Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) stwierdzam, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25.02.2005 r., który wpłynął w dniu 04.03.2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej usług faktoringu jest prawidłowe.

 UZASADNIENIE

 W dniu 04.03.2005r. do Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

  Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art.14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że na podstawie zawieranych umów faktoringu Spółka nabywa od przedsiębiorców przysługujące im niesporne wierzytelności od dłużników, wynikające z faktur za wykonane dostawy towarów lub usługi na ich rzecz. Zawierane przez faktora – Spółkę umowy faktoringu są dwojakiego rodzaju, tj. faktoring właściwy oraz faktoring niewłaściwy. Faktorant ( przedsiębiorca ) dokonując przelewu wierzytelności na faktora składa oświadczenie, że temu przelewowi nie stoją na przeszkodzie zastrzeżenia umowne, przepisy prawne, ani właściwości zobowiązania, oraz że dłużnikowi nie przysługują względem niego wymagalne wierzytelności. Z tytułu dokonanego przelewu faktor wypłaca faktorantowi kwotę równą przelewanej wierzytelności pomniejszoną o:

prowizję w wysokości ustalonej w „tabeli prowizji i opłat za czynności bankowe”

odsetki dyskontowe obliczane za okres od dnia przelewu do dnia zapłaty ustalonego w umowie, w wysokości stopy procentowej WIBOR 3M.

Spółka stoi na stanowisku, iż podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, usług faktoringu stanowi tylko prowizja, a nie wszystkie wymienione wyżej elementy wynagrodzenia faktora. Usługi faktoringu od dnia 1 maja 2004 r. podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką podstawową 22 %. Na gruncie tej regulacji powstaje wątpliwość, czy opodatkowaniu powinny podlegać wszystkie elementy składowe wynagrodzenia faktora, tj. zarówno prowizja, jak i odsetki dyskontowe otrzymywane za finansowanie faktoranta w okresie trwania umowy faktoringu. Wynagrodzenie otrzymywane przez faktora nie ma jednolitego charakteru, gdyż wynika z różnego rodzaju usług, jakie świadczone są na rzecz faktoranta. Pobrana z góry prowizja stanowiąca jeden z elementów wynagrodzenia faktora, w naszym przekonaniu odnosi się do usług świadczonych w ramach umowy faktoringu poza usługą „quasi kredytową”. Z kolei, odsetki dyskontowe pobierane przez faktora stanowią wynagrodzenie za spełnienie funkcji faktoringu polegającej na zapewnieniu finansowania działalności faktoranta. Faktoring stanowi zatem substytut finansowania w oparciu o umowę kredytu bankowego lub umowę pożyczki. W związku z powyższym, tożsamy charakter wynagrodzenia w postaci odsetek dyskontowych za udostępnianie kapitału w ramach umów kredytu, pożyczki oraz faktoringu, nie powinien na gruncie regulacji ustawy o podatku od towarów i usług wywoływać różnych skutków podatkowych. W konsekwencji Spółka uważa, iż usługi kredytowania działalności przedsiębiorców świadczone przez Spółkę w ramach zawieranych umów kredytowych, czy też faktoringowych powinny być traktowane jednolicie dla celów podatku od towarów i usług i jako usługa pośrednictwa finansowego podlegać zwolnieniu z opodatkowania.

Spółka pyta, co stanowi podstawę opodatkowania usług faktoringu ...

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz 535), zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy.

Stosownie do poz. 3 pkt 5 załącznika nr 4 do ustawy, zawierającego „Wykaz usług zwolnionych od podatku”, zwolnione są od podatku usługi pośrednictwa finansowego ( PKWiU Sekcja J ex 65-67 ) z wyłączeniem usług ściągania długów oraz faktoringu. Wobec powyższego usługi faktoringu od 1 maja 2004 r. podlegają opodatkowaniu podstawową stawką podatku od towarów i usług w wysokości 22 %.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

W przypadku usług faktoringu za świadczenie należne faktorowi, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać prowizję uzyskaną przez faktora od faktoranta, za przyjęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika oraz ściągnięcie długu. Natomiast co do kwestii zaliczenia do podstawy opodatkowania odsetek należnych faktorowi od faktoranta z tytułu udzielonego finansowania, należy stwierdzić, iż jeżeli usługi oferowane przez faktora obejmują składnik udzielania kredytu, tzn. jeżeli oprócz uwolnienia klienta od ryzyka braku płatności faktor dostarcza fundusze na rzecz swojego klienta przed datą kiedy dług zostaje przepisany, świadczy on usługę zwolnioną. Można potraktować usługę kredytową świadczoną przez faktora jako zwolnioną od opodatkowania, jeśli z postanowień umowy wynika, że rzeczywiście jest świadczona, określono za nią odrębne wynagrodzenie (odsetki/ dyskonto) oraz zasady jego wyliczenia. Spełnienie tych warunków oznacza, że usługa ta ma dla klienta niezależne od usługi ściągania długów znaczenie gospodarcze. Oznacza to, iż zapłata za zwolnioną usługę nie powinna być brana pod uwagę przy określaniu podstawy opodatkowania usługi faktoringu, a opodatkowaniu podlega wyłącznie prowizja. Tym samym należy podzielić stanowisko Spółki, że usługi kredytowania działalności przedsiębiorców świadczone przez Spółkę w ramach zawieranych umów kredytowych czy też faktoringowych podlegają zwolnieniu z opodatkowania.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż podstawę opodatkowania usług faktoringowych stanowi tylko prowizja bez odsetek dyskontowych.