INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 05.12.2012 r. (data wpływu 10.12.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.12.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podmiotem udzielającym pożyczek osobom fizycznym. Pożyczki udzielane są na podstawie umowy zawieranej pomiędzy Wnioskodawcą a klientem. Pożyczki udzielane są na okres od kilku do kilkudziesięciu tygodni i spłacane w ratach co tydzień, co dwa lub co cztery tygodnie, w zależności od wyboru klienta dokonywanego przy zawarciu umowy. Kwota pożyczki kalkulowana jest w ten sposób, iż suma pożyczki obejmuje opłaty związane z obsługą danego klienta, takie jak:

• zryczałtowaną opłatę za obsługę klienta w domu;
• oprocentowanie pożyczki za cały okres jej trwania;
• opłatę przygotowawczą;
• składkę na ubezpieczenia.
  
  

Powyższe opłaty doliczane są do łącznej kwoty pożyczki, zaś łączna kwota pożyczki, pomniejszona o wymienione opłaty, daje sumę do wypłaty, która wypłacana jest klientowi. Z praktycznego punktu widzenia powyższe rozwiązanie oznacza, iż wszystkie dodatkowe opłaty związane z zawarciem umowy nie są przez klientów wpłacane jednorazowo, lecz podlegają rozłożeniu na raty jako część umowy pożyczki.

Obsługa w domu to usługa polegająca na umożliwieniu klientowi dokonywania wszelkich czynności związanych z zawarciem i realizacją umowy bezpośrednio w jego mieszkaniu lub innym wskazanym miejscu. W ramach tej usługi przedstawiciel Wnioskodawcy udaje się do klienta do jego domu z ofertą, tam także dokonywana jest wstępna ocena jego zdolności pożyczkowej, następuje też zawarcie umowy pożyczkowej i wręczenie kwoty do wypłaty. Jednocześnie w toku realizacji umowy przedstawiciel Wnioskodawcy dojeżdża do klienta w celu poboru każdej kolejnej spłacanej raty, którą następnie sam dostarcza do siedziby Wnioskodawcy lub wpłaca na rachunek bankowy. Usługa ma na celu maksymalne odciążenie klienta w zakresie czynności związanych z zawarciem i spłacaniem umowy pożyczki. Opłata za obsługę w domu obliczana jest przy zawarciu umowy i doliczana do kwoty do wypłaty i wraz z nią spłacana wraz z ratami kwoty do wypłaty jako część kwoty pożyczki.

Opłata przygotowawcza to wynagrodzenie za czynności pożyczkodawcy związane z rozpatrzeniem wniosku o udzielenie pożyczki, np. analizę wniosku, ocenę zdolności pożyczkowej, przygotowanie umowy, przygotowanie kwoty pożyczki. Opłata obliczana jest przy zawarciu umowy i doliczana do kwoty do wypłaty i wraz z nią spłacana wraz z ratami kwoty do wypłaty jako część kwoty pożyczki.

Spłata rat pożyczki zostaje zabezpieczona ubezpieczeniem grupowym obejmującym ryzyko zgonu, poważnego zachorowania, hospitalizacji, całkowitej niezdolności do pracy oraz utraty stałego źródła dochodów. Spółka posiada polisę grupową, zawartą z jednym z towarzystw ubezpieczeniowych i wobec swoich klientów (pożyczkobiorców) występuje w charakterze pośrednika, tj. zawiera z pożyczkobiorcami umowę ubezpieczenia działając jako pośrednik towarzystwa ubezpieczeniowego. Podpisując deklarację przystąpienia otrzymaną przed zawarciem umowy pożyczki, pożyczkobiorca występuje z wnioskiem o objęcie go ubezpieczeniem na podstawie umowy grupowego ubezpieczenia na życie i zdrowie pożyczkobiorców, zawartej pomiędzy pożyczkodawcą a towarzystwem ubezpieczeń oraz w przypadku przystąpienia do ubezpieczenia w zakresie ryzyka utraty stałego źródła dochodów również na podstawie umowy grupowego ubezpieczenia w zakresie utraty stałego źródła dochodów, zawartej pomiędzy pożyczkodawcą a towarzystwem ubezpieczeń. Składka ubezpieczeniowa obliczana jest przy zawarciu umowy i doliczana do kwoty do wypłaty i wraz z nią spłacana wraz z ratami kwoty do wypłaty jako część kwoty pożyczki. Jednocześnie pożyczkodawca - z racji pośrednictwa w zakresie zawarcia umowy ubezpieczeniowej - otrzymuje od towarzystwa ubezpieczeń prowizję, która wypłacana jest za okresy miesięczne - za każdy zakończony miesiąc kalendarzowy.

W razie zwłoki pożyczkobiorcy z zapłatą dwóch pełnych rat pożyczki pożyczkodawca wzywa go do zapłaty pełnej zaległości na piśmie listem poleconym w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. W przypadku braku zapłaty w tym terminie pożyczkodawca może złożyć pożyczkobiorcy oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Po dokonaniu wypowiedzenia umowy pożyczki pożyczkodawca ma prawo dochodzić zapłaty wierzytelności na drodze postępowania pozasądowego i sądowego. Pożyczkobiorca może zostać obciążony kosztami dochodzenia spłaty wierzytelności, w tym w szczególności kosztami sądowymi i egzekucyjnymi. Pożyczkodawca, w związku z realizacją swoich uprawnień jako wierzyciela, obciąża pożyczkobiorcę kosztami dochodzenia wierzytelności. Do kosztów tych należą m.in. opłata za wysłanie pisemnego monitu, opłata za monit telefoniczny, opłata za wizytę windykatora w domu. Jednocześnie z tytułu zadłużenia przeterminowanego, począwszy od dnia następującego po dniu, w którym pożyczkobiorca zobowiązany był do zapłaty na rzecz pożyczkodawcy należności z tytułu umowy pożyczki, naliczane są odsetki karne według ustalonej w umowie wysokości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. W jakiej dacie powstaje po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu opisanej powyżej opłaty za obsługę w domu...
2. W jakiej dacie powstaje po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu opisanej powyżej opłaty przygotowawczej...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1 i 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w przypadku:

• opłaty przygotowawczej, oraz
• opłaty za obsługę w domu,
  powstaje w dacie płatności raty pożyczki wraz z odsetkami.
  
  

Należy bowiem wskazać, iż opłata przygotowawcza nie odnosi się do żadnej odrębnej usługi, świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkobiorców, lecz jest nierozerwalnie związana z samą usługą, stanowiąc jej część. Usługa udzielenia pożyczki jest usługą kompleksową, składającą się z kilku odrębnych czynności, które nie stanowią samodzielnie żadnego samoistnego świadczenia na rzecz ich odbiorcy, lecz jako wiązka czynności ma określoną wartość funkcjonalną i ekonomiczną wspólnie, tworząc niejako kompleksową usługę. Czynność udzielania pożyczek w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za wynagrodzenie (tj. odsetki i opłaty) stanowi odpłatne świadczenie usług, co do zasady podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem owe odsetki i opłaty otrzymane z tytułu udzielonych pożyczek stanowią wynagrodzenie z tytułu ich udzielania. Poszczególne usługi pomocnicze mają ścisły związek z udzieleniem pożyczki, dopełniają usługę główną i ich funkcjonowanie samoistne, w oderwaniu od usługi udzielenia pożyczki pozbawione byłoby sensu. Ponadto oddzielenie powyższych świadczeń od usługi zasadniczej (udzielenia pożyczki) miałoby charakter sztuczny. O sile opisanego powiązania świadczy m.in. fakt, iż ich wartość zawarta jest w kwocie pożyczki, podobnie ich spłata dokonywana jest w ramach spłaty kwoty pożyczki i odsetek.

ETS w swoim orzecznictwie sformułował także warunki, których spełnienie oznacza, iż udzielone pożyczki są usługą podlegającą podatkowi VAT, a zwolnioną na podstawie art. 135 Dyrektywy VAT 2006/112/WE:

• stanowią element prowadzonej przez pożyczkodawcę działalności gospodarczej,
• stanowią bezpośrednie, stałe i konieczne rozszerzenie działalności opodatkowanej nie będąc równocześnie czynnościami incydentalnymi,
• są udzielane w celu gospodarczym lub handlowym, charakteryzującym się w szczególności dążeniem do maksymalizacji zwrotu z zainwestowanego kapitału.
  
  

W orzecznictwie ETS podkreślano, iż przy kwalifikacji usług o charakterze kompleksowym konieczna jest identyfikacja świadczenia głównego (podstawowego), które determinuje naturę całej usługi. Dane świadczenie należy uznać za pomocnicze względem świadczenia głównego, jeśli nie stanowi dla klientów celu samego w sobie, lecz jako środek służący do skorzystania ze świadczenia głównego (wyrok ETS w sprawach C-308/06 i C-94/97).

Powyższe stanowisko pośrednio potwierdza również linia interpretacyjna organów podatkowych. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji Nr IPPP2/443-949/12-4/KOM z dnia 6 listopada 2012 r. podniósł, iż „ (…) zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), całe świadczenie kompleksowe podlega takim regulacjom opodatkowania VAT, w tym w zakresie stosowania właściwej stawki VAT, jakie dotyczą świadczenia głównego. Oznacza to, że opodatkowanie świadczeń pomocniczych, składających się na świadczenie kompleksowe, podlega takim samym zasadom opodatkowania, jakim podlega świadczenie główne. Pogląd taki został ukształtowany w orzeczeniu ETS w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd (CPP), w którym TSUE stwierdził, że „Z jedną usługą mamy do czynienia zwłaszcza wtedy, gdy jeden lub kilka elementów należy uznać za usługę główną, a jeden lub kilka elementów za usługi pomocnicze, objęte tym samym reżimem podatkowym, co usługa główna.” (podobnie w orzeczeniu w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV).

Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu — do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast, czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej usługi głównej. Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Na podstawie powyższych uregulowań, w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę, stwierdzić należy, iż usługę udzielenia pożyczki można uznać za kompleksową składającą się z kombinacji różnych czynności. Chcąc zatem odpowiedzieć na pytanie Wnioskodawcy, należy się zastanowić czy czynności przez niego wykonywane w ramach udzielenia pożyczki, o których mowa we wniosku, stanowią elementy kompleksowej usługi udzielenia pożyczki, które nie stanowią celu samego w sobie i nie mają charakteru samoistnej usługi.

W opinii Organu za czynności takie można uznać m.in. rejestrowanie pożyczkodawców, za które pobierana jest opłata rejestracyjna oraz czynności przygotowawcze, za które pobierana jest opłata przygotowawcza/administracyjna. Czynności te wykonywane są przed faktycznym udzieleniem pożyczki i ich celem jest tylko i wyłącznie zrealizowanie usługi zasadniczej. Aby Spółka mogła udzielić pożyczki niezbędne jest bowiem zidentyfikowanie potencjalnych pożyczkobiorców zainteresowanych pożyczką poprzez ich rejestrację w systemie Spółki oraz podjęcie późniejszych działań przygotowawczych zmierzających do zawarcia właściwej umowy pożyczki. Usługa zasadnicza w analizowanym przypadku, w postaci udzielenia pożyczki, nie mogłaby być wykonana bez rejestracji klientów chcących zaciągnąć pożyczkę oraz bez przygotowania umowy pożyczki. Powyższe działania nie stanowią zatem celu samego w sobie, lecz są środkiem do pełnego i należytego wykonania usługi zasadniczej.

Zatem można w przypadku powyższych świadczeń mówić o jednym świadczeniu głównym - udzielaniu pożyczki, na które składają się inne świadczenia pomocnicze - czynności rejestracji klientów i przygotowawcze, za które pobierana jest opłata rejestracyjna oraz przygotowawcza/administracyjna.

Wymienione usługi pomocnicze mają ścisły związek z udzieleniem pożyczki, dopełniają usługę główną i ich funkcjonowanie samoistne, w oderwaniu od usługi udzielenia pożyczki pozbawione byłoby sensu. Ponadto oddzielenie powyższych świadczeń od usługi zasadniczej (udzielenia pożyczki) miałoby charakter sztuczny.

Podsumowując zatem należy stwierdzić, że powyższe czynności pomocnicze polegające na rejestracji pożyczkobiorców oraz przygotowaniu do zawarcia umowy pożyczki - wraz z usługą zasadniczą udzielenia pożyczki - tworzą kompleksową usługę udzielania pożyczek opodatkowaną według zasad obowiązujących dla usługi zasadniczej — podlegającą zwolnieniu od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Ze zwolnienia tego korzystają więc również opłaty będące wynagrodzeniem za wskazane czynności pomocnicze, tj. opłata rejestracyjna i przygotowawcza/administracyjna.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Wskazać należy, iż zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), całe świadczenie kompleksowe podlega takim regulacjom opodatkowania VAT, w tym w zakresie stosowania właściwej stawki VAT, jakie dotyczą świadczenia głównego. Oznacza to, że opodatkowanie świadczeń pomocniczych, składających się na świadczenie kompleksowe, podlega takim samym zasadom opodatkowania, jakim podlega świadczenie główne. Pogląd taki został ukształtowany w orzeczeniu TSUE w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd (CPP), w którym TSUE stwierdził, że „Z jedną usługą mamy do czynienia zwłaszcza wtedy, gdy jeden lub kilka elementów należy uznać za usługę główną, a jeden lub kilka elementów za usługi pomocnicze, objęte tym samym reżimem podatkowym, co usługa główna.” (podobnie w orzeczeniu w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV).

Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast, czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej usługi głównej.

Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Na podstawie powyższych uregulowań, w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę, stwierdzić należy, iż usługę udzielenia pożyczki można uznać za kompleksową składającą się z kombinacji różnych czynności. Chcąc zatem odpowiedzieć na pytanie Wnioskodawcy, należy się zastanowić czy czynności przez niego wykonywane w ramach udzielenia pożyczki, o których mowa we wniosku, stanowią elementy kompleksowej usługi udzielenia pożyczki, które nie stanowią celu samego w sobie i nie mają charakteru samoistnej usługi.

W opinii Organu za czynności takie można uznać m.in. wymienioną we wniosku obsługę w domu, za którą pobierana jest opłata za obsługę w domu oraz czynności przygotowawcze, za które pobierana jest opłata przygotowawcza. Czynności te wykonywane są przed faktycznym udzieleniem pożyczki i ich celem jest tylko i wyłącznie zrealizowanie usługi zasadniczej. Obsługa w domu ma na celu maksymalne odciążenie klienta w zakresie czynności związanych z zawarciem i spłacaniem umowy pożyczki. Natomiast czynności przygotowawcze związane są z rozpatrzeniem wniosku o udzielenie pożyczki.

Zdaniem tut. Organu, w analizowanym przypadku, powyższe działania nie stanowią celu samego w sobie, lecz są środkiem do pełnego i należytego wykonania usługi zasadniczej. Zatem można w przypadku powyższych świadczeń mówić o jednym świadczeniu głównym – udzielaniu pożyczki, na które składają się inne świadczenia pomocnicze, za które pobierana jest opłata za obsługę w domu oraz przygotowawcza.

Wymienione usługi pomocnicze mają ścisły związek z udzieleniem pożyczki, dopełniają usługę główną i ich funkcjonowanie samoistne, w oderwaniu od usługi udzielenia pożyczki pozbawione byłoby sensu. Ponadto oddzielenie powyższych świadczeń od usługi zasadniczej (udzielenia pożyczki) miałoby charakter sztuczny.

Podsumowując zatem należy stwierdzić, że powyższe czynności pomocnicze polegające na obsłudze w domu oraz czynności przygotowawcze - wraz z usługą zasadniczą udzielenia pożyczki - tworzą kompleksową usługę udzielania pożyczek opodatkowaną według zasad obowiązujących dla usługi zasadniczej.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług udzielenie pożyczki za wynagrodzeniem w postaci odsetek z tytułu korzystania z cudzego kapitału traktowane jest jako świadczenie usług. W przypadku usług polegających na udzielaniu pożyczek, obrotem w rozumieniu ww. art. 29 ust. 1 ustawy, są odsetki od udzielonej pożyczki (otrzymane, jak również niezapłacone, których termin zapłaty upłynął – czyli odsetki, które stały się wymagalne). Odsetki te winny być udokumentowane fakturą VAT i zaewidencjonowane w rejestrze sprzedaży w miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Kwestię dotyczącą powstawania obowiązków podatkowych w podatku VAT ustawodawca uregulował w art. 19 ustawy. Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Stosownie do ust. 4 powołanego artykułu, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi (art. 19 ust. 5 ustawy).

Na podstawie art. 19 ust. 11 ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika więc, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższe przepisy formułują zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje w dniu wydania towaru lub wykonania usługi, natomiast jeżeli dostawa towarów lub wykonanie usługi powinno być potwierdzone wystawioną fakturą obowiązek podatkowy powstaje w dniu wystawienia faktury, ale nie później niż siódmego dnia, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Z opisu sprawy przedstawionego we wniosku wynika, iż udzielane przez Spółkę pożyczki spłacane są w ratach co tydzień, co dwa lub co cztery tygodnie, w zależności od wyboru klienta dokonywanego przy zawarciu umowy. Wskazane we wniosku opłaty z tytułu obsługi w domu oraz przygotowawczej związane są z zawarciem umowy pożyczki i nie są wpłacane jednorazowo lecz rozłożone są na raty jako część umowy pożyczki.

Na tle zaprezentowanej sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii właściwego określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w zakresie opisanej we wniosku opłaty za obsługę w domu i przygotowawczej.

Ustawodawca nie zawarł szczególnych unormowań w zakresie powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, dla usług udzielania pożyczek. W związku z powyższym należy uznać, iż obowiązek podatkowy przy pożyczkach finansowych, powstaje z momentem wykonania usługi tzn. zapłaty należnych odsetek lub z upływem terminu zapłaty należnych odsetek określonego w umowie. W sytuacji natomiast, gdy zawarta umowa przewiduje spłatę kwoty pożyczki wraz z odsetkami w ratach, obowiązek podatkowy będzie powstawał częściowo, z momentem otrzymania każdej kwoty odsetek lub z upływem każdego określonego terminu zapłaty odsetek.

Zatem, zapłata należnych odsetek dokonana przed upływem terminu zapłaty lub upływ terminu ich zapłaty, określone w umowie, będzie rodzić obowiązek podatkowy, a jeżeli wykonanie usługi powinno być udokumentowane fakturą, to obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej wystawienia, nie później niż w 7 dniu od dnia wykonania usługi, tzn. otrzymania każdej kwoty należnych odsetek lub upływu terminu zapłaty.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż obowiązek podatkowy w przypadku opisanej opłaty przygotowawczej oraz opłaty za obsługę w domu, powstaje w dacie płatności raty pożyczki wraz z odsetkami należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy wskazać, iż przedmiotowa interpretacja stanowi rozstrzygnięcie w zakresie stanu faktycznego dotyczącego momentu powstania obowiązku podatkowego (pytanie nr 1 i 2 wniosku). W zakresie pozostałych pytań przedstawionych we wniosku oraz w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.