Zgodnie z art. 22j ust.1 pkt 3) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2002 r. (data wprowadzenia domku do ewidencji środków trwałych) podatnicy mogli indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie mógł być krótszy niż 10 lat dla budynków i budowli, z wyjątkiem budynków wymienionych w poz. 02 i 05 Wykazu stawek amortyzacyjnych dla których okres ten nie mógł być krótszy niż 36 miesięcy.

Wymienione w ust. 1 pkt 3 art. 22j środki trwałe uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez okres co najmniej 60 miesięcy.

Z wykazu stawek amortyzacyjnych stanowiącego załącznik Nr 1 do ustawy wynikało, że w poz. 05 KŚT 109 wymienione zostały domki kempingowe, budynki zastępcze – trwale związane z gruntem.

Przedmiotem zakupu, jak wynika z załączonych kserokopii aktów notarialnych był domek letniskowy, który zgodnie z zaświadczeniem z Urzędu Gminy oznaczony jako budynek letniskowy niemieszkalny zgłoszony do użytkowania pismem z dnia 15.12.1987 r., zatem w takim stanie faktycznym należy stwierdzić, iż nie przysługiwało prawo do zastosowania 36 miesięcznej indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Jednocześnie nadmienia się, iż do kompetencji organów podatkowych nie należy klasyfikacja obiektów budowlanych.