Na podstawie przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego wnioskować należy, iż w roku 2000 nabył zabudowaną nieruchomość (na dowód czego posiada akt notarialny). Nabyta nieruchomość była (wg oświadczenia podatnika) ograniczona istniejącym na dzień nabycia ogrodzeniem.

Budynek ten podatnik zakwalifikował do Gr. 1 środków trwałych – rodzaj 103 KRŚT 12, ze stawką amortyzacyjną 10% rocznie.

Powyższe uzasadnia ocenę, iż wartość początkowa budynku, o którym mowa wyżej, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 R.Nr 14 poz. 176 ze zm.) obejmuje, także wartość ogrodzenia ograniczającego całą nieruchomość.

W granicach tejże nieruchomości, podatnik wybudował i przyjął w roku 2003 do użytkowania halę wystawienniczą - zaliczoną do Gr. 1 rodzaj 103 KRŚT 125. Przepis art. 22g ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 R. Nr 14 poz. 176 ze zm.) za wartość początkową wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych uważa – koszt ich wytworzenia. Amortyzacji tego obiektu podatnik dokonuje wg stawki 2,5%.

W roku bieżącym podatnik dokonał wymiany starej bramy na nową.

We wniosku wyraził opinię, że bramę wjazdową powinno się traktować, jako „obiekt pomocniczy” tj. obiekt inżynierii lądowej i amortyzować wg stawki 4,5%.

Organ podatkowy nie znalazł wystarczających podstaw, aby dokonaną przez podatnika klasyfikację przyjąć za właściwą.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. nr 112 poz. 1317 ze zm.) W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe, itp.

Z punktu widzenia funkcji jakie poszczególne obiekty spełniają w procesie wytwarzania lub w toku nieprodukcyjnego użytkowania rozróżnia się cztery zasadnicze zbiory środków trwałych, mianowicie:

• pierwszy - nieruchomości - obejmujący grunty, budynki oraz obiekty inżynierii lądowej i wodnej; środki trwałe zaliczone do tego zbioru zapewniają odpowiednie warunki do prowadzenia procesów produkcyjnych oraz działalności nieprodukcyjnej,
• drugi - obejmujący maszyny, urządzenia techniczne i narzędzia, tj. środki trwałe, którymi oddziałuje się bezpośrednio na przedmioty pracy, tj. surowce, materiały itp.,
• trzeci - obejmujący środki transportu służące do przemieszczania (przewożenia) przedmiotów i osób,
• czwarty - obejmujący inwentarz żywy.

Rada Ministrów w rozporządzeniu z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych

(Dz. U. nr 112 poz. 1317 ze zm.) <...> w Uwagach szczegółowych do Grupy 1 KŚT stwierdza: „W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem. <...>.

Grupa 2 – „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej” wg zawartych w rozporządzeniu uwag szczegółowych, obejmuje obiekty budowlane naziemne i poziemne o charakterze stałym nie klasyfikowane jak budynki tj.: kompleksowe budowle na terenach przemysłowych, rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, infrastrukturę transportu oraz pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej. <....>.

Podział obiektów inżynierii lądowej i wodnej oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB).

Rozważając treści zawarte w wyżej przywołanych przepisach, słuszna wydaje się być uwaga podatnika, że obiekt pomocniczy, obsługujący więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwego rodzaju zgodnie z jego przeznaczeniem.

Jednakże, organ podatkowy nie znajduje podstaw do klasyfikacji przesuwnej bramy wjazdowej do zbioru środków trwałych innego niż nieruchomości. Przy czym, zdaniem organu podatkowego fakt wymiany bramy na nową nie zmienia przeznaczenia obiektu jako całości. Nadal brama pozostaje częścią ogrodzenia nieruchomości nabytej w roku 2000.

Ani Klasyfikacja Środków Trwałych, ani Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych nie wyszczególnia bramy wjazdowej, czy też ogrodzenia, jako odrębnego obiektu inżynierii lądowej.

Brak zatem podstaw, aby za zgodne z prawem podatkowym przyjąć klasyfikowanie wydatku na zakup przesuwanej bramy wjazdowej do Grupy 2 KŚT obejmującej obiekty inżynierii lądowej i wodnej i zgodnie

z poz. 02 Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych przyjąć dla niej, jako właściwą - stawkę 4,5%.

Prawo podatkowe treścią art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) w sytuacji gdy, środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, nakazuje wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1,3-9 i 11-15, powiększyć o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych , których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500zł. <...>

W takim kontekście, wydatek o wartości 12394,00zł na zakup części składowej środka trwałego (czyli w kwocie przekraczającej wartość 3500zł) w myśl przepisu art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) powiększa wartość początkową tego środka trwałego. W tej indywidualnej sprawie budynku nabytego w roku 2000.

Z treści art. 22h ustawy o podatku dochodowym wynika, że po zmianie wartości początkowej środka trwałego, podatnik obowiązany jest do kontynuacji zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W tej konkretnej sprawie, z uwagi na powyższe za właściwą dla celów obliczenia odpisu amortyzacyjnego

dla bramy wjazdowej, tut. organ podatkowy, uznaje stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie, stosowaną przez podatnika na podstawie art. 22j ustawy o podatku dochodowym dla nieruchomości nabytej w roku 2000.