Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że jako właściciel dzierżawi Pan lokal spółce cywilnej, w której jest Pan wspólnikiem. W świetle wyżej cytowanego art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają nie tylko składniki majątku wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, ale również składniki majątku oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1. Zatem z uwagi na fakt, że podatnik wydzierżawia odpłatnie spółce cywilnej lokal użytkowy będący jego własnością i nie stanowiący składnika majątku związanego z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą (w tym lokalu podatnik nie prowadzi indywidualnej działalności gospodarczej, lecz działalność prowadzi w nim spółka cywilna, której podatnik jest wspólnikiem), osiągnięty z tego tytułu przychód stanowi odrębne źródło przychodów - dzierżawę, wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. W świetle art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zatem w tym przypadku, stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 22a - 22o stanowią koszt uzyskania przychodów z odrębnego źródła, którym jest dzierżawa.

Podsumowując organ podatkowy stwierdza, że najem, dzierżawa oraz prawa majątkowe, jeżeli nie dotyczą składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą są odrębnym źródłem przychodów, z których dochód opodatkowany jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych (jeżeli podatnik nie dokona wyboru zryczałtowanej formy opodatkowania przychodów osiągniętych z tego tytułu). Z uwagi na fakt, że dla podatników osiągających przychody z tytułu najmu lub dzierżawy nie została określona przepisami prawa żadna ewidencja, tak dla potrzeb wyliczania podatku dochodowego, jak i dla potrzeb naliczania odpisów amortyzacyjnych, nie ciąży na Panu obowiązek ich zaprowadzenia. Jednakże nie stoi nic na przeszkodzie, aby ewidencje takie prowadzić z własnej inicjatywy dla celów dowodowych oraz własnych potrzeb.
Zdaniem podatnika po rozszerzeniu działalności gospodarczej o najem może on zaliczyć ten lokal do ewidencji środków trwałych i zaliczyć amortyzację do kosztów uzyskania przychodów. Mając na względzie ww. wyjaśnienia organ podatkowy zauważa, iż rozszerzenie działalności gospodarczej o najem nie stanowi w tym przypadku warunku dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej zakupionego lokalu. Ustosunkowując się do zajętego przez podatnika stanowiska w sprawie rozszerzenia przedmiotu działalności gospodarczej o najem organ podatkowy wyjaśnia, że nie byłoby przeszkód prawnych, aby mógł on w takiej sytuacji wprowadzić ten lokal do ewidencji środków trwałych, gdyż spełnione byłyby wszystkie warunki wskazane w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatnik jest bowiem właścicielem lokalu, który jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, a jego przewidywany okres używania jest z pewnością dłuższy niż rok. Ponadto rozszerzając zakres działalności gospodarczej o najem i wydzierżawiając ww. lokal spółce cywilnej niewątpliwie wykorzystywałby ten lokal na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zdaniem podatnika po wprowadzeniu lokalu do środków trwałych odsetki od kredytu zaciągniętego na wykup lokalu może Pan zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Odnosząc się do tego stanowiska, organ podatkowy zauważa, że w świetle art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 - 18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia. Zgodnie z art. 22g ust. 3 za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów i systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z kolei zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Ponadto w świetle art. 23 ust. 1 pkt 33 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji. Zatem odsetki od kredytu bankowego zaciągniętego na zakup składnika majątku, które zostały naliczone w okresie przed przyjęciem do używania środka trwałego zwiększają jego wartość początkową. Natomiast odsetki naliczone za okres po jego przyjęciu do używania są zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 221, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli - 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy. Z kolei przepis art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 (m. in. lokale), uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Z przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego wynika, że w przedmiotowym lokalu prowadzi on działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej od 1994 roku, zatem niewątpliwie, wprowadzając ten lokal po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych, może uznać ten lokal za środek trwały używany, tj. wykorzystywany przed jego nabyciem przez okres co najmniej 60 miesięcy.