Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie, działając na podstawie art. 14b § 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), dokonuje zmiany informacji zawartej w piśmie Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 10.02.2004 r. (znak: PUS. I/423/7/2004) w sprawie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych różnicy między ceną energii elektrycznej obowiązującej odbiorców a ceną uiszczaną przez pracowników w następujący sposób:

Stosownie do brzmienia art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a ww. ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ordynacji podatkowej (ustawa z dnia 29.08.1997 r. (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) zaniechano poboru podatku.

Z dniem 1.01.2004 r., na mocy art. 1 pkt 10 lit. a ustawy z dnia 12.11.2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 202, poz. 1956), uchylony został art. 21 ust. 1 pkt 96 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustanawiający zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych dochód uzyskany przez pracownika z tytułu ulgi w opłacie za energię elektryczną - w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy ceną ustaloną dla innych odbiorców, a ceną ustaloną dla pracownika.

Stosownie do brzmienia art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczać należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które otrzymuje jako pracownik, a które nie są objęte przepisami normującymi zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych lub zaniechaniem poboru podatku. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę (lub umowy o podobnym charakterze), ale również wszystkie inne przychody, niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Z przedstawionego przez spółkę we wniosku stanu faktycznego wynika, iż jej pracownicy w ramach przyznanych im limitów regulują opłaty za energię elektryczną na warunkach preferencyjnych w stosunku do pozostałych odbiorców (taryfa pracownicza na energię elektryczną). A zatem powyższe świadczenia wyczerpują znamiona świadczenia częściowo odpłatnego, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Obliczenia wartości pieniężnej innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, zgodnie z treścią art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonuje się według reguł określonych w art. 11 ust. 2 - 2b ww. ustawy.

Stosownie do brzmienia art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według wskazanych powyżej zasad, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W analizowanej sprawie spółka dokonuje zakupu energii elektrycznej od zakładów energetycznych, a następnie dokonuje jej odsprzedaży pozostałym odbiorcom, a zatem podstawą ustalenia wartości tego rodzaju świadczeń dla jej pracowników, stosownie do brzmienia art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest cena stosowana wobec innych odbiorców. W konsekwencji, zgodnie z brzmieniem art. 11 ust. 2 b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze stosunku pracy pracowników spółki z tytułu korzystania przez nich z „taryfy pracowniczej na energię elektryczną” stanowić będzie różnica pomiędzy ceną ustaloną dla pozostałych odbiorców, a wysokością ustalonej dla nich należności. Kwestie bardziej szczegółowe takie jak wielkość limitów energii elektrycznej do wykorzystania przez pracowników, sposób rozliczeń z zakładami energetycznymi pozostają poza regulacjami podatkowymi. Z treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychód uzyskany przez pracownika powstaje w momencie (miesiącu) wykorzystania ulgi w opłacie należności za energię elektryczną.

W związku z powyższym przychody uzyskiwane przez pracowników z tytułu korzystania przez nich z „taryfy pracowniczej na energię elektryczną” podlegają zsumowaniu z pozostałymi przychodami ze stosunku pracy oraz wykazaniu w deklaracji miesięcznej PIT-4, a po zakończeniu roku podatkowego w informacji PIT-11, przy czym należy mieć na uwadze treść art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, iż jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Odpowiedzi udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz obowiązujący aktualnie stan prawny.