Ad. 1
Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m. in. budynki, budowle oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.
W myśl art. 22 h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową.
Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że Spółka nie wykorzystuje obecnie pomieszczenia wiaty na cele prowadzonej działalności. Dopiero po przeprowadzeniu prac remontowych Spółka zamierza tam przenieść własne biura.
W tej sytuacji – zdaniem tut. organu podatkowego – wszelkie nakłady zarówno ulepszeniowe jak remontowe poniesione na środek trwały przed dniem oddania go do używania, powiększają wartość początkową tego środka trwałego. Wszelkie bowiem koszty związane z zakupem środka trwałego, w tym również przystosowaniem go do stanu zdatnego do używania wchodzą w skład ceny jego nabycia.
Sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych będącej podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych reguluje art. 22g cytowanej ustawy.

Ad. 2
Kwestię udokumentowania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. Nr 152, poz. 1475). I tak § 14 ust. 1 stanowi, iż na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatku – dowody wewnętrzne – określające m. in. przedmiot operacji gospodarczej i wysokość kosztu (wydatku). Pośród wymienionych w ust. 2 § 14 rodzajów kosztów (wydatków), jakich mogą dotyczyć dowody wewnętrzne zawarte są koszty diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników. Jednakże ust. 3 w swej treści wymienia dane jakie powinien zawierać dowód wewnętrzny dotyczący rozliczenia kosztów podróży służbowych pracowników. Zgodnie z treścią tego przepisu dowód taki powinien zawierać co najmniej następujące dane: imię i nazwisko, cel podróży, nazwę miejscowości docelowej, liczbę godzin i dni przebywania w podróży służbowej (data i godzina wyjazdu oraz powrotu), stawkę i wartość przysługujących diet.
Tak więc podstawą zapisu w księdze kosztów dotyczących diet pracownika, będzie dowód wewnętrzny sporządzony przez podatnika, spełniający określone przepisami prawa wymogi.

Ad. 3
Zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przepis ten wskazuje cechy jakimi musi charakteryzować się dany wydatek, aby mógł zostać uznany za koszt podatkowy. Wynika z niego mianowicie to, że wydatek ten musi pozostawać w bezpośrednim lub pośrednim związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Zatem jeżeli opłacone winiety drogowe mają bezpośredni lub pośredni związek z przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę, w świetle powyższego przepisu będą stanowiły koszt uzyskania przychodu.