INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 17.04.2012 r. (data wpływu 27.04.2012 r.) uzupełnionym w dniu 28.05.2012 r. (data wpływu 29.05.2012 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 17.05.2012 r. (skutecznie doręczone w dniu 24.05.2012 r.) oraz w dniu 30.07.2012 r. (data wpływu 01.08.2012 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 19.07.2012 r. (skutecznie doręczone w dniu 26.07.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu zakupu samochodu osobowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.04.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu zakupu samochodu osobowego.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25.05.2012 r. (złożone w dniu 28.05.2012 r., data wpływu 29.05.2012 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu znak IPPP3/443-471/12-2/JF z dnia 17.05.2012 r. oraz pismem z dnia 30.07.2012 r. (złożone w dniu 30.07.2012 r., data wpływu 01.08.2012 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu znak IPPP3/443-471/12-4/KB z dnia 19.07.2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest:

• 45.20.Z – konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli
• 45.11.Z – sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek .
  
  

Wnioskodawca wykonuje zabudowy pogrzebowe samochodów różnych marek. Do swojej oferty chce dołączyć samochód M. Na samochody M, V, F Wnioskodawca posiada homologacje Ministerstwa Infrastruktury (obecnie Transportu) oraz atesty higieniczne Państwowego Zakładu Higieny gdyż zgodnie z wymogami Ministra Zdrowia samochody te muszą spełniać określone wymogi. U polskiego dealera M –w A Wnioskodawca zamówił samochód bazowy M W, który chce poddać przeróbce na samochód specjalny pogrzebowy. Przerobienie takiego samochodu na pogrzebowy wymaga czasu kilku miesięcy.

Po wykonaniu tej zabudowy Wnioskodawca chce dokonywać prezentacji przedsiębiorcom pogrzebowym, nie wyklucza też wystawienia go na branżowych targach funeralnych. Po prezentacjach Wnioskodawca chce sprzedać samochód.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

• prowadzi działalność gospodarczą wg PKD:
  1. 45.20.Z – Konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli
  2. 45.11 .Z – Sprzedaż hurtowa i detaliczna Samochodów osobowych i furgonetek
  
  

Wnioskodawca wykonuje zabudowy pogrzebowe na samochodach różnych marek i typów. Chce poszerzyć swoją ofertę o samochód pogrzebowy wykonany na bazie samochodu osobowego M. Wykonanie takiego samochodu zajmuje kilka a nawet kilkanaście miesięcy od momentu rozpoczęcia prac na bazie samochodu podstawowego, a w tym wypadku M.

Aby potwierdzić swój pogląd, że nabyty samochód osobowy może być uznany jako towar handlowy Wnioskodawca wysłał 17 kwietnia 2012 r. pismo do Urzędu Skarbowego Warszawa. W tym momencie nie był jeszcze posiadaczem samochodu bazowego.

Sprawa została skierowana do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku skąd pismem z dnia 17 maja 2012 r. Wnioskodawca otrzymał wezwanie do uzupełnienia stanu faktycznego wniosku co uczynił.Po tym terminie Wnioskodawca dokonał zakupu samochodu otrzymując fakturę X z dnia 25 maj 2012 r. od Dealera M X.Wnioskodawca zarejestrował samochód 31 maja 2012 r. ustawiając go do zabudowy w swoim Zakładzie Produkcyjnym w O.

Samochód ten jest przeznaczony do dalszej odsprzedaży po wykonaniu zabudowy pogrzebowej. Ten pierwszy egzemplarz będzie wykonywany przez kilka miesięcy bo technologia produkcji polega na tym, że samochód bazowy jest „wzorcem” do wykonania kształtów. Na tym samochodzie wykonuje się model docelowy po czym robi się formy i dopiero gotowy wyrób z włókien poliestrowo-szklanych. Jest kilkanaście kształtek ( nadbudówka, klapa, podłoga, ścianka działowa, sufit, boczki i inne ) które wykonuje się po kolei na zasadzie model, forma, wyrób a dopiero następny model, forma, wyrób itd.

Samochód bazowy zakupiony powyższą fakturą opiewa na wartość 132.665,85 zł + VAT = 163.179,00 zł. Samochód ten Wnioskodawca uznał jako towar handlowy i został zaksięgowany w kosztach 132.665,85 zł oraz odliczony VAT w wysokości 30.513,15 zł.

Gotowy samochód pogrzebowy będzie przeznaczony tylko do transportu zwłok i szczątków ludzkich i sprzedany branżowej firmie pogrzebowej. Końcowa cena będzie ustalona po wykonaniu modeli i form i analizie kosztów produkcji. Faktura wynikowa obejmie:(Cena netto samochodu bazowego + cena netto zabudowy) + podatek VAT od całości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy zakupiony samochód bazowy do przeróbki M E W kombi może być uznany za towar handlowy...
2. Czy od tego zakupu Wnioskodawca może odliczyć pełną wartość podatku VAT...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zainteresowany może uznać samochód za towar handlowy i odpisać pełen podatek VAT. Według oferty dealera za samochód bazowy Wnioskodawca ma zapłacić 132 666,05 zł + VAT= 163 179,24. Za zabudowę pogrzebową Wnioskodawca może policzyć około 40 000 zł + VAT wystawi fakturę na 172 666,05 zł + VAT= 212.379,24, a więc podatek VAT wyniesie 39 713,19 zł podczas gdy jego wartość przy samochodzie bazowym wynosi 30 513,19 zł. Gdyby Wnioskodawca nie mógł odpisać pełnego podatku VAT od samochodu bazowego to w końcowej cenie na fakturze naliczony byłby podatek VAT od VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług ( t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, zgodnie z którym, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi:

1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:
   1. z tytułu nabycia towarów i usług,
   2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
   3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu
   – z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;
2. w przypadku importu towarów – suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5;
3. zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6;
4. kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
5. kwota podatku należnego z tytułu importu towarów – w przypadkach, o których mowa w art. 33a.
   
   

Wyjaśnić należy, iż na mocy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zwanej dalej: „ustawą nowelizującą”, z dniem 1 stycznia 2011 r., dodano m.in. przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów, regulują przepisy art. 3 ustawy nowelizującej.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą – jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zauważa się, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy rozporządzenia wykonawczego do tej ustawy nie definiują pojęć „pojazd samochodowy”, dlatego też należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.). Jak wskazuje art. 2 pkt 31 i pkt 33 ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym, „pojazd” oznacza środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane, zaś „pojazd samochodowy” - pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

W świetle powyższego uznać należy, iż obowiązujące od dnia 1 stycznia 2011 r. ograniczenia wynikające z art. 3 ustawy nowelizującej nie mają zastosowanie do pojazdów samochodowych w przypadku, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odsprzedaż tych samochodów (pojazdów), a także nie mają zastosowania do pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy.

W załączniku tym został wymieniony następujący wykaz przeznaczeń pojazdów specjalnych:

1. Agregat elektryczny/spawalniczy
2. Bankowóz
3. Do prac wiertniczych
4. Koparka, koparko-spycharka
5. Ładowarka
6. Do oczyszczanie dróg
7. Podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych
8. Pomoc drogowa
9. Do zimowego utrzymania dróg
10. Żuraw samochodowy
11. Pogrzebowy
    
    

Z opisu sprawy wynika, że Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest:

• 45.20.Z – konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli
• 45.11.Z – sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek.
  
  

Wnioskodawca wykonuje zabudowy pogrzebowe samochodów różnych marek. Do swojej oferty chce dołączyć samochód M E W. Wnioskodawca zamówił samochód bazowy, który chce poddać przeróbce na samochód specjalny pogrzebowy. Przerobienie takiego samochodu na pogrzebowy wymaga czasu kilku miesięcy. Po wykonaniu tej zabudowy Wnioskodawca chce dokonywać prezentacji przedsiębiorcom pogrzebowym, nie wyklucza też wystawienia go na branżowych targach funeralnych. Po prezentacjach Wnioskodawca chce sprzedać samochód. Ten pierwszy egzemplarz będzie wykonywany przez kilka miesięcy bo technologia produkcji polega na tym, że samochód bazowy jest „wzorcem” do wykonania kształtów. Na tym samochodzie wykonuje się model docelowy po czym robi się formy i dopiero gotowy wyrób z włókien poliestrowo-szklanych. Jest kilkanaście kształtek ( nadbudówka, klapa, podłoga, ścianka działowa, sufit, boczki i inne ) które wykonuje się po kolei na zasadzie model, forma, wyrób a dopiero następny model, forma, wyrób itd.

Jak wynika z powołanych uregulowań zasadą jest, że w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczajacej 3,5 tony, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w ograniczonej wysokości. Natomiast to ograniczone prawo nie ma zastosowania w przypadkach, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej, tj. w przypadkach, gdy nabywane ww. samochody i pojazdy są odsprzedawane jako przedmiot działalności podatnika. Użyte w zacytowanym przepisie art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej sformułowanie „przedmiotem działalności podatnika” w zestawieniu z dalszą częścią zdania w brzmieniu „jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów)” nie oznacza przedmiotu działalności w sensie generalnym, lecz w kontekście zadysponowania konkretnym samochodem w ściśle określony sposób. Mówiąc o przedmiocie działalności podatnika, przepis ten wiąże go jednocześnie z odprzedażą konkretnych samochodów poprzez użycie wyrazu „tych”, przy czym ich odprzedaż jest jedyną okolicznością wymienioną w tym przepisie, która uzasadnia jego zastosowanie. Zatem sam fakt prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie handlu samochodami, nie jest wystarczającą przesłanką, pozwalającą na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. samochodu. Do nabycia takiego uprawnienia konieczne jest równoczesne przeznaczenie danego, konkretnego samochodu do odprzedaży. Ustawodawca wiąże konkretne samochody osobowe – w przypadkach, w których przysługuje odliczenie podatku naliczonego – z ich odprzedażą przez podatnika. W konsekwencji nie ma znaczenia, że podatnik prowadzi działalność w przedmiocie handlu samochodami. Istotne jest to, iż przepis stanowi o nabywanym przez podatnika samochodzie. Zatem ustawodawca koncentruje się na przedmiocie, a nie podmiocie. Przepis art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej nie może mieć więc zastosowania do sytuacji, gdy nabywany ww. samochód jest wykorzystywany przede wszystkim do celów innych niż odprzedaż. Jeżeli konkretny pojazd został nabyty do wykorzystania go na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, np. w charakterze samochodu wzorcowego czy demonstracyjnego, to z tytułu jego nabycia podatnikowi nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku. Odprzedaż tego samochodu nie jest bowiem jego podstawowym przeznaczeniem. Podstawowym przeznaczeniem tego pojazdu jest używanie go na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Samochód osobowy – choćby zakupiony z zamiarem dalszej odsprzedaży – w momencie przeznaczenia go do użytkowania przez podatnika (w charakterze samochodu wzorcowego/demonstracyjnego), przestaje być traktowany jako towar handlowy, a staje się składnikiem majątku podatnika.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan prawny oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji, Zainteresowanemu w odniesieniu do przedmiotowego samochodu, będzie przysługiwało prawo do odliczenia 60% kwoty podatku określonej w fakturze zakupu tego samochodu, nie więcej jednak niż 6000 zł.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.