Podatek od towarów i usług jest podatkiem o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostały wykonane w danym państwie a ściślej te czynności, które zostały uznane za wykonane w danym miejscu. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania. Określenie miejsca świadczenia jest szczególnie istotne w przypadku usług, których świadczenie odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw. Miejsca świadczenia w takiej sytuacji wskazuje jednocześnie państwo, w którym dana czynność winna zostać opodatkowana. Co do zasady dana czynność powinna być opodatkowana w jednym miejscu. W celu uniknięcia podwójnego opodatkowaniu jak i niezamierzonego braku opodatkowania VI Dyrektywa Rady – w ramach wspólnego systemu unijnego – określa miejsca świadczenia poszczególnych czynności (art. 8 i 9 VI Dyrektywy). W oparciu o regulacje wskazanego art. 9 VI Dyrektywy ustawodawca polski określił miejsce świadczenia usług w ustawie z dnia 8 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535) - art. 27 ustawy.
W myśl art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535) w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania. Od tej ogólnej zasady regulującej miejsce powstania obowiązku podatkowego przewidziano w ustawie o podatku od towarów i usług szereg odstępstw, w zależności od rodzaju wykonywanej usługi.
Szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia dotyczą między innymi niektórych wymienionych w ustawie usług niematerialnych. W pkt 3 i 9 ust. 4 art. 27 ustawy wymieniono usługi prawnicze, rachunkowo-księgowe, badania rynków i opinii publicznej, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKWiU 74.1); przetwarzania danych i dostarczania informacji, achitektoniczne i inżynierskie (PKWiU 74.2) – z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 1; tłumaczeń oraz usługi elektroniczne. W przypadku, gdy wymienione usługi są świadczone na rzecz:

1) osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego lub
2) podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę
- miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania (art. 27 ust. 3 ustawy).

Biorąc pod uwagę powyższe, w przedstawionym stanie faktycznym (Spółka nie wskazała stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie Niemiec), miejscem opodatkowania nabywanych przez Spółkę od kontrahentów z Niemiec wykonanych na terytorium Niemiec usług niematerialnych wymienionych w punkcie 3 i 9 ust. 4 art. 27 ustawy o podatku od towarów i usług - usług doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKWiU 74.1) i usług elektronicznych – będzie miejsce, gdzie Spółka posiada siedzibę tj. terytorium Polski.
Stosownie do przepisu art. 19 ust. 19 ustawy o podatku od towarów i usług dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku importu usług - przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 (art. 2 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług) – stosuje się odpowiednio przepisy ust. 1, 4, 5, 11, 13 pkt 1 lit. b i c pkt 2, 4, 7-9 oraz ust. 14 - 16. Z unormowania tego wynika, że obowiązek podatkowy u usługobiorcy usług z importu powstaje wówczas, gdy zajdą okoliczności, które u usługodawcy, gdyby był podatnikiem, skutkowałyby powstaniem obowiązku podatkowego.
Zasadą jest, że obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 1). Przy czym jeżeli dostawa towarów lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4).
Import usług powinien być udokumentowany fakturą wewnętrzną, zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy. Sposób przeliczania kwot wyrażonych w walutach obcych wykazanych na fakturach wystawianych przez podatników podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze dokumentujących czynności, które u podatnika stanowią wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uregulowano w § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97 poz. 970 zm. Dz. U. Nr 145 poz. 1541). W przepisie tym postanowiono, iż kwoty wyrażone w walucie obcej wykazywane na fakturze przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień wystawienia faktury, jeżeli faktura jest wystawiana w terminie, w którym podatnik obowiązany jest do jej wystawienia (ust. 1). W przypadku nie wystawienia faktury w terminie, w którym podatnik obowiązany jest do jej wystawienia, kwoty wyrażone w walucie obcej przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego (ust. 3). W przypadku, gdy na dzień wystawienia faktury (wystawionej w terminie) lub na dzień powstania obowiązku podatkowego (gdy faktura nie została wystawiona w prawidłowym terminie) bieżący kurs średni waluty obcej nie został i ogłoszony, do przeliczenia stosuje się kurs wymiany ostatnio wyliczony i ogłoszony (ust. 2).
W przypadku importu usług podatek należny z tytułu tych czynności jest jednocześnie podatkiem naliczonym. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego w przypadku importu usług powstaje, zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy w podatku należnym, w następstwie tych czynności, u nabywcy. Przy czym jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w określonym powyżej terminie, może obniżyć kwotę tego podatku o podatek naliczony w deklaracji podatkowej za następny okres rozliczeniowy.
Reasumując w przedstawionym stanie faktycznym obowiązek podatkowy z tytułu importu usług doradczych oraz elektronicznych udokumentowanych fakturami z dnia 3 maja 2004 r. powstał, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19 ust. 4 ustawy, w dniu 3 maja 2004 r.
Do wyceny przedmiotowych faktur podatnik winien również przyjąć kurs z dnia 3 maja 2004 r.
Jednocześnie tut. organ zauważa, iż przy określeniu miejsca świadczenia niektórych kategorii usług niematerialnych np. usługi doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKWiU 74.1) ustawodawca posiłkuje się klasyfikacją statystyczną dla ograniczenia zakresu stosowania tej regulacji. Obowiązek prawidłowego zakwalifikowania usług ciąży na podatniku. W przypadku wątpliwości dotyczących właściwego zakwalifikowania usług podatnik może się zwrócić o pomoc do Urzędu Statystycznego.