Możliwość uznania za koszt podatkowy danego wydatku oparta jest na konstrukcji art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Zawiera on zasadę, w myśl której kosztami uzyskania przychodów, są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. W świetle powyższego, aby dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z prowadzoną działalnością i mieć wpływ (bezpośredni lub pośredni) na wysokość osiąganych z tego tytułu przychodów,
• nie może zostać objęty zakresem art. 16 ust. 1, który zawiera katalog wydatków nie uznawanych za taki koszt.

Opłata poniesiona za kurs językowy nie stanowi wydatku wyłączonego z kosztów mocą art. 16 ust. 1 cytowanej ustawy. Nie jest to jednak wystarczająca przesłanka do obciążenia kosztów jej wartością. Konieczne jest również, aby poniesiony wydatek spełniał pierwszy z wymienionych wyżej warunków. Nie ulega wątpliwości, że znajomość języków obcych jest niezbędna w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej, w ramach której kontrahentami są obcokrajowcy. Bariera językowa może w znacznym stopniu ograniczać możliwości generowania zysków. Jeżeli więc w przypadku Spółki zachodzą takie okoliczności, wówczas można mówić o istnieniu związku przyczynowego miedzy poniesieniem wydatku a celem, jakim jest osiągnięcie, bądź zamiar osiągnięcia przychodu i możliwości zaliczenia wydatku na naukę języka obcego do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie należy podkreślić, że na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionego wydatku z prowadzoną działalnością.

Odnośnie zaś pytania 2 zawartego w ww. piśmie Urząd wyjaśnia, że zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychody z wykonywanej pracy uważa się:przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy i wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast art. 21 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog zwolnień przedmiotowych, który w pkt. 90 stanowi, że wolne od podatku są świadczenia przyznane zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych. Z kolei ust. 9 ww. artykułu zawierał warunek ( w brzmieniu ww. ustawy obowiązującym w 2003r. ), iż zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 90 stosuje się, jeżeli pracownik przed otrzymaniem świadczenia złoży pracodawcy oświadczenie, że nie zaliczy ich do wydatków o których mowa w art. 27 a ust. 1 pkt 2 lit. b i c. W świetle wyżej cytowanych przepisów i spełnieniu wymogów w nich zawartych, otrzymane z zakładu pracy świadczenie na naukę języka niemieckiego nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu.