Zgodnie z treścią przepisu art. 16 g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 16i – 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Natomiast przepis art. 16j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16 l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m(3), domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy. Jednocześnie w ust. 3 omawianego przepisu zawarto uregulowania, które określają, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1/ używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub

2/ ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30 % wartości.

W swoim piśmie Spółka podkreśla, że prace modernizacyjne zostały podjęte po wprowadzeniu budynku biurowego do ewidencji środków trwałych. Zatem tutejszy organ podatkowy stoi na stanowisku, że o ile w wyniku przeprowadzonych prac modernizacyjnych nie powstał nowy środek trwały, a jedynie ulepszono używane już wcześniej środki trwałe, to w opisanym przez Spółkę stanie faktycznym Podatnik nadal korzysta z prawa do zastosowania stawki wynikającej z przepisu art. 16 j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od osób prawnych i kontynuuje naliczenie amortyzacji według stawki amortyzacyjnej stosowanej przed rozpoczęciem prac modernizacyjnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.