Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz wprowadzonych do ewidencji z tym, że okres amortyzacji dla budynków i budowli nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których ten okres nie może być krótszy niż 36 miesięcy.
Prawo do ustalania indywidualnych stawek amortyzacyjnych ustawodawca uzależnił więc od tego, aby były to stawki dla używanych lub ulepszonych budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji.
Powyższy przepis wskazuje wyraźnie, że ta metoda amortyzowania odnosi się do składnika majątkowego, który spełnia łącznie dwa wymogi ustawodawcy, a mianowicie: 1) nabyty środek trwały był używany, 2) oraz został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.
Powyższe wymogi należy interpretować następująco:
Ad. 1) Przepis art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że pod pojęciem „używanych” w przypadku budynków i budowli należy rozumieć, że były one wykorzystywane przed ich nabyciem przez okres co najmniej 60 miesięcy.
W tym przypadku ustawodawca nie precyzuje, że wskazany okres odnosi się wyłącznie do wykorzystywania danego środka trwałego przez poprzedniego jego właściciela, tj. zbywcy tego środka. Zatem, należy uznać, że nie ma tutaj znaczenia okres użytkowania tego środka trwałego przez poszczególnych jego właścicieli, o ile było ich kilku, w tym również przez ostatniego z właścicieli, od którego Podatnik zamierzający zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne nabył ten środek trwały. Istotnym jest tylko fakt, aby okres wykorzystywania tego składnika majątku przed jego nabyciem, w przypadku budowli, wynosił (łącznie) co najmniej 60 pełnych miesięcy.
Obowiązek udokumentowania faktu używania danego środka trwałego ciąży na podatniku (nabywcy) zamierzającym stosować indywidualną stawkę amortyzacyjną.
Ad. 2) Natomiast drugi wymóg należy interpretować w ten sposób, że dany środek trwały nie mógł był wcześniej wprowadzony do ewidencji tego podatnika, który zamierza zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne.
W świetle powyższego stanowisko Pana wyrażone w zapytaniu jest prawidłowe, o ile będzie Pan w stanie udokumentować, że nabyty budynek był wykorzystywany, przed jego nabyciem, przez okres co najmniej 60 pełnych miesięcy.