Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/436-53/13/DSZ
z 29 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2013 r. (data wpływu 25 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiony został następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Holandii, stale zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie prowadzi działalność rolniczą. Wnioskodawca zawarł z inną osobą fizyczną, będącą obywatelem Holandii, zamieszkałą w Kanadzie (dalej: pożyczkodawca) umowę pożyczki kwoty pieniężnej. Zawarcie umowy pożyczki nastąpiło na terytorium Holandii, w celach niezwiązanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością rolniczą lub gospodarczą. Także zawarcie umowy pożyczki przez pożyczkodawcę pozostawało bez związku z prowadzoną przez pożyczkodawcę działalnością gospodarczą. W dacie zawarcia umowy pożyczki, będące jej przedmiotem środki pieniężne zdeponowane były na rachunku bankowym pożyczkodawcy prowadzonym przez bank z siedzibą w Chinach. Wydanie przedmiotu pożyczki nastąpiło w drodze przekazania umówionej kwoty pieniężnej na rachunek bankowy Wnioskodawcy prowadzony przez bank z siedzibą w Polsce, po dniu zawarcia umowy pożyczki. Wnioskodawca pozostaje polskim rezydentem podatkowym oraz miał taki status w dacie udzielenia pożyczki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym zawarta przez Wnioskodawcę umowa pożyczki podlegała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Zgodnie jednakże z art. 1 ust. 4 tej ustawy, podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Pod pojęciem rzeczy, w rozumieniu powołanego wyżej przepisu należy również rozumieć pieniądze, będące przedmiotem umowy pożyczki. Wnioskodawcę należy z kolei uznać za nabywcę pieniędzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 pkt 2) ww. ustawy. W wykonaniu zawartej umowy pożyczkodawca przeniósł bowiem na Wnioskodawcę własność przedmiotowych pieniędzy (art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego)

Zgodnie zatem z cytowanym art. 1 ust. 4 pkt 1) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlega umowa pożyczki, której przedmiot w chwili zawarcia umowy znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W myśl natomiast art. 1 ust. 4 pkt 2) ww. ustawy, w przypadku, gdy przedmiotem pożyczki są rzeczy (w tym pieniądze) znajdujące się za granicą, umowa pożyczki podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile pożyczkobiorca – a zatem nabywca pieniędzy – ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i umowę pożyczki zawarto na terytorium Polski. W przypadku umów pożyczki, których przedmiot znajduje się w chwili zawarcia umowy poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, do ich opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce konieczne jest więc łączne spełnienie dwóch warunków w postaci: posiadania przez pożyczkobiorcę miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zawarcia umowy pożyczki na terytorium Polski. Powyższe wynika z użycia w treści art. 1 ust. 4 pkt 2) ustawy spójnika koniunkcji „i”. Zatem, jeżeli pożyczkobiorca ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale umowę pożyczki zawarto poza granicami kraju i pieniądze znajdują się w dacie zawarcia umowy pożyczki za granicą, to czynność ta nie podlega w Rzeczypospolitej Polskiej podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

W opisanym stanie faktycznym, w dacie zawarcia umowy pożyczki, pieniądze będące jej przedmiotem zdeponowane były na rachunku bankowym pożyczkodawcy prowadzonym przez bank z siedzibą na terytorium Chin, a zatem znajdowały się w tej dacie poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Powyższe środki pieniężne zostały przekazane na rachunek bankowy Wnioskodawcy dopiero po dniu zawarcia umowy pożyczki. Nadto, Wnioskodawca posiada wprawdzie miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jednakże umowę pożyczki zawarto na terytorium Holandii. Z uwagi na powyższe, w Jego ocenie zawarta umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wnioskodawca zauważa, iż stanowisko takie znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego w szczególności zaś: interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 28 czerwca 2012 r. sygn. IPTPB2/436-46/12-2/KK oraz w dniu 16 lipca 2012 r. sygn. IPTPB2/436-59/12-2/KK oraz interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 19 marca 2012 r. sygn. IBPB2/436-502/11/M.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile zaznaczenia samego obowiązku zwrotu – który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 ww. ustawy, jest elementem przedmiotowo istotnym dla tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek. Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli.

Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, w tym umowy pożyczki, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostaje zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Umowa pożyczki będzie również podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca – pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego w powyższym wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, będący obywatelem Holandii, zawarł z inną osobą fizyczną (dalej: pożyczkodawca) umowę pożyczki kwoty pieniężnej. Zawarcie ww. umowy pożyczki nastąpiło na terytorium Holandii, zaś w dacie jej zawarcia środki pieniężne będące jej przedmiotem zdeponowane były na rachunku bankowym pożyczkodawcy prowadzonym przez bank z siedzibą w Chinach. Wydanie przedmiotu pożyczki nastąpiło w drodze przekazania umówionej kwoty pieniężnej na rachunek bankowy Wnioskodawcy prowadzony przez bank z siedzibą w Polsce, po dniu zawarcia umowy pożyczki.

Skoro zatem w analizowanej sprawie nie zostały spełnione kumulatywnie warunki wynikające z art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, to opisana we wniosku umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.