Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-1047/12-4/MD
z 8 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2012 r. (data wpływu 12 listopada 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 stycznia 2013 r. (data wpływu 29 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku odprowadzenia podatku należnego od kwoty uzyskanej z tytułu sprzedaży nieruchomości w drodze publicznej licytacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku odprowadzenia podatku należnego od kwoty uzyskanej z tytułu sprzedaży nieruchomości w drodze publicznej licytacji. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 23 stycznia 2013 r. (data wpływu 29 stycznia 2013 r.) o informacje doprecyzowujące opisane zdarzenie przyszłe.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy prowadzi postępowanie egzekucyjne wobec dłużniczki, którego przedmiotem jest nieruchomość bez zabudowań położona w granicach działki gruntu o powierzchni 28.800 m², położona we wsi …, gm. …. W skład nieruchomości wchodzą złoża kruszywa, głównie żwir i piasek. W sporządzonym na dzień 29 listopada 2010 r. operacie szacunkowym przedmiotowa nieruchomość została oszacowana na kwotę 382.800 zł.

Przedmiotowa nieruchomość została zakupiona 29 kwietnia 1994 r. przez Panią Y i Panią Z, prowadzące działalność gospodarczą PPHU X s.c. w ... W dniu 24 sierpnia 1995 r. Pani Y wystąpiła ze spółki, została zniesiona współwłasność przedmiotowej nieruchomości. Obecnie nieruchomość stanowi wyłączną własność Pani Y, która w księdze wieczystej prowadzonej dla tej nieruchomości nr KW … wpisana jest jako właściciel – osoba fizyczna. Dłużniczka prowadzi obecnie działalność gospodarczą PPHU Y z siedzibą w …. W Urzędzie Statystycznym jako rodzaj prowadzonej działalności firmy PPHU Y zgłoszone jest wydobywanie żwiru, piasku, wydobywanie gliny i kaolinu. Koncesję na eksploatację złoża dłużniczka posiadała do roku 2006. Według oświadczenia Pani Y przedmiotowa nieruchomość nie jest wpisana do ewidencji środków trwałych firmy Y, na ww. działce nie była nigdy prowadzona działalność wydobywcza przez dłużniczkę, z tytułu posiadania ww. nieruchomości nie odprowadzała podatku VAT i nie wystawiała faktur VAT. Przedmiotowa nieruchomość nie była przez dłużniczkę wykorzystywana do działalności gospodarczej. Na nieruchomości nie była prowadzona działalność rolnicza, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.). Przedmiotowy grunt nie był udostępniany przez dłużniczkę osobom trzecim. Komornik ani dłużniczka w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym nie zbywali innych nieruchomości dłużniczki. Przedmiotowa nieruchomość nie należy do terenów budowlanych ani przeznaczonych pod zabudowę.

Z operatu szacunkowego sporządzonego przez biegłego wynika, że względem przedmiotowej nieruchomości na dzień sporządzania operatu szacunkowego brak było planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy przyjętego uchwałą Nr … Rady Gminy … z dnia 30 czerwca 2000 r. i uwzględniającym zmiany wprowadzone uchwałą Nr … Rady Gminy w … z dnia 22 maja 2003 r., uchwałą Nr … Rady Gminy w … z dnia 24 lutego 2005 r. oraz uchwałą Nr … Rady Gminy w … z dnia 28 września 2007 r. wyceniona działka gruntu nr A położona jest na terenie przeznaczonym pod wyrobisko, a w swojej południowej części pod użytki zielone. Dłużniczka ani Wnioskodawca nie dokonali przekwalifikowania przedmiotowej działki na przeznaczoną pod zabudowę.

Ponadto, w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku z dnia 23 stycznia 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż:

1. Z informacji Urzędu Skarbowego w … z dnia 19 grudnia 2011 r. wynika, że dłużniczka prowadzi od 12 września 1995 r. działalność gospodarczą pod nazwą PPHU Y. Działalność ta od 25 maja 2010 r. opodatkowana jest podatkiem od towarów i usług. Dłużniczka zawiadomiła telefonicznie Komornika, że od maja 2012 r. zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej. Jednak do dnia wysłania uzupełnienia do wniosku nie przedłożono żadnych dokumentów na potwierdzenie tej informacji. Dlatego też Komornik zwrócił się z wnioskiem o aktualizację danych do Urzędu Skarbowego w ....
2. Spółka cywilna PPHU X, której wspólniczką była dłużniczka Pani Y, aktem notarialnym z dnia 5 maja 1994 r. nabyła od J. i Z T. nieruchomość opisaną jako działka gruntu nr A o powierzchni 2,88 ha, posiadającą założoną księgę wieczystą nr KW ... Z aktu notarialnego nie wynika, jaki był cel nabycia nieruchomości. Do aktu notarialnego jako załącznik dołączona jest decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w … z dnia 29 kwietnia 1994 r. Nr … o podziale działki nr B, z której wynika, że działka A (stanowiąca nieruchomość będącą przedmiotem licytacji) została wyłączona z działki B „... podział niezbędny w celu zbycia części działki pod żwirownię”.
3. Komornik nie zna zamiarów Pani Y dotyczących wykorzystania w przyszłości ww. nieruchomości. Nieruchomość jest przedmiotem sprzedaży w trybie publicznej licytacji i na dzień dzisiejszy nie wiadomo, czy kupi ją osoba fizyczna czy prawna i w jakim celu.
4. Dla przedmiotowej nieruchomości nie były wydawane decyzje o warunkach zabudowy. Zgodnie z zapisami obowiązującego studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy … przedmiotowa działka oznaczona jest jako – wyrobisko oraz użytki zielone. Z wypisu z rejestru gruntów wynika, że działka nr A opisana jest jako: grunty zadrzewione i zakrzewione, łąki trwałe, grunty orne.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości w drodze publicznej licytacji od kwoty uzyskanej ze sprzedaży należy odprowadzić podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż ww. nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż treny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Ustawodawca posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. Jednakże ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Określenie sposobów zagospodarowania następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w sytuacji, gdy nie wydano decyzji, znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Dla terenu, na którym znajduje się działka brak jest planu zagospodarowania przestrzennego. Uchwałą Rady Gminy działka nr A jest przeznaczona pod wyrobisko. Dostawy gruntów niezabudowanych będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Dłużniczka prowadzi działalność gospodarczą i jest płatnikiem podatku VAT, ale przedmiotowa nieruchomość nie jest ujęta w ewidencji środków trwałych firmy oraz nie była i nie jest wykorzystywana dla prowadzonej działalności gospodarczej (brak aktualnej koncesji na wydobycie).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl § 23 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., faktury dokumentujące dokonanie dostawy towarów, o której mowa w art. 18 ustawy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r. poz. 1015, 1166 i 1342),
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego

   - jeżeli na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy związany z dostawą tych towarów.

Z powyższych przepisów wynika, iż komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepisy art. 5 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

W art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wskazano, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W art. 15 ust. 1 ustawy wskazano, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości gruntowej jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek został nabyty na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Ponadto z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, czyniąc w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Z opisu sprawy wynika, iż Komornik prowadzi postępowanie egzekucyjne wobec dłużniczki Pani Y, którego przedmiotem jest nieruchomość bez zabudowań. W skład nieruchomości wchodzą złoża kruszywa, głównie żwir i piasek. Przedmiotowa nieruchomość została zakupiona 29 kwietnia 1994 r. przez Panią Y i Panią Z, prowadzące działalność gospodarczą PPHU X s.c. w ... W dniu 24 sierpnia 1995 r. Pani Y wystąpiła ze spółki i została zniesiona współwłasność przedmiotowej nieruchomości. Obecnie nieruchomość stanowi wyłączną własność Pani Y, która w księdze wieczystej prowadzonej dla tej nieruchomości wpisana jest jako właściciel – osoba fizyczna. Dłużniczka prowadzi obecnie działalność gospodarczą PPHU Y. W Urzędzie Statystycznym jako rodzaj prowadzonej działalności firmy PPHU Y zgłoszone jest wydobywanie żwiru, piasku, wydobywanie gliny i kaolinu. Koncesję na eksploatację złoża dłużniczka posiadała do roku 2006. Według oświadczenia Pani Y przedmiotowa nieruchomość nie jest wpisana do ewidencji środków trwałych firmy Y, na ww. działce nie była nigdy prowadzona działalność wydobywcza przez dłużniczkę, z tytułu posiadania ww. nieruchomości nie odprowadzała podatku VAT i nie wystawiała faktur VAT. Przedmiotowa nieruchomość nie była przez dłużniczkę wykorzystywana do działalności gospodarczej. Na nieruchomości nie była prowadzona działalność rolnicza, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Przedmiotowy grunt nie był udostępniany przez dłużniczkę osobom trzecim. Komornik ani dłużniczka w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym nie zbywali innych nieruchomości dłużniczki. Przedmiotowa nieruchomość nie należy do terenów budowlanych ani przeznaczonych pod zabudowę.

Z operatu szacunkowego sporządzonego przez biegłego wynika, że względem przedmiotowej nieruchomości na dzień sporządzania operatu szacunkowego brak było planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy wyceniona działka gruntu położona jest na terenie przeznaczonym pod wyrobisko, a w swojej południowej części pod użytki zielone. Dłużniczka ani Wnioskodawca nie dokonali przekwalifikowania przedmiotowej działki na przeznaczoną pod zabudowę.

Z informacji Urzędu Skarbowego z dnia 19 grudnia 2011 r. wynika, że dłużniczka prowadzi od 12 września 1995 r. działalność gospodarczą pod nazwą PPHU Y. Działalność ta od 25 maja 2010 r. opodatkowana jest podatkiem od towarów i usług. Dłużniczka zawiadomiła telefonicznie Komornika, że od maja 2012 r. zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej.

Spółka cywilna PPHU X, której wspólniczką była dłużniczka, aktem notarialnym z dnia 5 maja 1994 r. nabyła nieruchomość opisaną jako działka gruntu nr A. Z aktu notarialnego nie wynika, jaki był cel nabycia nieruchomości. Do aktu notarialnego jako załącznik dołączona jest decyzja o podziale działki nr B, z której wynika, że działka A (stanowiąca nieruchomość będącą przedmiotem licytacji) została wyłączona z działki B „… podział niezbędny w celu zbycia części działki pod żwirownię”.

Komornik nie zna zamiarów dłużniczki dotyczących wykorzystania w przyszłości ww. nieruchomości. Nieruchomość jest przedmiotem sprzedaży w trybie publicznej licytacji i na dzień dzisiejszy nie wiadomo, czy kupi ją osoba fizyczna czy prawna i w jakim celu. Dla przedmiotowej nieruchomości nie były wydawane decyzje o warunkach zabudowy. Z wypisu z rejestru gruntów wynika, że działka nr A opisana jest jako: grunty zadrzewione i zakrzewione, łąki trwałe, grunty orne.

Jak wskazano wyżej, sprzedaż nieruchomości w świetle ustawy o podatku od towarów i usług jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów zdefiniowanej w art. 7 ust. 1 ustawy.

Analiza przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego prowadzi natomiast do wniosku, iż dłużniczka w związku z powyższą dostawą nieruchomości będzie występować jako podatnik podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Dłużniczka nabyła działkę, mającą być przedmiotem sprzedaży w trybie publicznej licytacji, w celu wykorzystania jej do prowadzenia działalności gospodarczej. Z wniosku wynika bowiem, iż w skład ww. nieruchomości wchodzą złoża kruszywa, głównie żwir i piasek. Dłużniczka prowadziła natomiast działalność w zakresie wydobywania żwiru, piasku, wydobywania gliny i kaolinu. Ponadto, do aktu notarialnego, na podstawie którego dłużniczka nabyła przedmiotową działkę, jako załącznik dołączona jest decyzja o podziale działki, z której wynika, że działka A (stanowiąca nieruchomość będącą przedmiotem licytacji) została wyłączona z działki B oraz, że podział niezbędny jest w celu zbycia części działki pod żwirownię. Z powyższego wynika zatem, iż przedmiotowego gruntu – z uwagi na jego charakter – dłużniczka nie mogła wykorzystywać do celów prywatnych, co prowadzi do wniosku, iż grunt ten miał być wykorzystywany do celów zarobkowych. Zatem, nieruchomość ta nie jest majątkiem osobistym, który z samej nazwy służy do zaspokajania tylko i wyłącznie potrzeb osobistych (prywatnych). Działanie poza zakresem działalności gospodarczej występuje natomiast w sytuacji, gdy przedmiotem jest majątek osobisty danej osoby, nabyty na jej własne potrzeby a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej. Zamiar wykorzystania przedmiotowej nieruchomości gruntowej dla celów zarobkowych dłużniczka podjęła już w momencie zakupu. Oczywistym jest bowiem, że dokonując inwestycji czyni się to z zamiarem osiągnięcia zysków w przyszłości, chociaż zamiar ten nie zawsze będzie zrealizowany.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a dłużniczka w związku z jej dostawą będzie występować w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Zatem, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, z uwagi na fakt iż będzie dokonana przez podmiot będący w odniesieniu do tej czynności podatnikiem podatku VAT.

W konsekwencji, skoro dłużniczka z tytułu omawianej transakcji wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT, również dostawa dokonana przez Komornika Sądowego będzie podlegać opodatkowaniu tym podatkiem, zatem Wnioskodawca wystąpi z tytułu przedmiotowej transakcji jako płatnik podatku od towarów i usług.

Stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Niemniej jak wynika z art. 146a pkt 1 ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług oraz w przepisach wykonawczych przewiduje się dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

I tak, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwolniona jest od podatku dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, że opodatkowaniu podlegają i nie korzystają ze zwolnienia te dostawy gruntów niezabudowanych, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawa gruntów niezabudowanych, będących gruntami innymi niż budowlane lub przeznaczone pod zabudowę, np. gruntami rolnymi czy leśnymi bez prawa zabudowy, jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawa w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Dopiero w przypadku, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Zatem, dla podstawy wymiaru podatku, w tym podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2010 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego – „teren budowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C–468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondernemingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy – przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a jeżeli tego dokumentu nie ma, to wówczas są istotne dane z ewidencji gruntów i budynków.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, dla przedmiotowego terenu, stanowiącego nieruchomość niezabudowaną, brak jest planu zagospodarowania przestrzennego, nie były również wydawane decyzje o warunkach zabudowy. Natomiast z wypisu z rejestru gruntów wynika, że działka nr A opisana jest jako grunty zadrzewione i zakrzewione, łąki trwałe, grunty orne.

Zatem z uwagi na fakt, iż przedmiotowa działka spełnia wymogi określone w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – stanowi teren niezabudowany inny niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę – sprzedaż tej działki przez Komornika w trybie publicznej licytacji będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu.

Reasumując, w związku ze sprzedażą w drodze publicznej licytacji przedmiotowej nieruchomości stanowiącej grunt niezabudowany inny niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, Komornik Sądowy nie będzie miał obowiązku odprowadzenia podatku od towarów i usług, bowiem powyższa dostawa będzie korzystała ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Ponadto, należy dodać, iż w przedstawionym we wniosku własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego, Zainteresowany wskazał, iż sprzedaż przedmiotowej nieruchomości „nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”. Tut. Organ pragnie zaznaczyć, iż pojęcia „zwolniona z opodatkowania” oraz „niepodlegająca opodatkowaniu” pomimo podobnego skutku podatkowego dla podatnika podatku od towarów i usług (brak kwoty podatku należnego z tytułu dostawy towarów) – nie są tożsame. W rozpatrywanej sprawie natomiast ma miejsce sytuacja, w której przedmiotowa dostawa jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Z tego względu stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ zwraca uwagę, iż stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku należy również zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Zainteresowanego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.