Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-1053/12-6/JS
z 3 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2012 r. (data wpływu 24 grudnia 2012 r.), uzupełnionym pismami z dnia 20 lutego 2013 r. (data wpływu 25 lutego 2013 r.) oraz 20 marca 2013 r. (data wpływu 25 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania usług świadczonych przez firmę niemiecką na rzecz Wnioskodawczyni za import usług oraz sposobu udokumentowania tych usług – jest prawidłowe,

• zwolnienia z podatku VAT usług świadczonych przez firmę niemiecką na rzecz Wnioskodawczyni oraz wykazania tych usług w deklaracji VAT-7 – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2012 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania usług świadczonych przez firmę niemiecką na rzecz Wnioskodawczyni za import usług, zwolnienia z podatku VAT oraz sposobu udokumentowania tych usług i wykazania ich w deklaracji VAT-7.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 20 lutego 2013 r. oraz 20 marca 2013 r. o doprecyzowanie stanu faktycznego, przeformułowanie pytania oznaczonego nr 1 wniosku ORD-IN, przedstawienie własnego stanowiska do nowo zadanego pytania, kwestie związane z reprezentacją oraz dodatkową opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zainteresowana prowadzi firmę, która świadczy między innymi usługi opieki nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi. Usługi te świadczone są między innymi na terenie Niemiec. Wnioskodawczyni podpisuje umowy ze Zleceniodawcami: osobami, nad którymi sprawowana będzie opieka bądź też członkami ich rodzin. Odbiorcami usług są więc osoby starsze, mające miejsce zamieszkania w Niemczech, które nie są podatnikami podatku od towarów i usług oraz nie prowadzą działalności gospodarczej. Umowy na świadczenie usług zawierane są bezpośrednio z tymi osobami lub ich rodzinami, a usługi wykonywane są w miejscu zamieszkania klienta. Wnioskodawczyni zatrudnia pracowników na umowę o pracę lub zlecenie, którzy sprawują opiekę nad osobami starszymi w Niemczech. Zainteresowana wystawia fakturę VAT, bezpośrednio na rzecz klienta lub jego rodziny. Zgodnie z art. 28c ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawczyni przyjmuje, że miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie usługodawca posiada swoją siedzibę i stałe miejsce zamieszkania, czyli terytorium kraju. Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku od towarów i usług Zainteresowana traktuje te usługi jako wolne od podatku.

Wnioskodawczyni współpracuje z firmą niemiecką, która wyszukuje klientów, u których pracownicy Zainteresowanej świadczą usługi opieki. Wnioskodawczyni zawarła umowę z firmą niemiecką, w ramach której firma niemiecka wyszukuje klientów i opiekuje się nimi; przeprowadza niezbędne wyjaśnienia związane z potrzebami podopiecznego, jego stanem zdrowia, szczególnymi wymaganiami w zakresie opieki. Wnioskodawczyni w celu jak najlepszego świadczenia usług przekazuje firmie niemieckiej informacje o opiekunkach, z którymi współpracuje. Firma niemiecka wspólnie ze Zleceniodawcą dokonuje wyboru odpowiedniej opiekunki i przekazuje tę informację Wnioskodawczyni. Na podstawie tak przeprowadzonego badania potrzeb i oczekiwań Wnioskodawczyni deleguje wybraną opiekunkę do Zleceniodawcy w celu świadczenia usługi opieki. W okresie świadczenia usługi opieki firma niemiecka utrzymuje stały kontakt zarówno z oddelegowaną opiekunką, jak i podopieczną, bada w jakim zakresie spełniane są potrzeby podopiecznej, pełni także w razie potrzeby rolę tłumacza. W sytuacji, gdy firma niemiecka uzna, że opiekunka nie dość dobrze wywiązuje się z powierzonej jej opieki wówczas informuje o tym Wnioskodawczynię, która wysyła inną opiekunkę w celu kontynuowania opieki.

Firma niemiecka wystawia za swoją usługę faktury Wnioskodawczyni. Firma niemiecka nie posiada siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, a także nie rozlicza podatku od towarów i usług w Polsce.

W piśmie, będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, iż jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). Firma niemiecka jest podatnikiem podatku od wartości dodanej. Zainteresowana nie posiada informacji czy firma niemiecka jest podmiotem wymienionym w art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług. Firma niemiecka świadczy na rzecz Wnioskodawczyni usługi, które opisane zostały we wniosku. Zdaniem Zainteresowanej usługi te korzystają ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 23 ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w związku z uzupełnieniem wniosku).

1. Czy Wnioskodawczyni powinna rozpoznać usługi świadczone przez firmę niemiecką na rzecz Zainteresowanej jako import usług i opodatkować je stawką 23%, czy też na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku od towarów i usług (ustawy VAT) potraktować je jako usługi zwolnione?
2. W jaki sposób należy udokumentować zakup usług świadczonych przez firmę niemiecką i wykazać je w deklaracji VAT-7?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni,

Ad. 1)

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Stosownie do art. 17 ust. 2 w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 3 ww. ustawy przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, również osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT i kupuje od niemieckiego podatnika opisane usługi. Firma niemiecka nie ma siedziby, miejsca zarządzania ani nie prowadzi jakiejkolwiek działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Nie jest też podmiotem zarejestrowanym dla celów podatku od towarów i usług w Polsce.

Nabywane przez Wnioskodawczynię usługi nie zawierają się w wyjątkach od ogólnej zasady zawartej w przepisach art. 28b ust. 2-4 i art. 28c - 28n ustawy, w związku z tym dla ustalenia miejsca świadczenia przedmiotowych usług zastosowanie znajdzie ogólna zasada zawarta w art. 28b ust. 1 ustawy. A zatem miejscem świadczenia przedmiotowych usług będzie miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Polska.

Tak więc zakup usług od podmiotu zagranicznego, nieposiadającego zarówno siedziby, jak i stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, należy uznać za import usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, podlegający opodatkowaniu na terenie kraju. Wnioskodawczyni, jako usługobiorca tych usług, będzie zobowiązany do ich rozliczenia.

Co do zasady stawka podatku od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. wynosi 23%. Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 23 ustawy, zwalnia się od podatku usługi opieki nad osobami niepełnosprawnymi, przewlekle chorymi lub osobami w podeszłym wieku, świadczone w miejscu ich zamieszkania przez podmioty inne niż wymienione w pkt 22, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „opieka”. Zatem przy dokonywaniu interpretacji ww. przepisu, należy posłużyć się wykładnią literalną odwołując się do językowego znaczenia tego wyrazu. Zgodnie z definicją zawartą we „Współczesnym słowniku języka polskiego” (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r. tom II str. 1119), „opieka” oznacza „troskliwe zajmowanie się kimś, dbanie o kogoś, zaspokajanie czyichś potrzeb; strzeżenie, pilnowanie kogoś lub czegoś; dozór, piecza, kuratela (...)”.

Wskazać należy, iż na podstawie art. 132 ust. 1 lit. g) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), państwa członkowskie zwalniają świadczenie usług i dostawę towarów ściśle związanych z opieką i pomocą społeczną, wraz z usługami świadczonymi przez domy spokojnej starości, dokonywane przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane za podmioty o charakterze społecznym przez dane państwo członkowskie.

W przeciwieństwie do stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r., zgodnie z którym wyznaczenie zakresu zwolnienia usługi z opodatkowania podatkiem od towarów i usług następowało poprzez zidentyfikowanie usługi (czynności) w klasyfikacji statystycznej (PKWiU), a zatem zwolnienie miało charakter wyłącznie przedmiotowy, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. zwolnienie określone w powyższych przepisach ma charakter przedmiotowo-podmiotowy, co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi. A zatem od dnia 1 stycznia 2011 r. przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych, określając ich zakres z wykorzystaniem treści przepisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE.

Przepis art. 43 ust. 17 ustawy stanowi, iż zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 17a ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

Z okoliczności sprawy wynika, iż w ramach swojej działalności firma niemiecka świadczy na zlecenie Wnioskodawczyni usługę opieki nad osobą starszą w jej miejscu zamieszkania. Firma niemiecka rozpoznaje potrzeby podopiecznych, doradza wybór najlepszej opiekunki, na bieżąco monitoruje czy podopieczna jest zadowolona z opieki, w razie potrzeby pełni rolę tłumacza by zapewnić jak najlepszą opiekę podopiecznej. Tym samym firma niemiecka, na zlecenie Wnioskodawczyni sprawuje opiekę nad podopieczną. Tak więc usługa ta korzysta ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 23 ustawy.

Ad. 2)

Zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, są wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie.

Analizując powyższe uznać należy, że usługi świadczone przez firmę niemiecką na rzecz Wnioskodawczyni stanowią dla Niej import usług podlegający opodatkowaniu na terytorium kraju. Do rozliczenia tej transakcji w zakresie podatku od towarów i usług obowiązana będzie Wnioskodawczyni, jako nabywca przedmiotowych usług. Usługi te będą korzystały ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi. Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi winno być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT). Ponieważ faktura wewnętrzna ma dokumentować czynności dokonane w danym miesiącu, powinna zostać wystawiona po ich wykonaniu. Można więc przyjąć, iż w stosunku do faktury wewnętrznej można zastosować zasadę wystawiania faktury za miesiąc w ciągu 7 dni po upływie miesiąca.

Import usług opieki należy wykazywać zarówno w poz. 37 wiersza 11, jak i w poz. 39 wiersza 11a części C deklaracji VAT-7. Stosownie do § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 211, poz. 1333 z późn. zm.) – dalej r.w.d.p., wzór deklaracji podatkowej dla podatku od towarów i usług (VAT-7) stanowi załącznik nr 1 do r.w.d.p., natomiast objaśnienia do deklaracji stanowią załącznik nr 4 do r.w.d.p.

W poz. 37 i 38 deklaracji VAT-7 wykazuje się podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu importu usług, natomiast w poz. 39 i 40 podstawę opodatkowania oraz podatek należny wyłącznie z tytułu takiego importu usług, który powstał w związku z nabyciem od podatników podatku od wartości dodanej usług, do których stosuje się art. 28b ustawy VAT.

Przepis ten ma zastosowanie m.in. do nabywania przez podatnika usług opieki. Dlatego też w sytuacji opisanej w pytaniu, import usług opieki należy wykazywać w części C „Rozliczenie podatku należnego” deklaracji VAT-7, zarówno w wierszu 11, jak i w wierszu 11a.

Ponieważ usługi opieki są zwolnione od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 23 ustawy VAT, Wnioskodawczyni nie wypełnia poz. 38 wiersza 11, ani poz. 40 wiersza 11a części C deklaracji VAT-7.

Ponadto w piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wyjaśniła, iż Jej zdaniem usługi świadczone przez firmę niemiecką powinny być udokumentowane fakturą wewnętrzną (od 1 stycznia 2013 r. Zainteresowana nie ma takiego obowiązku, ale nadal może takie faktury wystawiać). Faktura nie będzie zawierała podatku VAT, ponieważ zdaniem Wnioskodawczyni dokumentuje ona nabycie usług zwolnionych z podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się w zakresie:

• uznania usług świadczonych przez firmę niemiecką na rzecz Wnioskodawczyni za import usług oraz sposobu udokumentowania tych usług – za prawidłowe,

• zwolnienia z podatku VAT usług świadczonych przez firmę niemiecką na rzecz Wnioskodawczyni oraz wykazania tych usług w deklaracji VAT-7 – za nieprawidłowe.
  
  

Na wstępie należy zauważyć, że z uwagi na okoliczność, iż wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym tj. na dzień złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy. Prowadzi firmę, która świadczy między innymi usługi opieki nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi. Usługi te świadczone są między innymi na terenie Niemiec. Wnioskodawczyni podpisuje umowy ze Zleceniodawcami: osobami, nad którymi sprawowana będzie opieka bądź też członkami ich rodzin. Wnioskodawczyni zatrudnia pracowników na umowę o pracę lub zlecenie, którzy sprawują opiekę nad osobami starszymi w Niemczech. Zainteresowana wystawia fakturę VAT, bezpośrednio na rzecz klienta lub jego rodziny.

Wnioskodawczyni współpracuje z firmą niemiecką, wyszukującą klientów, u których pracownicy Zainteresowanej świadczą usługi opieki. Wnioskodawczyni zawarła umowę z firmą niemiecką, w ramach której firma niemiecka wyszukuje klientów i opiekuje się nimi; przeprowadza niezbędne wyjaśnienia związane z potrzebami podopiecznego, jego stanem zdrowia, szczególnymi wymaganiami w zakresie opieki. Wnioskodawczyni w celu jak najlepszego świadczenia usług przekazuje firmie niemieckiej informacje o opiekunkach, z którymi współpracuje. Firma niemiecka wspólnie ze Zleceniodawcą dokonuje wyboru odpowiedniej opiekunki i przekazuje tę informację Wnioskodawczyni. Na podstawie tak przeprowadzonego badania potrzeb i oczekiwań Wnioskodawczyni deleguje wybraną opiekunkę do Zleceniodawcy w celu świadczenia usługi opieki. W okresie świadczenia usługi opieki firma niemiecka utrzymuje stały kontakt zarówno z oddelegowaną opiekunką, jak i podopieczną, bada w jakim zakresie spełniane są potrzeby podopiecznej, pełni także w razie potrzeby rolę tłumacza. W sytuacji, gdy firma niemiecka uzna, że opiekunka nie dość dobrze wywiązuje się z powierzonej jej opieki wówczas informuje o tym Wnioskodawczynię, który wysyła inną opiekunkę w celu kontynuowania opieki.

Firma niemiecka wystawia za swoją usługę faktury Wnioskodawczyni. Firma niemiecka jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, nie posiada siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, a także nie rozlicza podatku od towarów i usług w Polsce. Nie jest też podmiotem zarejestrowanym dla celów podatku od towarów i usług w Polsce.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2–4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Analiza przepisów wymienionych w powyższym artykule wskazuje, iż w sytuacji opisanej przez Wnioskodawczynię nie znajduje zastosowania żadna z regulacji szczególnych zawarta w tych przepisach. A zatem miejsce świadczenia przedmiotowych usług, świadczonych przez firmę niemiecką na rzecz Wnioskodawczyni, w myśl art. 28b ust. ustawy, znajduje się na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Co do zasady, podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, tj. podmiot, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą.

Jednakże podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju (art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy).

Stosownie do art. 17 ust. 1a ustawy, przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 stosuje się również w przypadku, gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach.

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zgodnie z art. 17 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, również osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97.

W świetle powyższych przepisów przez import usług rozumie się zatem transakcje spełniające łącznie następujące warunki:

• miejscem świadczenia (opodatkowania) usługi – zgodnie z przepisami – jest terytorium Polski,
  

• usługodawcą jest podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności poza terytorium Polski, niezależnie od tego czy na terenie Unii Europejskiej, czy też poza jej terytorium,
  

• usługobiorcą jest osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, bądź osoba fizyczna.
  
  

W tym miejscu podkreślić należy, że import usług rodzi co do zasady obowiązek rozliczenia podatku przez nabywcę usługi. Tego rodzaju mechanizm (określany odwróconym mechanizmem poboru, ang. reverse charge mechanizm) jest wprowadzony w celu uproszczenia rozliczeń podatkowych, z którego wynika, że podatek płacony przez importera usług jest dla niego jednocześnie podatkiem naliczonym, co zapewnia neutralność podatku od importu usług.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni nabywając przedmiotowe usługi od firmy niemieckiej, nieposiadającej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, powinna rozpoznać import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni, iż zakup usług od podmiotu zagranicznego należy uznać za import usług, uznano za prawidłowe.

Jak wynika z regulacji art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy, zwalnia się od podatku usługi pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej oraz usługi określone w przepisach o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, a także dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, na rzecz beneficjenta tej pomocy, wykonywane przez:

1. regionalne ośrodki polityki społecznej, powiatowe centra pomocy rodzinie, ośrodki pomocy społecznej, rodzinne domy pomocy, ośrodki wsparcia i ośrodki interwencji kryzysowej,
2. wpisane do rejestru prowadzonego przez wojewodę:
   • domy pomocy społecznej prowadzone przez podmioty posiadające zezwolenie wojewody,
   • placówki opiekuńczo-wychowawcze i ośrodki adopcyjno-opiekuńcze,
3. placówki specjalistycznego poradnictwa,
4. inne niż wymienione w lit. a–c placówki zapewniające całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku na podstawie zezwolenia wojewody, wpisane do rejestru prowadzonego przez wojewodę,
5. specjalistyczne ośrodki wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 23 ustawy, zwalnia się od podatku usługi opieki nad osobami niepełnosprawnymi, przewlekle chorymi lub osobami w podeszłym wieku, świadczone w miejscu ich zamieszkania przez podmioty inne niż wymienione w pkt 22, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.

Z okoliczności sprawy wynika, iż firma niemiecka – wykonując czynności polegające m.in. wyszukiwaniu klientów, przeprowadzaniu niezbędnych wyjaśnień związanych z potrzebami podopiecznego, dokonywaniu wyboru odpowiedniej opiekunki, badaniu zakresu spełnianych potrzeb podopiecznej, pełnieniu roli tłumacza – nie świadczy na rzecz Wnioskodawczyni usług opieki nad osobami starszymi. Jakkolwiek wykonywane czynności przez firmę niemiecką służą świadczonym przez Wnioskodawczynię usługom opieki na osobami starszymi w ich miejscu zamieszkania, to jednak usługi wykonywane przez podmiot niemiecki na rzecz Wnioskodawczyni nie są usługami, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 22 i 23 ustawy.

Tym samym twierdzenie Wnioskodawczyni, iż firma niemiecka na jej zlecenie świadczy usługę opieki nad osobą starszą w jej miejscu zamieszkania nie znajduje uzasadnienia w opisie sprawy.

Zatem Wnioskodawczyni jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, zobowiązana jest do opodatkowania przedmiotowych usług, stawką podstawową w wysokości 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 23 ustawy, należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z kolei art. 106 ust. 1a ustawy, stanowi, że w przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku.

W myśl art. 106 ust. 7 ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, są wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Stosownie do art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.
   
   

Na podstawie powyższej delegacji, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwane dalej rozporządzeniem.

Zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT” – § 4 ust. 1 rozporządzenia.

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Zgodnie z § 5 ust. 15 rozporządzenia, faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub wykonanie usługi, dla których podatnikiem zgodnie z przepisami ustawy jest nabywca towaru lub usługi, zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem zawierają:

1. adnotację, że podatek rozlicza nabywca, lub
2. wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca, lub
3. oznaczenie „odwrotne obciążenie”.
   
   

Stosownie do § 24 ust. 1 rozporządzenia, przepisy § 5, 9-14, 16, 17, 21 i 22 stosuje się odpowiednio do faktur wewnętrznych, o których mowa w art. 106 ust. 7 ustawy, z tym że w przypadku:

1. czynności określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy, gdy brak jest konkretnego nabywcy towaru lub usługi, faktura nie zawiera danych dotyczących tego nabywcy oraz kwoty należnej z tytułu wykonania tych czynności;
2. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, faktury mogą nie zawierać numeru identyfikacji podatkowej kontrahenta.
   
   

W myśl § 24 ust. 2 rozporządzenia, faktury, o których mowa w ust. 1, można wystawić w 1 egzemplarzu i należy przechowywać wraz z całą dokumentacją dotyczącą podatku.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni jest zobowiązana do udokumentowania importu przedmiotowych usług poprzez wystawienie faktury wewnętrznej na podstawie art. 106 ust. 7 ustawy, przy zachowaniu wymogów określonych w powołanym rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie udokumentowania przedmiotowej transakcji, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii wykazania w deklaracji VAT-7 nabycia usług świadczonych przez firmę niemiecką na rzecz Wnioskodawczyni wskazać należy, iż wzór deklaracji podatkowej VAT-7 został określony w załączniku nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 211, poz. 1333 ze zm.). Zgodnie z tym wzorem, import usług należy wykazać w poz. 37 i 38 deklaracji VAT-7 oraz z uwagi na fakt, iż – jak wskazała Wnioskodawczyni – firma niemiecka jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, to należy również wypełnić poz. 39 i 40 tej deklaracji, natomiast ewentualny podatek naliczony podlegający odliczeniu od nabyć innych niż środki trwałe należy wykazać w poz. 51 i 52 ww. deklaracji.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, iż w przedmiotowej sprawie powstaje obowiązek zadeklarowania w deklaracji VAT-7 importu przedmiotowych usług w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Wobec powyższego, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie wykazania w deklaracji VAT-7 nabytych usług świadczonych przez firmę niemiecką na rzecz Zainteresowanej, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku w szczególności dotyczące obowiązku podatkowego nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie wskazać należy, iż od dnia 1 stycznia 2013 r. weszły w życie zmiany zarówno przepisów ustawy, jak i aktów wykonawczych wydanych na jej podstawie. Zmiany te wynikają m.in. z:

1. ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. poz. 1342),
2. ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. poz. 1456),
3. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. poz. 1428),
4. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. poz. 1550).
   
   

Z kolei od dnia 1 kwietnia 2013 r. weszły w życie zmiany przepisów ustawy oraz aktów wykonawczych do ustawy, wynikające m.in. z :

1. ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35),
2. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 marca 2013 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. poz. 394).
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.