Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1106/12-2/AA
z 15 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2012 r. (data wpływu 16 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe,
• odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz w zakresie odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od 1 czerwca 2011 r. Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, opodatkowaną według zasad ogólnych. Wnioskodawczyni od 1 lutego 2012 r. jest podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawczyni do prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje samochód z tzw. kratką (Skoda (…), rok produkcji 2004), który został zakupiony przez Wnioskodawczynię - jako samochód używany - 17 lipca 2007 r., tj. przed rozpoczęciem prowadzenia przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, za cenę brutto 19.000,00 zł (słownie: dziewiętnaście tysięcy złotych). Zakup potwierdzony został fakturami VAT. Zakup przedmiotowego samochodu był zwolniony z VAT na podstawie § 8.1 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W dowodzie rejestracyjnym zakupionego samochodu, jako rodzaj pojazdu widnieje wpis „samochód ciężarowy” o dopuszczalnej ładowności „505 kg”, 4-osobowy, przy czym Wnioskodawczyni nie posiada zaświadczenia ze stacji diagnostycznej wydanego po przeprowadzeniu dodatkowego badania technicznego, w którym stwierdzono by, że samochód spełnia wymagania określone w ustawie oraz nie posiada adnotacji w dowodzie rejestracyjnym o spełnieniu tych wymagań.

Wnioskodawczyni od początku prowadzenia działalności, tj. od 1 czerwca 2011 r., wykorzystywała opisany wyżej samochód do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, przy czym do 31 stycznia 2012 r. Wnioskodawczyni prowadziła ewidencję przebiegu pojazdu, służącą do zapisu faktycznego przebiegu prywatnego samochodu osobowego związanego z wykonywaną działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, mogą być kosztem uzyskania przychodów w limitowanej wysokości, wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu. W tym celu Wnioskodawczyni prowadziła stosowną ewidencję kosztów pojazdu.

Następnie Wnioskodawczyni 31 stycznia 2012 r. wprowadziła do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych opisany wyżej samochód, przy czym wartość początkową samochodu ustaliła w wysokości 11.000.00 zł (słownie: jedenaście tysięcy złotych). Wartość ta wynikała z wyceny dokonanej przez Wnioskodawczynię, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia jego zużycia (art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Od lutego 2012 r. Wnioskodawczyni dokonywała odpisów amortyzacyjnych, które zaliczone były do kosztów uzyskania przychodów.

Pomimo, iż Wnioskodawczyni dysponuje dokumentami potwierdzającymi cenę nabycia (m.in. faktury VAT), ustaliła wartość początkową samochodu według wyceny dokonanej przez siebie, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych togo samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia jego zużycia, a nie według wartości nabycia, co w konsekwencji wpływa bezpośrednio na wysokość miesięcznych kosztów uzyskania przychodów w wysokości odpowiadającej wysokości miesięcznych odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych od wartości początkowej środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzony został do ewidencji.

Reasumując, wartość początkowa samochodu wprowadzonego przez Wnioskodawczynię do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych ustalona została według ceny rynkowej w wysokości 11.000.00 zł będącą ceną, niższą niż cena nabycia w wysokości 19.000.00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wartość początkowa samochodu ustalona przez Wnioskodawczynię według wyceny dokonanej przez siebie, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia jego zużycia, a nie według wartości nabycia, pomimo, iż Wnioskodawczyni dysponuje fakturami potwierdzającymi cenę nabycia - jest prawidłowa?
2. Czy w związku z faktem, iż wartość środka trwałego ustalona według ceny rynkowej odbiega od wartości środka trwałego ustalonej - na podstawie posiadanych dokumentów (faktur VAT) - według ceny nabycia, Wnioskodawczyni może dokonać korekty pierwotnie ustalonej wartości początkowej na wyższą wynikającą z ceny nabycia i tym samym korekty dokonanych odpisów amortyzacyjnych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, wartość początkową zakupionego samochodu należy ustalić w oparciu o posiadane dowody zakupu, tj. fakturę VAT z dnia 17 lipca 2007 r., czyli w cenie nabycia wynoszącej 19.000,00 zł.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, dopiero jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Wnioskodawczyni uważa, iż nie występuje sytuacja, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, a zatem Zainteresowana wartość początkową środka trwałego powinna ustalić na podstawie ceny nabycia. tj. 19.000,00 zł, a nie ceny rynkowej, wynikającej z dokonanej przez nią wyceny w wartości 11.000,00 zł.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni powinna dokonać także podwyższenia wartości początkowej środka trwałego, tym samym podwyższenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych. W konsekwencji Wnioskodawczyni będzie miała prawo skorygowania (zwiększenia) wartości dokonanych odpisów amortyzacyjnych za okres począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 powołanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze kupna, określa art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 powołanej ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Jak już wspomniano powyżej podstawą ustalenia wysokości odpisów amortyzacyjnych jest prawidłowe określenie wartości początkowej środka trwałego. Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni ustaliła wartość początkową środka trwałego w wysokości wartości rynkowej, która jest niższa od ceny nabycia.

Przedmiotowy samochód nabyty został za określoną na fakturze cenę. W przedmiotowej sprawie nie mamy więc do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie było możliwe, gdyż cena zakupu powyższego środka trwałego jest wartością znaną. Zatem zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, wartość początkową środka trwałego nabytego w drodze kupna ustala się na podstawie ceny nabycia.

Ponadto należy wyjaśnić, aby ustalić prawidłowo dochód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, podatnik jest zobowiązany uwzględnić zarówno przychód jak i koszty uzyskania przychodów w prawidłowej wysokości. Zatem w sytuacji ustalenia błędnej wysokości wartości początkowej środka trwałego – jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie – Wnioskodawczyni w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zobowiązana do skorygowania wartości początkowej środka trwałego, co w dalszej kolejności skutkuje korektą wysokości dokonanych już odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie wyjaśnić należy, iż zmiana wysokości dokonanych odpisów amortyzacyjnych ma wpływ na ustalenie wysokości dochodu, a co za tym idzie na ustalenie wysokości podatku należnego.

Zatem, w związku z faktem, iż Wnioskodawczyni dysponuje fakturami potwierdzającymi nabycie przedmiotowego samochodu, wartość początkową tego środka trwałego należało ustalić w oparciu o cenę nabycia wynikającą z tych faktur, a nie według wyceny dokonanej przez Wnioskodawczynię, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia jego zużycia.

W związku z powyższym należy wskazać, iż w przypadku zaniżenia wartości początkowej środka trwałego – Wnioskodawczyni powinna dokonać podwyższenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych od dnia przyjęcia środka trwałego do używania i zwiększyć odpowiednio wartość dokonanych już odpisów amortyzacyjnych za ten okres. Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.