Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Kraków, działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zmianami) w odpowiedzi na Pani zapytanie w sprawie amortyzacji środka trwałego z dnia 11.08.2004 roku, uzupełnionej o własne stanowisko w sprawie w dniu 02.09.2004 roku wyjaśnia co następuje:

Aby samochód mógł być amortyzowany, zgodnie z art. 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) musi stanowić wspólną własność lub współwłasność podatnika oraz być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. Jeśli małżonkowie kupili go za pieniądze należące do ich wspólnego dorobku i nie spisali intercyzy przedmałżeńskiej wyłączającej go ze wspólności majątkowej, to samochód ten stanowi wspólną własność małżonków. W przypadku gdy pojazd ten byłby wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej wyłącznie przez jednego z małżonków, w ewidencji środków trwałych jako wartość początkową można przyjąć całą wartość początkową tego samochodu i całość odpisów amortyzacyjnych zaliczać do kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 22 g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku, gdy nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22 n wyżej cytowanej ustawy, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Z kolei w myśl art. 22j ust. 1 pkt 2 wyżej wymienionej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla środków transportu, w tym samochodów osobowych nie może być krótszy niż 30 miesięcy. Natomiast w myśl ust. 2 pkt 1 w/w artykułu środek trwały uznaje się za używany jeżeli podatnik udowodni, że przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 6 miesięcy.

Jeżeli zatem stan przedstawiony w zapytaniu jest zgodny ze stanem faktycznym, to tut. organ podatkowy stoi na stanowisku przedstawionym powyżej.