W odpowiedzi na pismo z dnia 27.09.2004 r. w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zużycia mediów (np. energii elektrycznej), monitoringu budowy itp. ponoszonych w okresie budowy nowego obiektu dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej w świetle ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Kielcach informuje, co następuje.

Z treści pytania wynika, że wątpliwości podatnika budzi fakt, czy wyżej wymienione wydatki stanowią bezpośrednio koszty uzyskania przychodów w momencie ich ponoszenia, czy też zwiększają one wartość początkową budowanego środka trwałego i będą rozliczane w formie odpisów amortyzacyjnych dopiero po ujęciu tego środka trwałego w ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22 ust. 1 wyżej powołanej ustawy kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.
Stosując powyższą zasadę należy przyjąć, że poniesiony przez podatnika wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodów z tego źródła, jeśli spełnia następujące warunki:
- został poniesiony w celu powstania lub zwiększenia przychodu,
- nie został wymieniony w art. 23 ustawy, który zawiera katalog wydatków wyłączonych z kosztów.

Z uwagi na to, że środki trwałe służą do osiągania przychodów w dłuższym okresie czasu, ustawodawca określił w art. 23 ust. 1 ustawy zasadę, że wydatki na nabycie, wytworzenie we własnym zakresie oraz ulepszenie środków trwałych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w chwili ich poniesienia. Tego rodzaju wydatki mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, na podstawie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z powyższą zasadą wartość nakładów poniesionych w trakcie realizacji inwestycji nie może być bezpośrednio zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, lecz staje się kosztem dopiero poprzez naliczanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wytworzonego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych w razie wytworzenia ich we własnym zakresie przyjmuje się koszt ich wytworzenia.

Za koszt wytworzenia, zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów), prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. W koszcie wytworzenia uwzględnia się także różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do używania danego składnika majątku.

Z treści powołanych przepisów wynika, że do środków trwałych w budowie zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z budową we własnym zakresie środków trwałych, za cały okres – od momentu rozpoczęcia budowy, montażu, przystosowania – aż do przekazania środka trwałego do używania. W tym zakresie mieszczą się również koszty zużycia mediów i monitoringu w przypadku, gdy wiążą się one bezpośrednio z budową nowego środka trwałego.

Wydatki te zwiększają wartość początkową budowanego obiektu i mogą być odniesione w koszty tylko poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane w trybie art. 22a – 22m ustawy po oddaniu środków trwałych do używania.

Stanowisko podatnika wyrażone w piśmie z dnia 27.09.2004 r. jest więc prawidłowe.