyż przedmiotowe odszkodowanie podlega zwolnieniu z opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na mocy zapisu art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, ustawodawca zwolnił od podatku otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy jednak podkreślić, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

W przedmiotowej sprawie przede wszystkim należy ustalić charakter świadczenia uzyskanego przez Wnioskodawcę, a w szczególności czy świadczenie to jest odszkodowaniem, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w dniu 29 października 2010 r. Wnioskodawca rozwiązał umowę o pracę z pracodawcą w związku z ciężkim naruszeniem przez pracodawcę art. 55 § 1¹ Kodeksu pracy, to jest wielomiesięcznej zaległości w wypłacie wynagrodzenia. W trakcie procedury odzyskiwania zaległego wynagrodzenia Wnioskodawca dowiedziałem się, iż rozwiązując umowę o pracę w trybie art. 55 § 1¹ Kodeksu pracy należy mu się również odszkodowanie. W związku z tym, Wnioskodawca zwrócił się do byłego pracodawcy o dobrowolną wypłatę należnego odszkodowania. Jednakże z powodu braku odpowiedzi Wnioskodawca skierował pozew do Sądu Rejonowego, który w dniu 13 czerwca 2011 r. wydał nakaz zapłaty odszkodowania w postępowaniu upominawczym, a w dniu 19 lipca 2011 r. postanowienie z klauzulą wykonalności. Następnie Wnioskodawca złożył wniosek egzekucyjny do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym. Komornik w wyniku podjętych działań uzyskał od byłego pracodawcy należne odszkodowanie i przekazał je na konto Wnioskodawcy, co udokumentował w wystawionym druku PIT-11 za 2012 r. Uzyskane odszkodowanie za rozwiązanie umowę o pracę na podstawie art. 55 § 1¹ Kodeksu pracy odpowiada wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Zostało ono wyliczone przez służby finansowe byłego pracodawcy.

Kwestie zasad i podstawę do wypłaty odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z powodu ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Stosownie do art. 55 § 1¹ ww. ustawy pracownik może rozwiązać umowę o pracę w trybie określonym w § 1, tj. bez wypowiedzenia, także wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika; w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a jeżeli umowa o pracę została zawarta na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy – w wysokości wynagrodzenia za okres 2 tygodni.

Zatem w przypadku odszkodowania wypłaconego Wnioskodawcy na podstawie art. 55 § 11 Kodeksu pracy mamy do czynienia z odszkodowaniem, którego zasady ustalania i wysokość wynikają wprost z przepisów odrębnej ustawy, tj. Kodeksu pracy. Ww. odszkodowanie nie wynika z zawartej umowy lub ugody, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem, przedmiotowe odszkodowanie jest zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż odszkodowanie otrzymane przez Wnioskodawcę z tytułu dopuszczenia się przez pracodawcę ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z ww. przepisu Kodeksu pracy. Zatem komornik sądowy nie powinien był pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od przedmiotowego odszkodowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W związku z dołączeniem do wniosku pliku dokumentów, należy zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.