INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

W związku ze skargą z dnia 14.10.2011 r. (data wpływu 18.10.2011 r.) skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 29.07.2011 r. Nr IPPB4/415-399/11-2/JK2 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości objętej Dekretem, doręczoną w dniu 01.08.2011 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w związku z § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 29.07.2011 r. Nr IPPB4/415-399/11-2/JK2, uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał - na wniosek Pana Andrzeja P., z dnia 09.05.2011 r. (data wpływu 16.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości objętej Dekretem - zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 29.07.2011 r. Nr IPPB4/415-399/11-2/JK2, stwierdzając nieprawidłowość zajętego przez Wnioskodawcę w ww. wniosku stanowiska.

We wniosku z dnia 06.05.2011 r. (data wpływu 16.05.2011 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wspólnie z matką i bratem jest następcą prawnym Florentego P.. Florenty P. zmarł w dniu 23 grudnia 1957 roku, zaś spadek po nim nabyli z mocy ustawy: żona Katarzyna P. w 1/4 (jednej czwartej) części oraz syn Piotr P. w 3/4 (trzech czwartych) części, z wyłączeniem majątku objętego w chwili śmierci spadkodawcy wspólnością ustawową małżeńską - udział ten dziedziczył w całości syn Piotr P. Następnie Katarzyna P. zmarła w dniu 4 kwietnia 1984 roku, a spadek po niej nabył z mocy ustawy syn Piotr P. w całości. Piotr P. zmarł 08 września 1990 roku, a spadek po nim z mocy ustawy stosownie do Postanowienia Sądu Rejonowego Wydział Cywilny z dnia 05 marca 1991 roku, w przedmiocie nabycia spadku, nabyli: żona oraz synowie (w tym Wnioskodawca) w częściach równych, tj. po 1/3 części spadku każde z nich. W skład masy spadkowej wchodzi zabudowana nieruchomość położona w W., przy ulicy R., stanowiąca działkę ewid. Nr 155. Przedmiotowa działka była objęta działaniem Dekretu z dnia 26 października 1945 roku - o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 z 1945 roku, ze zmianami). Były właściciel nieruchomości Florenty P., w terminie przewidzianym przez przepisy Dekretu, złożył wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do powyższej nieruchomości. Wniosek o przyznanie prawa własności czasowej został rozpoznany orzeczeniem administracyjnym Prezydium Rady Narodowej z dnia 06 stycznia 1964 roku, którym odmówiono dawnemu właścicielowi przyznania prawa użytkowania wieczystego. Działania następców prawnych doprowadziły, na mocy ostatecznej Decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 30 listopada 1999 roku, do stwierdzenia nieważności powołanego orzeczenia Prezydium Rady Narodowej z tym zastrzeżeniem, że co do lokali mieszkalnych Nr 2, 3, 4, 4a, 6, 7, 8, 9, 10, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 24 oraz związanego z nimi prawa użytkowania wieczystego gruntu Nr 23/1 znajdującej się pod budynkiem doszło do nieodwracalnych skutków prawnych i w tym zakresie stwierdziło wydanie kwestionowanego orzeczenia z naruszeniem prawa. W następstwie stwierdzenia nieważności powyżej opisanego orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej z dnia 06 stycznia 1964 r. nie doszło do przeniesienia własności budynku na rzecz Skarbu Państwa, wobec czego budynek usytuowany na powyżej opisanym gruncie stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności stosownie do treści art. 5 wyżej powołanego Dekretu z dnia 26 października 1945 roku - o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy. Ponadto dotychczasowemu właścicielowi gruntu, w rozumieniu przepisów Dekretu, a w konsekwencji jego następcom prawnym, przysługuje prawo własności niewyodrębnionych lokali, znajdujących się w powyżej opisanym budynku.

W wyniku złożonego wniosku o przyznanie prawa własności czasowej została wydana Decyzja, z upoważnienia Prezydenta przez Zastępcę Dyrektora Biura Gospodarki Nieruchomościami w dniu 26 maja 2009 roku, oraz została zawarta powyżej opisana Umowa ustanowienia użytkowania wieczystego oraz ustanowienie tytułów egzekucyjnych, sporządzona przez notariusza w dniu 25 marca 2010 roku, mocą której ustanowiono na rzecz Ariadny P., Jerzego P. oraz Wnioskodawcy prawo użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę ewid. Nr 155. W opisanym powyżej budynku mieszkalnym znajdują się m. in. niewyodrębnione lokale o numerach Nr 1, Nr 5, Nr 11, Nr 12, Nr 22, Nr 23 oraz lokal użytkowy Nr U-1. Wnioskodawcy przysługujące udziały w prawie użytkowania wieczystego powyżej opisanego gruntu oraz współwłasności budynku nabył w wyniku realizacji praw spadkowych po zmarłym ojcu Piotrze P., przy czym własność budynku nabyła z dniem otwarcia spadku to jest z dniem 08 września 1990 roku, zaś prawo współużytkowania wieczystego z dniem 26 marca 2010 roku, to jest z dniem założenia księgi wieczystej.

W dniu 9 grudnia 2010 roku Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał zaświadczenie, w którym stwierdza, że zobowiązanie podatkowe wygasło wskutek przedawnienia. W dniu 12 kwietnia 2011 roku została zawarta umowa sprzedaży odrębnej własności lokalu mieszkalnego oznaczonego obecnie numerem 11, o powierzchni użytkowej 88,25 m2 za cenę 610.000,00 zł. Wraz ze sprzedażą odrębnej własności lokalu została dokonana sprzedaż udziału w nieruchomości wspólnej, przy czym nieruchomością wspólną jest prawo użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę ewidencyjną Nr 155 oraz część budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, w tym w szczególności piwnice i strych, nie stanowiące pomieszczeń przynależnych.

Sprzedany udział wyniósł 396/10000 części w nieruchomości wspólnej objętej księgą wieczystą, stanowiącej prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Następcy prawni Floriana P. nie zawierali umowy o dział spadku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy czynność prawna sprzedaży odrębnej własności lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej nie podlega obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku od osób fizycznych przewidzianego w art. 10 ust. 1 pkt . 8 lit . „a’’ i „c’’ ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.)...

W uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawca wskazał:

W świetle obowiązującego stanu prawnego, w następstwie sprzedaży odrębnej własności lokalu wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, wchodzącej w skład spadku nabytego w dniu 08 września 1990 roku, z dniem otwarcia spadku, nie powstaje obowiązek podatkowy przewidziany w art. 9 i 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.).

Wnioskodawca uważa, że wprawdzie użytkowanie wieczyste do działki gruntu ewidencyjnej Nr 155 było ustanowione z dniem 26 marca 2010 roku, to jest z dniem założenia księgi wieczystej, to w orzecznictwie sądowo-administracyjnym zaakceptowany został pogląd, według którego decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości pełni funkcję restytucyjną, tj. przywraca prawo własności nieruchomości jej poprzedniemu właścicielowi lub jego następcą prawnym - uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 1996 r. sygn. III AZP 31/95. Według Wnioskodawcy bez znaczenia są daty przywrócenia prawa własności, czy data sprzedaży nieruchomości osobom trzecim, ponieważ na podstawie decyzji Prezydenta Miasta, Wnioskodawca nie nabył prawa własności nieruchomości a jedynie prawo to odzyskał - jako następca prawny zmarłych współwłaścicieli pozbawionych prawa własności w konsekwencji wywłaszczenia na podstawie Dekretu z dnia 26 października 1945 roku – o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy.

Na potwierdzenie przedstawionej argumentacji Wnioskodawca wskazał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 09 lipca 2008 roku sygn. III SA/Wa 582/08, z którego wynika, że spadkobiercy odzyskujący nieruchomość na podstawie decyzji administracyjnej orzekającej o zwrocie, winni być traktowani w taki sam sposób, jak wywłaszczeni właściciele.

Wnioskodawca wskazał także, iż dodatkowym potwierdzeniem, przy uwzględnieniu, że przedmiotem spadku jest nieruchomość, jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 17 października 2006 r. I SA/Bd 503/06, jak poniżej: „Również w przypadku gdy zwrot wywłaszczonej nieruchomości nastąpił na rzecz spadkobiercy (nabywcy spadku), nie stanowi to nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) i stanowisko przeciwne narusza prawo materialne. W takim wypadku zobowiązanie podatkowe nie powstaje” (BiuI. Skarb. 2007/3/30). Przedstawiając powyższe stanowisko Wnioskodawca przywołał także orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 07 maja 2002 r. (sygn. akt III RN 18/02): „Nie ma znaczenia, że rekompensata za wywłaszczenie odbyła się na drodze ustanowienia prawa użytkowania wieczystego, nie zaś zwrotu własności. Użytkownik wieczysty „gruntu warszawskiego” kontynuuje - mimo zmienionej formy władania - część swoich praw podmiotowych sprzed ekspropriacji. Ustanowione na jego rzecz prawo użytkowania wieczystego jest przywróceniem namiastki prawa własności”. Decyzja o zwrocie nieruchomości pełni funkcję restytucyjną, przywraca bowiem prawo własności nieruchomości osobie lub spadkobiercy tej osoby, do której nieruchomość należała przed wywłaszczeniem. Oznacza to, że w niniejszej sprawie nie można mówić o przeniesieniu (nabyciu) prawa własności na zasadach ogólnych wynikających z przepisów o charakterze cywilnoprawnym, ale jedynie o restytucji (przywróceniu) stanu sprzed wywłaszczenia. Zatem, skoro decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości na rzecz spadkobiercy byłego właściciela nie kreuje prawa do niej, lecz tylko przywraca stosunki własnościowe sprzed wywłaszczenia, to zwrot taki nie powinien stanowić nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec czego przychód ze sprzedaży odrębnej własności lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej) zwróconej po wywłaszczeniu spadkobiercy byłego właściciela nie powinien podlegać opodatkowaniu.

Wnioskodawca, na poparcie swojego stanowiska, powołuje się również na Interpretację indywidualną, sygnatura: IPPB2/415-457/10-2/AS. Mając na uwadze powyższe orzeczenie sądów administracyjnych oraz stanowisko organów podatkowych wyrażone w indywidualnych interpretacjach podatkowych, należy uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, iż czynność prawna sprzedaży odrębnej własności lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej nie podlega obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku od osób fizycznych przewidzianego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.).

W dniu 29.07.2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr IPPB4/415-399/11-2/JK2, uznając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 09.05.2011 r. jest nieprawidłowe.

W interpretacji indywidualnej z dnia 29.07.2011 r. Nr IPPB4/415-399/11-2/JK2 Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, nie podzielił stanowiska Wnioskodawcy i stwierdził, iż w przedmiotowym przypadku nabycie udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanego na tym gruncie budynku nastąpiło w 1990 r., a to oznacza, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału w prawie wieczystego użytkowania (części nieruchomości wspólnej) oraz odrębnej własności lokalu nie będzie w ogóle stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tej przyczyny stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe, bowiem przychód osiągnięty ze sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania (części nieruchomości wspólnej) oraz odrębnej własności lokalu nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy obowiązku zapłaty podatku dochodowego, jednak nastąpi to z innych względów niż wskazał Wnioskodawca.

Interpretację skutecznie doręczono w dniu 01.08.2011 r.

Nie zgadzając się z powyższym stanowiskiem tut. organu Strona pismem z dnia 16.08.2011 r. (data wpływu do tut. organu 18.08.2011 r.) złożyła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Pismem z dnia 31.08.2011 r. Nr IPPB4/415-399/11-4/JK2 (data nadania 31.08.2011 r., data doręczenia 06.09.2011 r.) tut. Organ wezwał Stronę do uzupełnienia przedmiotowego wezwania do usunięcia naruszenia prawa o brakujący podpis.

Powyższe Strona uzupełniła pismem z dnia 07.09.2011 r. (data nadania 08.09.2011 r., data wpływu 12.09.2011 r.)

Strona w złożonym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa zarzuciła naruszenie art. 121 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku ustawy Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.). W uzasadnieniu Strona wskazała, że wystąpiła z wnioskiem o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego przez siebie stanowiska, iż: W przypadku sprzedaży odrębnej własności lokalu wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, objętej działaniem Dekretu z dnia 26 października 1945 roku – o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy, wchodzącej w skład spadku nabytego w dniu 8 września 1990 roku, z dniem otwarcia spadku, nie powstaje obowiązek podatkowy przewidziany w art. 9 i 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 307 ze zm.).

Według Strony ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do działki gruntu ewidencyjnego Nr 155 w dniu 26 marca 2010 roku, to jest z dniem założenia księgi wieczystej, nie ma wpływu na powstanie obowiązku podatkowego, gdyż decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości pełni funkcję restytucyjną, tj. przywraca prawo własności nieruchomości jej poprzedniemu właścicielowi lub jego następcom prawnym.

Następnie Strona wskazała, iż stanowisko w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości objętej Dekretem zostało przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie uznane za nieprawidłowe.

Jednocześnie Strona przytoczyła treść uzasadnienia indywidualnej interpretacji, w której wskazano:

Reasumując w przedmiotowym przypadku nabycie udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanego na tym gruncie budynku nastąpiło w 1990 r., a to oznacza, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału w prawie wieczystego użytkowania (części nieruchomości wspólnej) oraz odrębnej własności lokalu nie będzie w ogóle stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tej przyczyny stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe, bowiem przychód osiągnięty ze sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania (części nieruchomości wspólnej) oraz odrębnej własności lokalu nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy obowiązku zapłaty podatku dochodowego, jednak nastąpi to z innych względów niż wskazał Wnioskodawca.

W ocenie Strony, argumentacja przedstawiona przez Dyrektora Izby Skarbowej potwierdziła prawidłowość stanowiska zawartego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego. Przekonanie Strony uzasadnione jest przedstawionym uzasadnieniem, powołującym się na przepisy i orzecznictwo jednoznacznie przesądzające o nieistnieniu obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego z tytułu sprzedaży odrębnej własności lokalu oraz sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości, objętej działaniem Dekretu z dnia 26 października 1945 roku – o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy.

Zdaniem Strony wydana interpretacja, poprzez zawarcie w jej treści niespójnych elementów, tj. wskazanie, że stanowisko jest nieprawidłowe, przy jednoczesnym potwierdzeniu nie powstania obowiązku podatkowego, co Strona wskazywała, nie jest jednoznaczna, tym samym poprzez naruszenie art. 121 Ordynacji podatkowej podważa zasadę zaufania Strony do organów podatkowych. Stwierdzenie, że stanowisko Strony jest nieprawidłowe sugeruje istnienie obowiązku podatkowego, czemu dalej Dyrektor Izby Skarbowej zaprzecza, wprowadzając jednocześnie niepewność co do obowiązków podatkowych Strony.

Wobec powyższego, Strona podtrzymała prawidłowość stanowiska wyrażonego we wniosku i wniosła o zmianę interpretacji i uznanie wniosku z dnia 23 maja 2011 roku za prawidłowy.

Po dokonaniu analizy zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 16.09.2011 r. Nr IPPB4/415-399/W/11-6/JK2. Odpowiedź została skutecznie doręczona w dniu 23.09.2011 r.

W dniu 18.10.2011 r. do Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku wpłynęła skarga, w której pełnomocnik Pana Andrzeja P. zaskarżył stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zawarte w interpretacji indywidualnej z dnia 29.07.2011 r. Nr IPPB4/415-399/11-2/JK2.

Zaskarżonej interpretacji indywidualnej Strona Skarżąca zarzuciła naruszenie następujących przepisów:

1. naruszenie art. 14c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) poprzez niedokonanie przez organ podatkowy jednoznacznej oceny stanowiska podatnika zaprezentowanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej;
2. naruszenie art. 121 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) poprzez wydanie interpretacji indywidualnej, w której organ podatkowy w rozstrzygnięciu uznaje stanowisko podatnika za nieprawidłowe;
3. naruszenie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a i c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307 ze zm.) poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że ustanowienie na rzecz Skarżącego, jego matki Ariadny P. i brata Jerzego P. użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W. przy ulicy R., stanowi nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód ze sprzedaży odrębnej własności lokalu znajdującego się w budynku usytuowanym na tej nieruchomości wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej nie będzie podlegał opodatkowaniu z tego względu, że do zbycia doszło po upływie 5 lat od nabycia prawa.
   
   

Mając na uwadze powołane powyżej zarzuty Strona wniosła o:

1. uchylenie w całości zaskarżonej indywidualnej interpretacji;
2. zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
   
   

Uzasadniając powyższe zarzuty Skarżący na wstępie przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie oraz wskazał, iż zgodnie z art. 14c Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Według Strony Skarżącej zaskarżona indywidualna interpretacja nie spełnia norm wskazanej regulacji. Przede wszystkim Strona zwróciła uwagę, że organ podatkowy nie dokonał jednoznacznej oceny stanowiska podatnika, co powoduje, że podatnik nadal nie wie czy jego stanowisko jest prawidłowe oraz jak powinien postąpić w przedstawionym stanie faktycznym.

Według Strony zarzut naruszenia art. 14c Ordynacji podatkowej znajduje uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych, m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 listopada 2010 r., sygnatura akt: I SA/GI 705/10, zgodnie z którym istotne znaczenie ma uzasadnienie prawne interpretacji indywidualnej, w razie negatywnej oceny stanowiska strony. W takim bowiem przypadku konieczne jest zawarcie w interpretacji wskazania stanowiska, które organ uznał za prawidłowe oraz uzasadnienia prawnego tego stanowiska.

Na uwzględnienie w niniejszej sprawie, zdaniem Skarżącego, zasługuje również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 września 2010 r., sygnatura akt: II FSK 1690/09, LEX Nr 745703, zgodnie z którym ocena dokonana w interpretacji winna polegać na stwierdzeniu, czy stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe bądź nieprawidłowe. Ocena ta winna być jednoznaczna. Nie może zatem być uznana za prawidłową interpretacja, w której w rozstrzygnięciu uznaje się stanowisko podatnika za nieprawidłowe, zaś z uzasadnienia wynika, że jest ono prawidłowe. Osoba zainteresowana ma bowiem uzyskać jednoznaczne stanowisko organu w zakresie stosowania prawa w konkretnym, przedstawionym przez nią stanie faktycznym. Udzielenie interpretacji niejednoznacznej, wariantowej jest niezgodne z istotą tej instytucji.

Odnośnie naruszenia art. 121 Ordynacji podatkowej, Skarżący wskazuje, iż zgodnie z art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Z treści § 2 tego przepisu wynika, iż organy podatkowe w postępowaniu podatkowym obowiązane są udzielać niezbędnych informacji i wyjaśnień o przepisach prawa podatkowego pozostających w związku z przedmiotem tego postępowania.

Strona wskazała, iż postępowanie budzące zaufanie w świetle wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 maja 2010 r., sygnatura akt III SA/Po 99/10 to postępowanie staranne i merytorycznie poprawne.

Skarżący podnosi, iż zaskarżona interpretacja indywidualna zawiera sprzeczność pomiędzy uzasadnieniem prawnym stanowiska Ministra Finansów działającego przez organ upoważniony do wydania interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, a wnioskami ostatecznymi. Dokonana przez organ podatkowy analiza wskazuje, iż podziela on stanowisko podatnika, z którego wynika, że przychód ze sprzedaży odrębnej własności lokalu mieszkalnego oznaczonego Numerem 11 wraz ze sprzedażą udziału w nieruchomości wspólnej objętej Dekretem nie podlega opodatkowaniu z tego względu, iż na skutek ustanowienia użytkowania wieczystego nieruchomości nie doszło do jego nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konkluzji jednak organ podatkowy uznaje je za nieprawidłowe, stwierdzając iż przychód nie podlega opodatkowaniu, gdyż między nabyciem a zbyciem prawa upłynęło więcej niż 5 lat.

Takie działanie organu podatkowego spowodowało, że podatnik nie uzyskał jednoznacznej oceny swojego stanowiska ani konkretnej i jasnej informacji w zakresie ewentualnych obowiązków podatkowych, co stanowi ewidentne naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych i w sposób istotny wpływa na wynik postępowania.

Dodatkowo Strona Skarżąca zauważa, że organ podatkowy pominął przytoczone przez Skarżącego wyroki sądów administracyjnych oraz interpretacje indywidualne uzasadniając to faktem, iż zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Według Strony działanie to również narusza art. 121 Ordynacji podatkowej. Zgodnie bowiem z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 stycznia 2010 r., sygnatura akt I SA/Po 1053/09: Organ wydający interpretację jest obowiązany zgodnie z art. 14c § 2 O.p. dokonać oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy, w tym orzeczeń, na które występujący o interpretację się powołał. Dlatego też nie może poprzestać na stwierdzeniu, że wyroki, na które powołał się podatnik zapadły w indywidualnych sprawach. W tych okolicznościach odniesienie się przez organ do powołanego i mającego zastosowanie w sprawie orzecznictwa sądów administracyjnych konieczne jest dla zachowania wyrażonej w art. 121 O. p. zasady zaufania do organów podatkowych. Zatem pominięcie przez organ podatkowy w swojej analizie powołanych przez stronę orzeczeń sądów administracyjnych narusza również przepisy procesowe, tj. art. 121 § 1 w zw. z art. 14h O. p.

Strona Skarżąca zwróciła uwagę, że przytoczona we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 28 lipca 2010 r. indywidualna interpretacja znak: IPPB2/415-457/10-2/AS, jak również wskazane orzeczenia dotyczą takiego samego stanu faktycznego, tj. zbycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości objętej Dekretem z dnia 26 października 1945 roku - o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy, a także sprzedaży zwróconych, a uprzednio wywłaszczonych nieruchomości.

Stąd też, zgodnie z zaleceniami zawartymi w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 maja 2010 r., sygnatura akt: I GSK 952/09, LEX Nr 59477: „W państwie praworządnym pożądane jest, aby organy w takich samych stanach faktycznych i prawnych wydawały identyczne rozstrzygnięcia. Zmienność rozstrzygnięć podejmowanych przez organy podatkowe przy tym samym stanie faktycznym i prawnym narusza zasadę zaufania wyrażoną w art. 121 § 1 O.p. Należy jednak zauważyć, że wspomnianej zasady nie można rozumieć jako bezwzględnego obowiązku wydawania decyzji sprzecznych z obowiązującym prawem i powielających popełnione wcześniej błędy.

W kwestii naruszenia art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a i c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Skarżący podnosi, iż regulacja ta określa źródła przychodów, gdzie w pkt 8 lit. a) i c), wskazano, iż stanowi go także odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. prawa wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamian.
   
   

Według Strony Skarżącej, wskazane we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji orzecznictwo wskazuje, iż ustanowienie na rzecz Skarżącego, jego matki i brata użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W. przy ulicy R. nie stanowi nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż skutkuje przywróceniem stanu sprzed wywłaszczenia.

Podtrzymując dotychczas prezentowane stanowisko, Skarżący dodatkowo przedstawiła interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 lutego 2010 r., Nr IPPB4/415-723/09-4/JS, zgodnie z którą decyzja wydana na podstawie art. 7 ust. 1 i 2 dekretu ustanawiająca prawo użytkowania wieczystego nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni (jako następcy prawnego byłego właściciela) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z Wnioskodawcą umowy użytkowania wieczystego nie stanowi nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz własności budynku posadowionego na tym gruncie w rozumieniu art. 10 ust 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Strony skoro z chwilą ustanowienia użytkowania wieczystego na nieruchomości przy ulicy R. w W. nie doszło do nabycia tego prawa w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to jego sprzedaż nie będzie stanowiła źródła przychodu, a zatem niecelowym działaniem organu podatkowego jest badanie jaki czas upłynął pomiędzy ustanowieniem użytkowania wieczystego nieruchomości a jego sprzedażą.

A konkluzja zaskarżonej indywidualnej interpretacji uznająca stanowisko podatnika za nieprawidłowe stanowi błędną wykładnię art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i z tego względu winna ulec zmianie.

Strona Skarżąca wyjaśnia przy tym, iż zarzut ten składa z ostrożności na wypadek nieuwzględnienia przedstawionych powyżej zarzutów naruszenia przepisów postępowania. Dopiero bowiem wydanie indywidualnej interpretacji z uwzględnieniem art. 14c i art. 121 Ordynacji podatkowej doprowadzi do uzyskania formalnie prawidłowej interpretacji indywidualnej i umożliwi ewentualne kwestionowanie merytoryczne stanowiska organu podatkowego co do przeprowadzonej wykładni art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przekonaniu Skarżącego przedstawione argumenty wskazują, iż organ podatkowy dopuścił się naruszenia prawa materialnego art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które miało wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia art. 14c i art. 121 Ordynacji podatkowej mających istotny wpływ na wynik postępowania, co czyni niniejszą skargę zasadną i konieczną.

Stosownie do art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów po rozpatrzeniu przedmiotowej skargi z dnia 14.10.2011 r. (data wpływu 18.10.2011 r.) uwzględnia skargę w całości i stwierdza, że stanowisko Strony Skarżącej przedstawione we wniosku z dnia 09.05.2011 r. (data wpływu 16.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości objętej Dekretem – jest prawidłowe.

Wobec powyższego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie rozpatrując ponownie przedmiotową sprawę stwierdził co następuje:

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do źródeł przychodów zalicza się m. in. odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy
   - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
   
   

Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) zmieniono zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy zmieniającej, do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006 r., stosuje się zasady określone w tej ustawie, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Niezależnie od powyższego należy podkreślić, iż przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości, prawa wieczystego użytkowania gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie prawa wieczystego użytkowania nieruchomości upłynęło 5 lat, sprzedaż nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) jest opisana w art. 155 oraz 231 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

W dopuszczonych prawem sytuacjach – u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu), leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców.

Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Mając na uwadze ww. regulacje prawne stwierdzić należy, iż skoro spadek, stanowiący ogół majątkowych praw i obowiązków zmarłego (art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego) otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy i według tej daty spadkobierca nabywa spadek, za dzień nabycia rzeczy lub praw w drodze spadku należy rozumieć dzień jego otwarcia.

Instytucja prawna zwrotu nieruchomości uprzednio wywłaszczonej w drodze decyzji administracyjnej była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych (np. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. FPS 7/96, wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r. sygn. III SA/Wa 582/08). Sądy administracyjne zgodnie orzekają, iż: „Decyzja o zwrocie nieruchomości powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, jednakże nie kreuje tego prawa; przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe”. W związku z tym nie następuje nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie zwrotu nieruchomości. Ma miejsce restytucja stosunków prawnych sprzed wywłaszczenia, tj. zwrot prawa własności do nieruchomości na rzecz poprzedniego właściciela lub jego spadkobierców.

Istotny dla przedmiotowej sprawy jest wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r. sygn. III SA/Wa 582/08, w którym Sąd orzekł, iż: „Zwrot nieruchomości dla spadkobierców w 2007 r., w tym także dla Skarżącej skutkował tym, że w spadku nabyła nie roszczenie, lecz prawo własności części nieruchomości”.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca wspólnie z matką i bratem i, jest następcą prawnym Florentego P.. Florenty P. zmarł w dniu 23 grudnia 1957 roku, zaś spadek po nim nabyli z mocy ustawy: żona Katarzyna P. w 1/4 (jednej czwartej) części oraz syn Piotr P. w 3/4 (trzech czwartych) części, z wyłączeniem majątku objętego w chwili śmierci spadkodawcy wspólnością ustawową małżeńską - udział ten dziedziczył w całości syn Piotr P.. Następnie Katarzyna P. zmarła w dniu 4 kwietnia 1984 roku, a spadek po niej nabył z mocy ustawy syn, Piotr P. w całości. Piotr P zmarł 08 września 1990 roku, a spadek po nim z mocy ustawy stosownie do Postanowienia Sądu Rejonowego Wydział Cywilny z dnia 05 marca 1991 roku, w przedmiocie nabycia spadku, nabyli: żona oraz synowie (w tym Wnioskodawca) w częściach równych, tj. po 1/3 części spadku każde z nich. W skład masy spadkowej wchodzi zabudowana nieruchomość położona w W., przy ulicy R., stanowiąca działkę ewid. Nr 155. Przedmiotowa działka była objęta działaniem Dekretu z dnia 26 października 1945 roku - o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 z 1945 roku, ze zm.). Były właściciel nieruchomości Florenty P., w terminie przewidzianym przez przepisy Dekretu, złożył wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do powyższej nieruchomości. Wniosek o przyznanie prawa własności czasowej został rozpoznany orzeczeniem administracyjnym Prezydium Rady Narodowej z dnia 06 stycznia 1964 roku, którym odmówiono dawnemu właścicielowi przyznania prawa użytkowania wieczystego. Działania następców prawnych doprowadziły, na mocy ostatecznej Decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 30 listopada 1999 roku, do stwierdzenia nieważności powołanego orzeczenia Prezydium Rady Narodowej z tym zastrzeżeniem, że co do lokali mieszkalnych Nr 2, 3, 4, 4a, 6, 7, 8, 9, 10, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 24 oraz związanego z nimi prawa użytkowania wieczystego gruntu Nr 23/1 znajdującej się pod budynkiem doszło do nieodwracalnych skutków prawnych i w tym zakresie stwierdziło wydanie kwestionowanego orzeczenia z naruszeniem prawa. W następstwie stwierdzenia nieważności powyżej opisanego orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej z dnia 06 stycznia 1964 r. nie doszło do przeniesienia własności budynku na rzecz Skarbu Państwa, wobec czego budynek usytuowany na powyżej opisanym gruncie stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności stosownie do treści art. 5 wyżej powołanego Dekretu z dnia 26 października 1945 roku - o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy. W wyniku złożonego wniosku o przyznanie prawa własności czasowej została wydana, z upoważnienia Prezydenta miasta przez Zastępcę Dyrektora Biura Gospodarki Nieruchomościami w dniu 26 maja 2009 roku, oraz została zawarta powyżej opisana Umowa ustanowienia użytkowania wieczystego oraz ustanowienie tytułów egzekucyjnych, sporządzona przez notariusza w dniu 25 marca 2010 roku, mocą której ustanowiono na rzecz Ariadny P., Jerzego P. oraz Wnioskodawcy prawo użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę ewid. Nr 155. W opisanym powyżej budynku mieszkalnym znajdują się m. in. niewyodrębnione lokale o numerach Nr 1, Nr 5, Nr 11, Nr 12, Nr 22, Nr 23 oraz lokal użytkowy Nr U-1. W dniu 12 kwietnia 2011 roku została zawarta umowa sprzedaży odrębnej własności lokalu mieszkalnego oznaczonego obecnie numerem 11, o powierzchni użytkowej 88,25 m2 za cenę 610.000,00 zł. Wraz ze sprzedażą odrębnej własności lokalu została dokonana sprzedaż udziału w nieruchomości wspólnej, przy czym nieruchomością wspólną jest prawo użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę ewidencyjną Nr 155 oraz część budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, w tym w szczególności piwnice i strych, nie stanowiące pomieszczeń przynależnych. Sprzedany udział wyniósł 396/10000 części w nieruchomości wspólnej objętej księgą wieczystą, stanowiącej prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. Dekretu przewidywał, że:

• dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;
• gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne – ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;
• w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
• w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
• w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.
  
  

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż ustanowienia na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego nie należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z byłym właścicielem lub jego następcami prawnymi umowy użytkowania wieczystego gruntu warszawskiego nie może być taktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedmiotowej sprawie oznacza, to, że datą nabycia przez Wnioskodawczynię udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanego na tym gruncie budynku jest data nabycia spadku, tj. dzień śmierci ojca Wnioskodawcy.

Reasumując po ponownej analizie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz zarzutów zawartych w skardze poprzedzonej wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, iż w przedmiotowym przypadku nabycie odrębnej własności lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej nastąpiło w dacie śmierci ojca, tj. w roku 1990, a to oznacza, iż przedmiotowa sprzedaż dokonana przez Wnioskodawcę w 2011 r. nie będzie w ogóle stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego należy uznać, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 09.05.2011 r. jest prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, należało orzec jak w sentencji.

Ponadto należy zaznaczyć, iż przywołane we wniosku wyroki sądów administracyjnych, dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Pana do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy, w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo wniesienia skargi na niniejsze rozstrzygnięcie. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w terminie trzydziestu dni od dnia jej doręczenia za pośrednictwem organu, który wydał decyzję (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.