INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2012r. (data wpływu 24 lipca 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 października 2012r. (data wpływu 9 października 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturach wystawianych przez Bank na kwotę „Opłaty za Wejście” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2012r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 4 października 2012r. (data wpływu 9 października 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturach wystawianych przez Bank na kwotę „Opłaty za Wejście”.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następując zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca – jest właścicielem kompleksu budynków biurowych (dalej „Kompleks”).

Spółka zawarła w czerwcu 2012r. umowę najmu powierzchni biurowej (dalej „Umowa”), z bankiem mającym siedzibę w Belgii (dalej „Bank”). Umowa została zawarta na okres 96 miesięcy. Lokal jest oddawany w standardzie tzw. core shell tzn. niewykończony, a Bank dokonuje we własnym zakresie (i na własny koszt) wykończenia (tzw. fit out), dostosowanego do własnych potrzeb. Poza podstawowymi postanowieniami dotyczącymi udostępnienia powierzchni, zapłaty czynszu, rozliczeń kosztów eksploatacji oraz zwrotu nakładów po zakończeniu najmu Umowa zawiera dodatkowe postanowienia zgodnie z którymi, Bank jest traktowany jako kluczowy klient (co zostanie wyjaśnione poniżej) i z tego powodu w zamian za zawarcie Umowy najmu otrzyma od Spółki zryczałtowane wynagrodzenie (nazwane w umowie „Opłatą za Wejście” ang. Entrance Fee), płatne w czterech równych ratach, od sierpnia do listopada 2012r. Zapłata Opłaty za Wejście ma nastąpić na podstawie faktur VAT wystawionych przez Bank. Opłata za Wejście ma być zapłacona przelewem na rachunek Banku (nie przewiduje się rozliczenia go w inny sposób). Warunkiem zapłaty Opłaty za Wejście jest uprzednie zarejestrowanie się przez Bank jako podatnika podatku od towarów i usług w Polsce (Spółka może wstrzymać się z płatnością wynagrodzenia do czasu dostarczenia przez Bank potwierdzenia zarejestrowania jako podatnik VAT w Polsce).

Bank dokonuje takiej rejestracji (a strony przyjmują, że jest w Polsce podatnikiem podatku VAT) z uwagi na m.in. przyjęcie Opłaty za Wejście, jako wynagrodzenia za usługę „wejścia” do biurowca Spółki oraz dla rozliczania przyszłych usług, które po zawarciu Umowy będzie wykonywał w wynajmowanym biurze w Polsce w zakresie prowadzonej przez Bank działalności gospodarczej. Z tych powodów jest on traktowany przez obie strony jako polski podatnik VAT.

Uzgodnienie między Stronami i przyznanie w Umowie Opłaty za Wejście uzasadnione jest faktem, że Spółka traktuje zawarcie Umowy z Bankiem jako pierwszy krok do stworzenia w należącym do niej kompleksie biurowym centrum finansowego w Krakowie. Zgodnie z planami Spółki, Kompleks ma stać się głównym ośrodkiem biurowym dla innych najemców z branży finansowej. Zawarcie umowy z Bankiem w przekonaniu i zamiarze Spółki powinno mieć istotny, jednoznacznie pozytywny wpływ (marketingowy) na realizację powyższego celu, tzn. nazwa Banku jest powszechnie rozpoznawaną marką na rynku usług finansowych, co powinno wpłynąć na pozyskanie (zachęcenie) kolejnych najemców z branży finansowej (logo Banku znajdzie się na budynku a jego nazwa jako najemcy będzie wymieniana w materiałach reklamowych Spółki i podczas rozmów z potencjalnymi najemcami). Bank jest z tego powodu traktowany jako kluczowy klient Kompleksu. Biorąc pod uwagę ten cel istotne jest aby Bank był najemcą przez odpowiednio długi okres. Dlatego też w – jakkolwiek w przypadku wypowiedzenia/rozwiązania Umowy przed końcem okresu, na jaki została zawarta, co do zasady Bank nie będzie zobowiązany do jego zwrotu w całości, ani w części – to jednak jeżeli wcześniejsze rozwiązanie Umowy nastąpi z winy Najemcy, Opłata za Wejście zostanie proporcjonalnie zmniejszona (Bank będzie zobowiązany do zwrotu kwoty stanowiącej równowartość iloczynu 1/96 Wynagrodzenia oraz liczby miesięcy pozostałych do końca okresu, na jaki została zawarta Umowa).

W piśmie uzupełniającym z dnia 4 października 2012r. Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny i wskazał, iż usługa nabywana od Banku przez Spółkę służy docelowo zawarciu przez nią kolejnych umów najmu powierzchni biurowych, a więc świadczenia usług wynajmu tych powierzchni – podlegających opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej. Usługa nabywana przez Spółkę od Banku służy zatem wykonywaniu czynności opodatkowanych VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka będzie uprawniona do obniżenia należnego podatku od towarów i usług o podatek naliczony wykazany na fakturach wystawianych przez Bank na kwotę Opłaty za Wejście...

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie uprawniona do obniżenia należnego podatku od towarów i usług o podatek naliczony wykazany na fakturach wystawianych przez Bank na kwotę Opłaty za Wejście.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego – chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Uwzględniając powyższe, w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że w niniejszym stanie faktycznym nie ma zastosowania żaden przepis szczególny, który wyłączałby prawo do odliczenia przez Spółkę podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawianych przez Bank z tytułu Opłaty za Wejście. W szczególności brak jest podstaw do zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Transakcja dokumentowana fakturami wystawianymi przez Bank na Spółkę podlega bowiem opodatkowaniu VAT, jako odpłatne świadczenie usług.

W tym zakresie należy wskazać, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, „Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa”.
   
   

Pojęcie „świadczenia usług" w rozumieniu ustawy o VAT jest zatem bardzo szerokie i obejmuje każde świadczenie (inne niż dostawa towarów), które jak wynika z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT może polegać nie tylko na czynnym działaniu, ale również na zaniechaniu lub znoszeniu (tolerowaniu) określonego stanu rzeczy. Należy przy tym dodać, że katalog zawarty w pkt 1-3 art. 8 ust. 1 ustawy o VAT ma charakter jedynie przykładowy – „świadczeniem usług” w rozumieniu ustawy o VAT jest każde „świadczenie”, o ile nie ma ono charakteru dostawy towarów. „Świadczeniem usług” jest więc dowolne zachowanie, czynne lub bierne (działanie lub zaniechanie) podatnika, które obiektywnie powoduje korzyść beneficjenta takiego zachowania i realizuje jego interes. Interes taki zazwyczaj ma określoną wartość ekonomiczną, w związku z czym ustalane jest wynagrodzenie, które stanowi konieczny warunek uznania zachowania za usługę na gruncie przepisów o VAT. Innymi słowy usługa, jest to zachowanie podatnika, które druga strona uznaje za pożądane, korzystne dla siebie – zachowanie to niejako stanowi „odpowiedź” na „zapotrzebowanie” zgłoszone przez odbiorcę usługi. Przy czym w sytuacji, gdy podatnik zachowując się w sposób czyniący zadość interesom drugiej strony, działa w celu uzyskania wynagrodzenia z tego tytułu, mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym zachowanie Banku spełnia przesłanki uznania go za „świadczenie usług" w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Mamy tu bowiem do czynienia z zachowaniem (przystąpieniem do Umowy), które ma celu zaspokojenie interesu beneficjenta (Spółki), mającego przy tym jednoznacznie ekonomiczny charakter).

Jak wskazano na wstępie, dla Spółki zawarcie umowy najmu z Bankiem, czyli podmiotem o rozpoznawalnej marce i ustalonej renomie w sektorze usług finansowych, niezależnie od korzyści majątkowej w postaci czynszu najmu uzyskiwanego na podstawie Umowy, ma istotny, dodatkowy walor marketingowy. Wymaga podkreślenia, że zawarcie umowy z takim podmiotem ma zdecydowanie większą wartość ekonomiczną i biznesową dla Spółki niż zawarcie, na taki sam okres z takim samym czynszem, umowy z nieznanym na rynku podmiotem. Zgodnie z przyjętymi przez Spółkę założeniami, informacja o tym, że Bank wynajmuje (dużą) powierzchnię biurową w Kompleksie, powinna stanowić czynnik pozytywnie wpływający na możliwość pozyskania kolejnych najemców – podmiotów działających w branży finansowej, i co za tym idzie, realizację planu biznesowego Spółki, zakładającego polegającego na stworzeniu w Kompleksie głównego centrum finansowego miasta, skupiającego biura najważniejszych firm działających w tym sektorze.

Z kolei pozyskanie najemców z tej właśnie branży ma dla Spółki istotne znaczenie, gdyż ze względu na rozmiar i rodzaj prowadzonej przez nie działalności, można zasadnie zakładać, że są one zainteresowane wynajmem powierzchni biurowych o dużym metrażu na długie okresy. Zawarcie umów najmu z takim podmiotami pozwalałoby zatem na maksymalne wykorzystanie powierzchni biurowej, którą dysponuje Spółka, a także zapewnienie stabilnego źródła przychodów na przyszłość. Nie bez znaczenia jest również, że szczególnie podmioty z branży finansowej, w szczególności Banki są stabilnymi podmiotami gospodarczymi, terminowo regulującymi płatności i prawidłowo wykonującymi umowy.

Z tego względu pozyskanie pierwszego klienta z branży finansowej, i to klienta o rozpoznawalnej marce i ustalonej renomie – a takim jest Bank – ma kluczowe znaczenie dla możliwość realizacji przez Spółkę opisanego planu biznesowego, umożliwiającego optymalizację wyników w prowadzonej działalności. Tym samym zachowanie Banku polegające na zawarciu Umowy ze Spółką służy realizacji interesu Spółki o stricte ekonomicznym i biznesowym charakterze.

Mamy tu do czynienia z usługą świadczoną odpłatnie, ponieważ Spółka w zamian za „wejście” do jej obiektu kluczowego klienta, a tym samym stworzenie określonej, jednoznacznie korzystnej sytuacji marketingowej, oferuje wynagrodzenie. Z punktu widzenia usługodawcy jest to działanie niewątpliwie obliczone na wynagrodzenie i faktycznie wynagradzane, co spełnia kryteria uznania takiego działania za usługę.

Oznacza to, że przystąpienie przez Bank do Umowy najmu w zamian za Wynagrodzenie stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zarazem do świadczenia tego rodzaju nie ma zastosowania żaden przepis szczególny, przewidujący zwolnienie od podatku VAT, ani ulgową stawkę tego podatku, a co za tym idzie, podlega ono opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według stawki 23% VAT. W konsekwencji do faktur wystawianych przez Bank na kwoty Wynagrodzenia nie będzie miał zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, ani jakikolwiek inny przepis wyłączający odliczenie podatku naliczonego. Zdaniem Spółki spełniona jest także podstawowa przesłanka odliczenia tego podatku, jaką zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT jest wykorzystywanie nabytych usług do działalności opodatkowanej. Jak wskazano powyżej, usługa nabywana od Banku przez Spółkę służy docelowo zawarciu przez nią kolejnych umów najmu powierzchni biurowych, a więc świadczenia usług wynajmu tych powierzchni – podlegających opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej. Usługa nabywana przez Spółkę od Banku służy zatem wykonywaniu czynności opodatkowanych VAT, wobec czego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawianych z tytułu świadczenia tej usługi.

W związku z powyższym uznanie stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe jest konieczne i uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Rozstrzygając kwestię prawa do odliczenia podatku naliczonego należy mieć na uwadze przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Zatem odliczenie podatku naliczonego w całości jest możliwe jedynie w sytuacji, gdy istnieje bezsporny związek dokonanych zakupów z czynnościami opodatkowanymi.

Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług (choćby przed zrealizowaniem prawa do odliczenia, towary bądź usługi nie zostały jeszcze spożytkowane na cele działalności opodatkowanej). Nie przysługuje ono jednak w zakresie wykonywania czynności niepodlegających w ogóle podatkowi bądź zwolnionych z opodatkowania.

Istotna jest zatem intencja zakupów – jeśli dany towar ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Istnienie bezpośredniego związku między nabywanymi towarami i usługami a transakcjami opodatkowanymi podatnika jest traktowane jako niezbędny wymóg powstania prawa do odliczenia podatku również w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.). Stanowisko powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie TSUE.

Z uwagi na konstrukcję podatku od towarów i usług (opartą na zasadzie potrącalności w danej fazie obrotu), podatek ten jest z punktu widzenia jego podatników neutralny, gdyż pełnią oni jedynie rolę płatników, przerzucając jego ekonomiczny ciężar na kolejnych nabywców, czyli finalnie na konsumentów. Możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związana jest jednak z wykonaniem przez podatnika takich czynności, które podlegają ustawie o podatku od towarów i usług, zaś jeśli dana czynność ustawie tej nie podlega, to nie powstaje ani obowiązek w zakresie podatku należnego, ani uprawnienie w zakresie podatku naliczonego.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest właścicielem kompleksu budynków biurowych. Spółka zawarła w czerwcu 2012r. umowę najmu powierzchni biurowej, z bankiem mającym siedzibę w Belgii. Umowa została zawarta na okres 96 miesięcy. Poza podstawowymi postanowieniami dotyczącymi udostępnienia powierzchni, zapłaty czynszu, rozliczeń kosztów eksploatacji oraz zwrotu nakładów po zakończeniu najmu Umowa zawiera dodatkowe postanowienia zgodnie z którymi, Bank jest traktowany jako kluczowy klient i z tego powodu w zamian za zawarcie Umowy najmu otrzyma od Spółki zryczałtowane wynagrodzenie (nazwane w umowie „Opłatą za Wejście”). Zapłata Opłaty za Wejście ma nastąpić na podstawie faktur VAT wystawionych przez Bank. Opłata za Wejście ma być zapłacona przelewem na rachunek Banku. Warunkiem zapłaty Opłaty za Wejście jest uprzednie zarejestrowanie się przez Bank jako podatnika podatku od towarów i usług w Polsce.

Bank dokonuje takiej rejestracji (a strony przyjmują, że jest w Polsce podatnikiem podatku VAT) z uwagi na m.in. przyjęcie Opłaty za Wejście, jako wynagrodzenia za usługę „wejścia" do biurowca Spółki oraz dla rozliczania przyszłych usług, które po zawarciu Umowy będzie wykonywał w wynajmowanym biurze w Polsce w zakresie prowadzonej przez Bank działalności gospodarczej. Z tych powodów jest on traktowany przez obie strony jako polski podatnik VAT.

Uzgodnienie między Stronami i przyznanie w Umowie Opłaty za Wejście uzasadnione jest faktem, że Spółka traktuje zawarcie Umowy z Bankiem jako pierwszy krok do stworzenia w należącym do niej kompleksie biurowym centrum finansowego w Krakowie.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Wobec powyższego należy dokonać oceny czy nabycie przez Wnioskodawcę usługi nazwanej „Opłata za Wejście” służy wykonywanej działalności opodatkowanej przez Wnioskodawcę.

W przedmiotowej sprawie warunek ten będzie spełniony, gdyż jak wskazał Wnioskodawca dla Spółki zawarcie umowy najmu z Bankiem, czyli podmiotem o rozpoznawalnej marce i ustalonej renomie w sektorze usług finansowych, niezależnie od korzyści majątkowej w postaci czynszu najmu uzyskiwanego na podstawie Umowy, ma istotny, dodatkowy walor marketingowy. Zawarcie umowy z takim podmiotem ma zdecydowanie większą wartość ekonomiczną i biznesową dla Spółki niż zawarcie, na taki sam okres z takim samym czynszem, umowy z nieznanym na rynku podmiotem. Zgodnie z przyjętymi przez Spółkę założeniami, informacja o tym, że Bank wynajmuje (dużą) powierzchnię biurową w Kompleksie, powinna stanowić czynnik pozytywnie wpływający na możliwość pozyskania kolejnych najemców – podmiotów działających w branży finansowej, i co za tym idzie, realizację planu biznesowego Spółki, zakładającego stworzenie w Kompleksie głównego centrum finansowego miasta, skupiającego biura najważniejszych firm działających w tym sektorze. Z kolei pozyskanie najemców z tej właśnie branży ma dla Spółki istotne znaczenie, gdyż ze względu na rozmiar i rodzaj prowadzonej przez nie działalności, można zasadnie zakładać, że są one zainteresowane wynajmem powierzchni biurowych o dużym metrażu na długie okresy. Zawarcie umów najmu z takimi podmiotami pozwalałoby zatem na maksymalne wykorzystanie powierzchni biurowej, którą dysponuje Spółka, a także zapewnienie stabilnego źródła przychodów na przyszłość. Usługa nabywana od Banku przez Spółkę służy docelowo zawarciu przez nią kolejnych umów najmu powierzchni biurowych, a więc świadczenia usług wynajmu tych powierzchni – podlegających opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej. Usługa nabywana przez Spółkę od Banku służy zatem wykonywaniu czynności opodatkowanych VAT.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w zakresie przedmiotowej sprawy zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, warunkujące prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie usługi nazwanej „Opłata za Wejście” w związku z realizowanym przez Wnioskodawcę planem stworzenia, w należącym do niego kompleksie biurowym centrum finansowego w Krakowie.

Reasumując, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie usługi nazwanej „Opłata za Wejście”.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż Spółka będzie uprawniona do obniżenia należnego podatku od towarów i usług o podatek naliczony wykazany na fakturach wystawianych przez Bank na kwotę Opłaty za Wejście, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.