Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie działając na podstawie art 14 b § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 1997 r., Nr 137, poz. 926 ze zm.) po zapoznaniu się z informacją Naczelnika Urzędu Skarbowego w Giżycku, wynikającą z pisma z dnia 17.12.2004 r., znak: US.I-1-415-70/04 o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, dokonuje zmiany zawartej w nim interpretacji. Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie działając na podstawie art 14 b § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 1997 r., Nr 137, poz. 926 ze zm.) po zapoznaniu się z informacją Naczelnika Urzędu Skarbowego w Giżycku, wynikającą z pisma z dnia 17.12.2004 r., znak: US.I-1-415-70/04 o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, dokonuje zmiany zawartej w nim interpretacji.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatnik (właściciel budynku mieszkalno-usługowego) oddał w dniu 12.11.2003 r. do używania na podstawie umowy najmu część obiektu (parter i I piętro). Najemca, zgodnie z ustaleniami umowy, poniósł nakłady finansowe związane z przystosowaniem lokalu do własnych potrzeb. Wątpliwości podatnika, dotyczyły możliwości zaliczenia wydatków, poniesionych przez najemcę do wartości początkowej środka trwałego, który zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych w grudniu 2004 r.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu (określonej w art. 23a pkt 1), zwane środkami trwałymi.

Stosownie do przepisu art. 22 g ust. 1 pkt 2) ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. Pojęcie kosztu wytworzenia definiuje natomiast ust. 4 art. 22g ww. ustawy. Zgodnie z jego treścią, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z treści w/cyt. przepisów wynika, że jednym z warunków uznania składnika majątkowego za środek trwały podlegający amortyzacji jest jego nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie.

Oznacza to, iż wydatki na nabycie lub wytworzenie środka trwałego muszą być poniesione przez podatnika, który będzie dokonywał od nich odpisów amortyzacyjnych. W związku z powyższym, w stanie faktycznym sprawy, brak jest podstaw do uwzględnienia, przy określeniu wartości początkowej środka trwałego, nakładów poniesionych przez najemcę na adaptację lokalu.