INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2012 r. (data wpływu 6 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionego samochodu ciężarowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionego samochodu ciężarowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan wspólnikiem spółki cywilnej. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest handel artykułami sanitarnymi. Wspólnikami Spółki są dwie osoby fizyczne, które mają równe, po 50 %, udziały w przychodach, kosztach oraz dochodach Spółki. W roku podatkowym 2011 Spółka była zobowiązana do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej zobowiązany był Pan, w roku podatkowym 2011 r., do opłacania podatku dochodowego na zasadach ogólnych. W roku podatkowym 2010 Spółka uzyskała przychód ze sprzedaży towarów i usług (łącznie z należnym podatkiem od towarów i usług ) w kwocie 828.480 zł, co stanowi, iż może Pan być uznany za małego podatnika o którym mowa w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W dniu 24 listopada 2011 r. wspólnicy Spółki nabyli używany samochód ciężarowy marki Ford Transit, który to samochód został zaewidencjonowany w ewidencji środków trwałych ze wskazaniem, iż jego wartość początkowa wynosi 32.697 zł 50 gr. W listopadzie 2011 r. Wspólnicy Spółki postanowili, iż na podstawie art. 22k ust.7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednorazowo odpisy amortyzacyjne od przyjętego do użytkowania opisanego powyżej samochodu ciężarowego w kwocie 32.697 zł 50 gr ewidencjonują w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz zaliczają do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego 2011 r. Za wyjątkiem wskazanego powyżej odpisu amortyzacyjnego Spółka w roku podatkowym 2011 nie zaliczyła i nie zaewidencjonowała w podatkowej księdze przychodów i rozchodów innych odpisów amortyzacyjnych ustalonych na zasadach określonych w art. 22 k ust. 7 ww. ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługiwało prawo zaewidencjonowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego 2011 jednorazowego odpisu amortyzacyjnego kwocie 32.697 zł 50 gr z tytułu przyjętego do użytkowania w miesiącu listopadzie 2011 r. używanego samochodu ciężarowego marki Ford Transit...

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż jest małym podatnikiem o którym mowa w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługiwało Mu prawo zaewidencjonowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego 2011 jednorazowego odpisu amortyzacyjnego kwocie 32.697 zł 50 gr z tytułu przyjęcia do użytkowania w listopadzie 2011 r. używanego samochodu ciężarowego marki Ford Transit. Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie pozostaje, iż przyjęty do użytkowania w listopadzie 2011 r. przy prowadzeniu działalności gospodarczej przez wspólników Spółki, samochód ciężarowy marki Ford Transit, jest używanym samochodem ciężarowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów mogą być natomiast, zgodnie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23. W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Na podstawie ust. 12 ww. art. 22k, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł. W 2011 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień ww. ustawy wynosi 197.000 zł.

Jak stanowi art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

W myśl art. 22k ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku spółki nie mającej osobowości prawnej (a więc również spółki cywilnej) kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w ust. 7, dotyczy spółki.

W rozpatrywanej sprawie istotnym jest, iż zgodnie z cytowanym wyżej art. 22k ust. 7 ww. ustawy, jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonywać mogą podatnicy rozpoczynający prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie tejże działalności, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy.

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią jest to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Zatem, w 2011 roku za „małego podatnika” można uznać tego, którego przychód ze sprzedaży wraz z podatkiem od towarów i usług za 2010 rok nie przekroczył 4.736.000 zł.

Podkreślenia wymaga jednak, iż w przypadku jednorazowej amortyzacji decydujące znaczenia ma to, kto nabywa środki trwałe, prowadzi ich ewidencję i dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 24a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z tych też względów dla celów jednorazowej amortyzacji podatkowej, przy ocenie spełnienia kryteriów pojęcia „małego podatnika” w przypadku:

1. osób fizycznych prowadzących samodzielnie działalność gospodarczą do limitu 1200 000 euro należy uwzględniać przychody wyłącznie z tej działalności, bez względu na uzyskiwanie przychodów z udziału w spółce nie będącej osobą prawną,
2. gdy działalność gospodarcza wykonywana jest w formie spółki nie będącej osobą prawną do limitu 1200 000 euro należy uwzględniać przychody wyłącznie z działalności prowadzonej w tej spółce.

Skoro zatem Spółka uzyskała przychód ze sprzedaży towarów i usług (łącznie z należnym podatkiem od towarów i usług ) w wysokości 828.480 zł, to należy uznać, że w niniejszej sprawie spełnione zostało kryterium „małego podatnika”.

Jednorazowa amortyzacja - stosownie do treści art. 22k ust. 10 - stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w aktach prawa wspólnotowego.

Ponadto amortyzacji jednorazowej mogą podlegać wyłącznie środki trwałe zaliczane do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 102, poz. 585), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. ilekroć w przepisach ustaw wymienionych w art. 2 (ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) i art. 3 jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy.

Natomiast w myśl art. 7 ust. 2 ustawy zmieniającej, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w ust. 1 pkt 1-4, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Powołane powyżej przepisy wskazują, iż możliwość dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależniona jest od tego, czy zakupiony samochód nie jest samochodem osobowym, w rozumieniu przytoczonej definicji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że prowadzi Pan pozarolniczą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. W roku podatkowym 2010 Spółka uzyskała przychód ze sprzedaży towarów i usług (łącznie z należnym podatkiem od towarów i usług) w kwocie 828.480 zł.

W dniu 24 listopada 2011 r. wspólnicy Spółki nabyli używany samochód ciężarowy marki Ford Transit, który wprowadzony został do ewidencji środków trwałych. W listopadzie 2011 r. Wspólnicy Spółki dokonali jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od przyjętego do użytkowania samochodu ciężarowego.

Z powołanych uprzednio przepisów wynika, iż dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych uzależnione jest od wprowadzenia ich do stosownej ewidencji, jednakże wprowadzenia środków trwałych do ewidencji należy dokonać nie później niż w miesiącu ich przekazania do używania. Jednorazowego odpisu amortyzacyjnego należy dokonać w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do tej ewidencji. Przy czym bez znaczenia jest, czy nabyty samochód ciężarowy był samochodem używanym.

Mając na uwadze powyższe oraz wskazane przepisy prawa podatkowego uznać należy, iż mógł Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowy odpis amortyzacyjny od wartości zakupionego samochodu ciężarowego, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy uwzględnieniu zasad, o których mowa w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl bowiem art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Przy czym zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Końcowo należy zauważyć, iż wydając niniejszą interpretację tut. organ oparł się na oświadczeniu Pana, że samochód, o którym mowa we wniosku jest samochodem ciężarowym. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Ponadto tut. organ nie dokonuje potwierdzenia prawidłowości kwot wskazanych w pytaniu i własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.