INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2012 r. (data wpływu 14 czerwca 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 sierpnia 2012 r. (data wpływu 24 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działek.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 sierpnia 2012 r. o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego, przeformułowanie pytania, własne stanowisko oraz brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni na podstawie umowy zniesienia współwłasności z dnia 25.02.1971 r. stała się wyłączną właścicielką nieruchomości gruntowej o nr 623/56, położonej , gmina o powierzchni 0,4238 ha. Przedmiotowa nieruchomość w części była zabudowana budynkiem mieszkalnym, w którym to zamieszkuje obecnie Wnioskodawczyni, pozostała część działki wykorzystywana była rolniczo. Wiek oraz fakt, że Wnioskodawczyni została sama (mąż zmarł a dzieci przebywają za granicą) sprawił, że utrzymywanie działki i koszenie stało się dla Wnioskodawczyni zbyt uciążliwe, wobec czego zdecydowała się na sprzedaż pozostałej części działki. Okazało się wówczas, że nie ma zainteresowania tak dużą działką, wobec czego Wnioskodawczyni zdecydowała się na podział działki. W 2011 r. stwierdzono podział działki na 8 działek. Podziału dokonano zgodnie z obowiązującym wówczas Planem zagospodarowania przestrzennego wsi nr XII/94/2003r. z dnia 15 grudnia 2003 r. W ww. planie zagospodarowania przestrzennego przedmiotowa działka stanowi tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. W maju 2012 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży pięciu działek (trzema aktami notarialnymi) za łączną cenę 151 600 zł. Środki otrzymane ze sprzedaży działek Wnioskodawczyni zamierza przeznaczyć na remont domu, w którym mieszka. Zostały jeszcze do sprzedaży dwie działki, które Wnioskodawczyni (w zależności od potrzeb finansowych) będzie chciała sprzedać jeszcze w tym lub w przyszłym roku. Ostatnia wydzielona działka z domem mieszkalnym nie jest do sprzedaży.

Wnioskodawczyni:

• nie jest, ani nie była rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 19 ustawy z 11.03.2004 roku o podatku od towarów i usług, ani nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami,

• nabyta umową zniesienia współwłasności działka – obecnie działki – nie były i nie są przedmiotem umów najmu dzierżawy lub umów o podobnym charakterze,

• nie posiada innych niż wskazane we wniosku nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży,

• nie dokonywała wcześniej sprzedaży innych gruntów,

• podjęła działania w celu dokonania sprzedaży gruntów tj. zgłaszając sprzedaż do biura nieruchomości, ponieważ nie była w stanie sama zająć się formalnościami,

• nie poniosła nakładów na nieruchomość tzn. nie uzbroiła terenu, nie ogrodziła działek itp.,

• nabyła grunt 25.02.1971 r. bez zamiaru późniejszej odsprzedaży,
  
  

Urząd Gminy sporządza Plan Zagospodarowania Przestrzennego dla danego terenu w grudniu 2003 r. przeznaczając ten teren pod zabudowę mieszkaniową.

W piśmie z dnia 22 sierpnia 2012 r. Wnioskodawczyni wskazała, że co do zdarzenia przyszłego (czyli planowana w przyszłości sprzedaż kolejnych ostatnich dwóch działek)

• nie podjęła i nie planuje podjąć żadnych działań marketingowych (reklama, promocja itp.) w związku ze sprzedażą ostatnich działek, ponieważ jest osoba zainteresowana kupnem obydwu działek, a w razie potrzeby Wnioskodawczyni podejmie działania w celu dokonania sprzedaży gruntów zgłaszając sprzedaż do biura nieruchomości,

• nie planuje uzbrajać ani ponosić innych nakładów na opisane działki.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (sformułowane ostatecznie w piśmie z dnia 22 sierpnia 2012 r.).

Czy w związku ze sprzedażą opisanych wyżej 2 ostatnich działek (zdarzenie przyszłe) Wnioskodawczyni powinna rozliczyć się jako podatnik podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawczyni (sformułowanym ostatecznie w piśmie z dnia 22 sierpnia 2012 r.), w zdarzeniu przyszłym nie będzie podatnikiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie spełnia kryteriów określonych w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie działała i nie będzie działać jako handlowiec, czy usługodawca, zbycie nieruchomości w opisanym przypadku nie następowało i nie będzie następować w ramach działalności gospodarczej, ponieważ okoliczności nie wskazują, że czynności podjęte przez Wnioskodawczynię czynione są z zamiarem ich powtarzania (kontynuowania) i nie zmierzają do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru. Ponadto Wnioskodawczyni podkreśla, że otrzymany w 1971 r. grunt nie nabyła z zamiarem późniejszej odsprzedaży.

W ocenie Wnioskodawczyni takie stanowisko znajduje poparcie w orzecznictwie m.in. w wyroku NSA z dnia 29.10.2007 r. (I FPS 3/07), w wyroku NSA z dnia 27.10.2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08, czy też w wyroku NSA z dnia 16.03.2011 r. I FSK 709/10).

W orzecznictwach tych NSA jednoznacznie uznał, że przy ocenie czy dana osoba działała w charakterze podatnika istotne jest stwierdzenie, że podmiot ten działał jako handlowiec, a nie jako okazjonalny sprzedawca. Stąd jeżeli sprzedaż części nieruchomości nie wiąże się z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej, ale jest wynikiem okoliczności życiowych i mieści się w zakresie zwykłych czynności osoby fizycznej, podmiot dokonujący sprzedaży swojego prywatnego majątku, nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług.

Powyższa konkluzja ma właśnie zastosowanie w sytuacji Wnioskodawczyni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…)

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż w obecnym stanie prawnym grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Art. 15 ust. 1 ustawy, stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów (w tym przypadku gruntów) podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Niezbędnym do uznania dostawy towarów za działalność gospodarczą jest, aby w momencie jej dokonania podatnik miał zamiar dokonywać czynności wielokrotnie. Jeżeli podmiot dokonuje sprzedaży gruntu, a okoliczności nie wskazują, że czynności te wykonywane są z zamiarem ich powtarzania (kontynuowania) i nie zmierzają do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru, to nie można stwierdzić, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu powołanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest czy w świetle zaprezentowanego we wniosku zdarzenia przyszłego Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży gruntu podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm. – (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni na podstawie umowy zniesienia współwłasności z dnia 25.02.1971 r. stała się wyłączną właścicielką nieruchomości gruntowej o nr 623/56. Przedmiotowa nieruchomość w części była zabudowana budynkiem mieszkalnym, w którym mieszka Wnioskodawczyni, pozostała część działki wykorzystywana była rolniczo. Wiek oraz fakt, że Wnioskodawczyni została sama (mąż zmarł a dzieci przebywają za granicą) sprawił, że utrzymywanie działki stało się dla Wnioskodawczyni zbyt uciążliwe, wobec czego zdecydowała się na sprzedaż pozostałej części działki. Okazało się wówczas, że nie ma zainteresowania tak dużą działką, wobec czego Wnioskodawczyni zdecydowała się na podział działki. W 2011 r. dokonano podziału działki na 8 działek. W maju 2012 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży pięciu działek. Zostały jeszcze do sprzedaży dwie działki, które Wnioskodawczyni (w zależności od potrzeb finansowych) będzie chciała sprzedać jeszcze w tym lub w przyszłym roku. Ostatnia wydzielona działka z domem mieszkalnym nie jest do sprzedaży. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Nabyta działka – w chwili obecnej działki – nie były i nie są przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze. Zainteresowana nie posiada innych niż wskazane we wniosku nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży. Nie dokonywała również wcześniej sprzedaży innych gruntów. Nie poniosła nakładów na nieruchomość tzn. nie uzbroiła terenu, nie ogrodziła działek. Zgłosiła jedynie sprzedaż do biura nieruchomości, ponieważ nie była w stanie sama zająć się formalnościami.

Wątpliwość Wnioskodawczyni dotyczy kwestii obowiązku rozliczenia się jako podatnik od towarów i usług w związku z planowaną sprzedażą dwóch działek.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że pomimo, iż grunty spełniają pojęcie towarów zdefiniowanych w art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy, to z okoliczności sprawy nie wynika, iż Wnioskodawczyni sprzedając działki będzie działała w charakterze handlowca. Działania podejmowane przez Wnioskodawczynię należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Nabyła grunt w 1971 r. bez zamiaru późniejszej odsprzedaży. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Przedmiotowe działki nie były i nie są przedmiotem umów najmu dzierżawy lub umów o podobnym charakterze. Nie podjęła i nie planuje podjąć żadnych działań marketingowych (reklama, promocja itp.) w związku ze sprzedażą ostatnich dwóch działek. W razie potrzeby Wnioskodawczyni podejmie jedynie działania w celu dokonania sprzedaży gruntów zgłaszając sprzedaż do biura nieruchomości. Nie planuje uzbrajać ani ponosić innych nakładów na przedmiotowe działki.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że planowana sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie czynnością wykonywaną w sposób częstotliwy i nie będzie mogła być uznana za istotę prowadzenia działalności gospodarczej. Planowana czynność nie będzie miała formy zawodowej (profesjonalnej), nie będzie cechować się stałością (powtarzalnością i zamiarem kontynuacji) i nie będzie mieć zorganizowanego charakteru. Zatem Wnioskodawczyni będzie korzystać z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Reasumując, Wnioskodawczyni dokonując w przyszłości transakcji sprzedaży dwóch działek, nie będzie działała w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej. Tym samym dostawa przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług a Zainteresowana nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku z tytułu tej sprzedaży.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działek. Natomiast wniosek w części dotyczącej zaistniałego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działek został załatwiony rozstrzygnięciem Nr IPTPP2/443-515/12-7/AW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.