Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie, działając na podstawie art. 14b § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.- Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), w związku z wyjaśnieniami Ministerstwa Finansów zawartymi w piśmie z dnia 31.12.2004 r., znak: PB 2/TS-068-0487-1353/04, dokonuje zmiany swojej interpretacji zawartej w piśmie z dnia 20.04.2004 r., znak: PDF/005-1-40/04.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz U z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu.
Jeżeli natomiast koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

Natomiast koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.

Oznacza to, że w przypadku wydatków (kosztów) powstających w związku z korzystaniem z kredytów dewizowych, różnice kursowe powstają, jeżeli występują różne kursy walut między dniem zaciągnięcia kredytu, a dniem jego faktycznej spłaty.

W sytuacji, gdy pożyczki (lub kredyty) w walutach obcych zostały zaciągnięte na cele związane z osiągnięciem przychodów, wydatki poniesione na spłatę takiej pożyczki (lub kredytu) w części przekraczającej jej wartość w złotych z dnia jej otrzymania, z powodu różnych kursów walut (różnica kursowa), podwyższają koszty uzyskania przychodów w roku spłaty tej pożyczki (lub kredytu). Natomiast w przypadku, gdy wartość pożyczki (lub kredytu) w złotych z dnia spłaty jest niższa od wartości jej w złotych z dnia otrzymania, powstała różnica obniża koszty uzyskania przychodów w roku spłaty tej pożyczki.

Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że Spółka Jawna na podstawie umowy zawartej z Bankiem uzyskała kredyt rewolwingowy (odnawialny) w walucie obcej tj. w EURO na sfinansowanie bieżącej działalności gospodarczej. Spłata kapitału oraz płatności odsetek dokonywane są w walucie kredytu. Spłata rat kapitałowych wyrażona w EURO realizowana jest z rachunku bieżącego prowadzonego przez ten sam Oddział Banku po przeliczeniu PLN na EURO według obowiązującego kursu. W świetle powyższego mamy do czynienia z powstaniem różnic kursowych związanych ze spłatą rat kapitałowych na skutek zmiennych kursów walut między dniem zaciągnięcia kredytu, a dniem jego spłaty, które - co do zasady - stanowią koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) to jednak należy zauważyć, iż pożyczki (lub kredyty) zaciągnięte w walutach obcych nie są na gruncie przepisów podatkowych zdarzeniem obojętnym. Skutki podatkowe bowiem wywołują spłacone odsetki od kredytu, a w przypadku kredytu zaciągniętego w obcej walucie także powstałe różnice kursowe od spłaconych rat kapitałowych kredytu, które są wynikiem wahań kursów walutowych w czasie.

W świetle powyższego, stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Olsztynie wyrażone w piśmie z dnia 30.01.2004 r. znak: PDF.415/132/04 jest prawidłowe.