INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2011 r. (data wpływu – 6 października 2011 r.), uzupełnionym w dniu 13 grudnia 2011 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów podróży wykazywanych przez biegłych sądowych:

• w części dotyczącej zwrotu kosztów za nocleg i wyżywienie – jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zaś zakresie –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów podróży wykazywanych przez biegłych sądowych.

Wniosek uzupełniono w dniu 13 grudnia 2011 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sąd Rejonowy, jako Wnioskodawca, wypłaca należności biegłym sądowym w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. Nr 15, poz. 133). Zgodnie z § 11 ww. rozporządzenia biegłemu, za wykonaną pracę, przysługuje wynagrodzenie, określone w odrębnych przepisach. Przepisy te to dekret z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445 ze zm.). W myśl art. 9 dekretu dla powołanego przez sąd do sprawy biegłego przysługują następujące świadczenia:

1. wynagrodzenie za wykonaną dla sądu pracę;
2. wynagrodzenie za utracony zarobek (w przypadku, gdy sąd lub inny organ nie skorzystał z usług powołanego biegłego, pomimo jego stawienia się w sądzie na sprawie);
3. diety i zwrot kosztów podróży - w przypadku biegłego powołanego poza miejscowością jego zamieszkania.

Sąd, pełniąc obowiązki płatnika, nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty przychodów biegłych z tytułu zwrotu kosztów przejazdu i diet zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pod warunkiem iż:

• koszty przejazdu i diety naliczone są zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.);
• biegły złoży oświadczenie, że nie zaliczy poniesionych kosztów podróży, zwróconych mu postanowieniem sądu, do kosztów uzyskania przychodu.

Z kolei od innych wydatków związanych z podróżą, tj. od opłat za parkowanie czy opłat za przejazd autostradą, a także wydatków związanych z noclegiem i wyżywieniem (o ile biegły nie udokumentuje ich właściwymi rachunkami np. biletem parkingowym, fakturą za nocleg) Sąd pobiera zaliczkę na podatek dochodowy według zasad ogólnych czyli 18% od kwoty pomniejszonej o koszty uzyskania przychodu (20%). W sytuacji gdy powyższe wydatki są właściwie udokumentowane np. rachunkami bądź fakturami wówczas sąd stosuje zwolnienie od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy za prawidłowe należy uznać, że sąd nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty przychodów biegłych z tytułu zwrotu kosztów przejazdu i diet, stosując art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13, natomiast pobiera zaliczkę od innych wydatków dotyczących podróży związanej z wydaniem opinii dla sądu tj. od opłat za parkowanie czy opłat za przejazd autostradą i innych (o ile biegły nie udokumentuje ich właściwymi rachunkami np. biletem parkingowym, fakturą za nocleg)...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym biegłemu powołanemu poza miejscowość jego zamieszkania przysługuje świadczenie w postaci diety i zwrotu kosztów podróży. Sąd przy spełnianiu obowiązków płatnika, nie pobiera – stosując art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconych diet i kosztów przejazdów biegłego. Zwolnienie to jest limitowane do wysokości określonej w odrębnych ustawach w szczególności w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu na terenie kraju.

Z kolei od innych wydatków związanych z podróżą, tj. od opłat za parkowanie czy opłat za przejazd autostradą, a także wydatków związanych z noclegiem i wyżywieniem (o ile biegły nie udokumentuje ich właściwymi rachunkami np. biletem parkingowym, fakturą za nocleg) Sąd pobiera zaliczkę na podatek dochodowy według zasad ogólnych czyli 18% od kwoty pomniejszonej o koszty uzyskania przychodu (20%). W sytuacji gdy powyższe wydatki są właściwie udokumentowane np. rachunkami bądź fakturami, wówczas sąd stosuje zwolnienie od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w części dotyczącej zwrotu kosztów za nocleg i wyżywienie za nieprawidłowe, w pozostałym zaś zakresie – prawidłowe.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca wypłaca wynagrodzenia biegłym sądowym w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych. Pełniąc obowiązki płatnika, Wnioskodawca nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy od kwoty przychodów biegłych z tytułu zwrotu kosztów przejazdu i diet, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod warunkiem iż:

• koszty przejazdu i diety naliczone są zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.);
• biegły złoży oświadczenie, że nie zaliczy poniesionych kosztów podróży, zwróconych mu postanowieniem sądu, do kosztów uzyskania przychodu.

Z kolei od innych wydatków związanych z podróżą, tj. od opłat za parkowanie czy opłat za przejazd autostradą, a także wydatków związanych z noclegiem i wyżywieniem (o ile biegły nie udokumentuje ich właściwymi rachunkami np. biletem parkingowym, fakturą za nocleg) Sąd pobiera zaliczkę na podatek dochodowy według zasad ogólnych czyli 18% od kwoty pomniejszonej o koszty uzyskania przychodu (20%). W sytuacji gdy powyższe wydatki są właściwie udokumentowane np. rachunkami bądź fakturami wówczas sąd stosuje zwolnienie od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie § 11 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. Nr 15, poz. 133) biegłemu przysługuje za wykonanie czynności wynagrodzenie w wysokości określonej odrębnymi przepisami.

Zgodnie z art. 9 ust. 3 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445 ze zm.) biegłemu powołanemu poza miejscowość jego zamieszkania służy prawo do diet oraz do zwrotu kosztów przejazdów i noclegów.

Z treści art. 12 ww. dekretu wynika, iż diety oraz zwrot kosztów podróży i noclegów przyznaje się biegłemu w wysokości i na zasadach obowiązujących dla sędziów w razie pełnienia czynności służbowych poza zwykłym miejscem służbowym.

W konsekwencji przytoczonego przepisu na mocy sformułowanego w art. 77a ustawy z 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) odesłania do ogólnie obowiązujących przepisów, wskazać należy, iż biegłemu przysługują należności, określone w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. W obowiązującym stanie prawnym powyższą kwestię reguluje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce budżetowej z tytułu podróży służbowej odbywanej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

Przechodząc na grunt obowiązujących przepisów podatkowych wskazać należy na ujętą w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) zasadę, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 13 pkt 6 za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów określa się z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 - w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Jednakże w myśl art. 22 ust. 10 ww. ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Stosownie natomiast do przepisu art. 41 ust. 1 ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl zaś art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Należy zwrócić uwagę, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się zarówno do pracowników (lit. a), jak i osób nie będących pracownikami (lit. b). W powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszystkich podróży osób nie będących pracownikami.

Ponadto stosownie do postanowień art. 21 ust. 13 ww. ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Oznacza to, że aby świadczenia otrzymywane w związku z odbywaną podróżą mogły skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w powyższym przepisie muszą spełniać ww. warunki i kwoty te nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów świadczenia stanowiące zwrot tych wydatków będą stanowiły przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Omawiane zwolnienie jest limitowane do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w wyżej przywołanym rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Zwolnienie odnosi się także do osób nie będących pracownikami, zatem może mieć zastosowanie również do diet i zwrotu kosztów podróży otrzymywanych m. in. przez biegłego sądowego stanowiących przychody uzyskiwane z osobiście wykonywanej działalności, tj. przychody biegłych działających na zlecenie sądu, o ile wydatki z tego tytułu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów powodując zmniejszenie podstawy opodatkowania o ich wartość.

Zgodnie z przepisem § 3 ww. rozporządzenia z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów;
2. noclegów;
3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej;
4. innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W myśl § 4 ust. 1 analizowanego rozporządzenia dieta jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży i wynosi 23 zł za dobę podróży.

Przy tym należy zwrócić uwagę, iż nie jest możliwe pokrywanie przez pracodawcę udokumentowanych kosztów wyżywienia pracownika na podstawie przepisu dotyczącego zwrotu kosztów, innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, tj. odpowiednio do przepisów § 3 pkt 4 ww. rozporządzenia. Przedmiotowa regulacja odnosi się bowiem do należności pieniężnych innych niż diety oraz zwrot kosztów przejazdów i dojazdów oraz noclegów, np. do zwrotu wskazanych we wniosku i udokumentowanych kosztów tytułem opłaty za parking oraz za przejazd autostradą.

Natomiast zasady dotyczące zwrotu kosztów przejazdu zostały uregulowane w § 5 ww. rozporządzenia. Środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca (ust. 1), zaś zwrot kosztów przejazdu obejmuje cenę biletu określonego środka transportu, z uwzględnieniem przysługującej pracownikowi ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga ta przysługuje (ust. 2).

Niemniej jednak na podstawie § 5 ust. 3 przytoczonego rozporządzenia na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088 z późn. zm.).

Z kolei w świetle § 7 ust. 1 rozporządzenia za nocleg w hotelu lub innym obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem. Pracownikowi, któremu nie zapewniono bezpłatnego noclegu i który nie przedłożył rachunku, o którym mowa w ust. 1, przysługuje ryczałt za każdy nocleg w wysokości 150% diety (ust. 2), który przysługuje wówczas, gdy nocleg trwał co najmniej 6 godzin pomiędzy godzinami 21 i 7 (ust. 3).

Istotnym jest tutaj również zapis § 8a ust. 3 omawianego rozporządzenia, w myśl którego do rozliczenia kosztów podróży pracownik załącza dokumenty (rachunki) potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli uzyskanie dokumentu (rachunku) nie było możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania.

W świetle powyższego, wypłacane biegłemu diety oraz zwracane mu koszty przejazdu i noclegu, oraz opłaty za parkowanie i opłaty za przejazd autostradą, a także wydatki poniesione tytułem wyżywienia stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże przy spełnieniu warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) i art. 21 ust. 13 cytowanej ustawy przychody te są zwolnione z podatku dochodowego do wysokości limitów określonych w ww. rozporządzeniu, Zwolnienie to obejmuje zatem:

• diety – do wysokości 23 zł za dobę podróży,
• koszty przejazdów – do wysokości ceny biletu określonego środka transportu, a jeżeli biegły korzysta z samochodu (niestanowiącego własności Wnioskodawcy) – kwoty stanowiącej iloczyn liczby przejechanych kilometrów oraz stawki za 1 km przebiegu nie wyższej niż określona w wydanym na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy o transporcie drogowym rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 ze zm.),
• koszty noclegów – do wysokości stwierdzonej rachunkiem, a w razie jego braku, w kwocie stanowiącej równowartość 150% diety (obecnie 34,50 zł za każdy nocleg),
• inne udokumentowane wydatki związane z wykonywaniem czynności określonych przez Sąd; w przedmiotowej sprawie należy do nich zaliczyć poniesione i poparte stosownymi dokumentami opłaty za parkowanie oraz opłaty za przejazd autostradą.

Natomiast ewentualna nadwyżka zwracanych przez Sąd świadczeń stanowi dla biegłego podlegający opodatkowaniu przychód z działalności wykonywanej osobiście. Powyższe skutkuje tym, że Sąd jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 ust. 1 przytoczonej ustawy jedynie do tej części przychodu, który stanowi ewentualną nadwyżkę ponad wskazane limity.

Co do zwrotu kosztów wyżywienia wskazać należy, że w przypadku, gdy Wnioskodawca wypłaca biegłemu sądowemu należności z tytułu diet i jednocześnie dokonuje zwrotu kosztów wyżywienia, to – przy zwolnieniu z opodatkowania diet – ww. koszty niezależnie od tego czy są one udokumentowane, stanowią dla biegłego przychód z działalności wykonywanej osobiście, do którego nie można zastosować omawianego zwolnienia, a tym samym podlega on opodatkowaniu, co w konsekwencji zobowiązuje Wnioskodawcę do pobrania zaliczki na podatek dochodowy.

Natomiast, jeśli Sąd zwraca tylko koszty wyżywienia (nie wypłacając przy tym diety), to przychód z tego tytułu jest zwolniony z podatku dochodowego do wysokości limitów określonych w ww. rozporządzeniu (dieta), zaś nadwyżka podlega opodatkowaniu, przy czym Sąd zobowiązany jest do pobrania od tej części zaliczki.

Powyższe wynika z tego, że – jak już wskazano – nie jest możliwe pokrywanie udokumentowanych kosztów wyżywienia na podstawie przepisu dotyczącego zwrotu kosztów, innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, tj. odpowiednio do przepisów § 3 pkt 4 ww. rozporządzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.