Naczelnik Urzędu Skarbowego w Siedlcach, działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 13, poz. 926 ze zm.), w ze związku złożonym w dniu 6 lipca 2004r. zapytaniem w przedmiocie stosowania przepisów prawa podatkowego, odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego wyjaśnia, następujące kwestie

Ad. 1) Art. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535) wymienia czynności, do których nie mają zastosowania przepisy tej ustawy. Zgodnie z pkt 1 tego artykułu, przepisów przedmiotowej ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. Przedsiębiorstwem, w myśl art. 55¹ Kodeksu cywilnego, jest zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej i swoim zakresem obejmuje wszystko, co wchodzi w jego skład, w tym m.in. produkty i materiały należące do przedsiębiorstwa.

W świetle powyższych regulacji wniesienie do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością aportu w formie przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego (w tym także wyprodukowanych wyrobów) nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. Należy również wskazać, że tak rozumiane przedsiębiorstwo nie jest towarem w świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 6 cytowanej powyżej ustawy, oraz że wniesienie przedsiębiorstwa do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w formie aportu w zamian za objęcie udziałów w tej spółce nie jest dostawą towarów w rozumieniu art. 7 omawianej ustawy, ani świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 tej ustawy. Czynności tych nie ujmuje się również w ewidencji sprzedaży, ani w deklaracji VAT – 7.
W przedstawionym stanie faktycznym Naczelnik Urzędu Skarbowego podziela stanowisko podatnika, że art. 14 ustawy o VAT nie ma zastosowania, jeżeli na dzień zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu nie pozostaną towary mogące być przedmiotem spisu z natury.

Ad 2-3 W opinii tut. organu podatkowego wniesienie aportem przedsiębiorstwa do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pozostaje bez wpływu na wcześniejsze odliczenie podatku naliczonego dokonane w trybie art. 19 i art. 20 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) w związku z zakupami, które służyły prowadzonej przez podatnika działalności podlegającej opodatkowaniu we wnoszonym aportem przedsiębiorstwie. W przypadku, gdy podatnik nabył towary służące do prowadzonej przez siebie działalności opodatkowanej i zgodnie z regulacjami wynikającymi z art. 19 i art. 20 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. skorzystał z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, to w przypadku wniesienia przedsiębiorstwa w formie wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki prawa handlowego, podatnik nie ma obowiązku dokonywania korekty wcześniej odliczonego podatku naliczonego. Brak obowiązku dokonywania korekty dotyczy również zakupów towarów handlowych będących zapasami tego przedsiębiorstwa, stanowiącymi integralną część składową wnoszonego przedsiębiorstwa, które w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością służyć będą sprzedaży opodatkowanej.

Konieczność korekty podatku naliczonego z uwagi na brak prawa do jego odliczenia od towarów będących przedmiotem aportu występuje w rzypadku, gdy przedmiotem aportu byłyby środki zakupione w celu wniesienia ich (przeznaczenia) jako wkład niepieniężny (aport) do innego przedsiębiorstwa, jak również w przypadku, gdy środki trwałe, wyposażenie, towary handlowe itp. wnoszone aportem, nie służyły sprzedaży opodatkowanej prowadzonej przez przedsiębiorstwo. Jeżeli więc nie wystąpi obowiązek złożenia korekty deklaracji VAT-7, to zagadnienie odnośnie uznania za koszt uzyskania przychodów podatku VAT odliczonego od towarów zakupionych i przekazanych jako aport również nie wystąpi.

Ad. 4) Powołany w piśmie art. 23 b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40 % normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Natomiast art. 23 L ww. ustawy zawiera regulacje odnośnie opodatkowania stron umowy zawartej na czas nieoznaczony lub na czas oznaczony, lecz nie spełniającej warunków określonych w art. 23 b ust. 1 pkt 2 lub art. 23 f ust. 1, lub art. 23 i ust. 1, stosuje się przepisy, o których mowa w art. 11, 22 i 23 dla umów najmu i dzierżawy.

Z kolei art. 22 Ł ust. 6 ww. ustawy stanowi, że jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a (opodatkowanie stron umowy leasingu) odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający a nastąpi zmiana, wygaśnięcie lub rozwiązanie umów, o których mowa w ust. 4 lub 5, i w związku z tym nie zostanie przeniesiona na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, właściciel przejmując te składniki majątku określa ich wartość początkową, zgodnie z art. 22g, przed zawarciem pierwszej umowy leasingu, pomniejszonej o spłatę wartości początkowej, o której mowa w art. 23 a pkt 7, oraz o sumę dokonanych przez siebie odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22 h ust. 1 pkt 1.

W świetle przedstawionych przepisów oraz stosownie do klauzuli wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego ich źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy podatkowej. Oznacza to, że możliwość zaliczenia określonego wydatku (kosztu), nie wyłączonego z mocy przepisu art. 23 do kosztów uzyskania przychodów zależna jest od wykazania przez podatnika istnienia związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem. Biorąc więc pod uwagę ww. przepisy zapłacone przez jednostkę raty leasingowe w trakcie obowiązywania umowy stanowią koszt uzyskania przychodów, pomimo ich rozwiązania przed upływem okresu podstawowego.