Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie, działając na podstawie art. 14b § 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), zmienia informację o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego udzieloną przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, pismem z dnia 28.04.2004 r. (znak: L.IUS.XVII/415/31/04):

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jednym ze źródeł przychodów jest działalność wykonywana osobiście, do której zalicza się m.in. przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej.

Koszty uzyskania przychodów w przypadku osobistego wykonywania działalności artystycznej wynoszą 20 % uzyskanego przychodu (art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a jeżeli artysta (twórca) korzysta z praw autorskich, artysta wykonawca z praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub z tytułu rozporządzania przez nich tymi prawami – 50 % uzyskanego przychodu; koszty oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Podatnik – zgodnie z art. 22 ust. 10 ustawy – ma możliwość uwzględnienia kosztów wyższych, jeżeli udowodni, że były wyższe niż wynikające z wymienionych norm procentowych.

Nie ulega wątpliwości, że stosowanie kosztów uzyskania przychodów wg norm procentowych ma na celu zrekompensowanie wydatków ponoszonych w związku z uzyskiwaniem przychodu – w przypadku twórców zarówno nakładów ściśle związanych z wykonaniem lub odtworzeniem utworu, jak i dodatkowych (koszty dojazdu, transportu sprzętu itd.). Jednocześnie ustawodawca przewidział, że w pewnych przypadkach koszty ustawowe mogą nie pokrywać kosztów faktycznie poniesionych, w związku z czym podatnik może dowodzić, że były one wyższe. Ponieważ opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega różnica między przychodami i kosztami (art. 9 ust. 2 ww. ustawy), w podstawie opodatkowania w rzeczywistości nie jest zawarty otrzymany przez podatnika zwrot kosztów, tym samym nie powiększa on łącznych dochodów.

Należy zwrócić uwagę, że począwszy od 1.01.2004 r. należności z tytułu podróży otrzymywane przez osoby niebędące pracownikami (m.in. wykonujące umowy zlecenia czy umowy o dzieło) objęte zostały zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych przepisach; zasady, warunki i wysokość tych świadczeń określają obecnie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r.: w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990) oraz w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.). Zwolnienie stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i poniesiono je w celu osiągnięcia przychodów (art. 21 ust. 13 pkt 1 ustawy). Zwolnienie odnosi się do osób niebędących pracownikami, zatem może mieć zastosowanie również do kosztów przejazdu zwracanych podatnikowi, który wykonuje działalność na podstawie umów o dzieło, o ile wydatki z tego tytułu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów powodując zmniejszenie podstawy opodatkowania o ich wartość (należność z tytułu podróży winna być wyodrębniona w umowie).

Odpowiedzi udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez podatnika.