Interpretacja Urzędu Skarbowego w Legnicy
US-PD-I/415-63/04
z 28 września 2004 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
informacja o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego
Sygnatura
US-PD-I/415-63/04
Data
2004.09.28
Autor
Urząd Skarbowy w Legnicy
Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów
Słowa kluczowe
amortyzacja
lokal użytkowy
majątek wspólny małżonków
media
refakturowanie
wspólność majątkowa
Pytanie podatnika
Jak należy rozliczać i dokumentować koszty związane z wykorzystaniem lokalu użytkowego stanowiącego wspólność majątkową małżonków na potrzeby prowadzonych odrębnie działalności gospodarczych.
Z treści złożonego zapytania wynika, że w grudniu 2002 r. małżonkowie zakupili lokal użytkowy, który po przebudowie i wyremontowaniu przeznaczony został do wykorzystania na potrzeby prowadzonych odrębnie działalności gospodarczych. Biorąc pod uwagę okoliczność, że zakupiony lokal stanowił współwłasność - wspólność majątkową, wartość początkową tego składnika majątku małżonkowie ustalili w udziale po 50% przyjmując za podstawę wartość lokalu określoną przez powołanego biegłego w wysokości 88 400,00 zł. Z uwagi, iż koszty ulepszenia lokalu przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wyniosły 15 044,40 zł, tj. 65,41 % ceny jego nabycia określonej w akcie notarialnym, ustalona została dla tego środka trwałego indywidualna stawka amortyzacyjna 10%. Z treści pisma wynika, że wykorzystując lokal do celów prowadzonych działalności gospodarczych małżonkowie ponoszą koszty z nim związane (czynsz, opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu, za telefon, za wywóz nieczystości, koszty zużycia wody i energii elektrycznej), których prawidłowe rozliczanie i dokumentowanie w ramach prowadzonych odrębnie działalności gospodarczych sprawia trudności z uwagi na fakt, iż liczniki pomiaru zużycia energii elektrycznej i wody oraz telefon są zarejestrowane na firmę żony. W tym stanie rzeczy małżonkowie postanowili całość kosztów za tzw. media (kosztów eksploatacyjnych) zaliczać w koszty działalności prowadzonej przez żonę, gdyż wg treści pisma 95% tych kosztów dotyczy funkcjonowania gabinetu stomatologicznego żony natomiast czynsz i opłaty związane z wieczystym użytkowaniem gruntu stanowić mają w całości koszty uzyskania przychodów w działalności męża prowadzącego praktykę lekarską. Z przedstawionego stanu faktycznego sprawy wynika ponadto, iż w lokalu użytkowym mieści się gabinet lekarski zajmujący ok. 28% powierzchni lokalu czynny jeden raz w tygodniu przez 2 godziny oraz gabinet stomatologiczny zajmujący ok. 33% powierzchni czynny codziennie. Pozostała powierzchnia lokalu to wspólna dla obu gabinetów poczekalnia i toaleta. Zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie. Z powyższego można wnosić, że wykorzystując zakupiony lokal użytkowy w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie małżonkowie winni byli ustalić wartość początkową tego składnika majątku w takiej proporcji, w jakiej pozostaje udział każdego z małżonków we własności tego składnika. W związku z tym, że wykorzystywany w działalności lokal użytkowy objęty jest wspólnością majątkową (wspólnością ustawową) to zgodnie z art. 43 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.) oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Należałoby zatem przyjąć, że wartością początkową lokalu użytkowego u każdego z małżonków powinno być po 50% jego wartości i taki też udział, co wynika z treści pisma, został przyjęty. Tut. organ podatkowy podziela natomiast stanowisko małżonków w kwestii możliwości ustalenia dla ww. środka trwałego indywidualnej stawki amortyzacyjnej 10%. Zgodnie bowiem z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż - dla budynków (lokali) i budowli – 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy. Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za ulepszone- jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej – art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy. Z uwagi iż, co wynika z treści pisma, wydatki na ulepszenie lokalu użytkowego stanowiły 65,41% jego wartości, to w świetle powołanych wyżej przepisów można było przyjąć dla tego środka trwałego stawkę amortyzacyjną, jaka została przez małżonków przyjęta. Zdaniem tut. organu podatkowego, mając na względzie cytowaną wyżej treść art. 22 ust. 1 ustawy, w koszty uzyskania przychodów prowadzonych działalności gospodarczych małżonkowie winni zaliczać: koszty stałe rozliczając je wg tego samego udziału i z tej samej przyczyny jak przy ustalaniu wartości początkowej środka trwałego, tj. po 50 %, koszty zmienne - eksploatacyjne biorąc pod uwagę faktyczne zużycie w ramach prowadzonych działalności gospodarczych. Wprawdzie z powodu braku odrębnych liczników pomiaru zużycia nie jest możliwe dokładne przypisanie kwoty kosztów do każdej z działalności (odrębne liczniki byłyby rozwiązaniem idealnym) to należy, uwzględniając wszystkie okoliczności, przyjąć taki udział każdej z działalności w kosztach, który pozwoliłby ustalić wysokość kosztów uzyskania przychodów w obu firmach na ich rzeczywistym poziomie (wg treści złożonego pisma, biorąc pod uwagę czas pracy gabinetów oraz charakter świadczonych w ramach obu działalności usług małżonkowie uznali, iż 95% zużycia przypada na gabinet stomatologiczny). Pomocnym, celem ustalenia udziału w opłatach za telefon, mogą być także wydruki połączeń telefonicznych uzyskane od firmy świadczącej usługi telekomunikacyjne. Zatem refakturowanie usług jest możliwe tylko wtedy, gdy strony zawarły ze sobą umowę przewidującą taką możliwość a cena odprzedawanej usługi nie zmieniła się w stosunku do kosztów jej zakupu. Ceny netto i stawki VAT w fakturach dokumentujących odprzedaż usług są takie same jak na fakturze usługodawcy, a podatek należny jest równy podatkowi naliczonemu do części podlegającej odprzedaży. Biorąc pod uwagę powyższe, podatnik ma prawo refakturowania kosztów dostawy mediów, ale tylko wówczas, gdy cena netto wynikająca z faktury faktycznego usługodawcy nie uległa zmianie, nie doliczono jakiejkolwiek marży, nie zmieniono charakteru (symbolu PKWiU) odprzedawanego towaru czy usługi, nie zmieniono stawki podatku od towarów i usług. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.