POSTANOWIENIE

Działając na podstawie art. 216 oraz art. 14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U.z 2005r. Nr 8 poz. 60) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krapkowicach po rozpatrzeniu złożonego dnia 04.02.2005 r. wniosku w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego, w części dotyczącej ulepszenia środka trwałego uznaje przedstawione w sprawie stanowisko za prawidłowe, a w części dotyczącej ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ulepszonego środka trwałego uznaje przedstawione w sprawie stanowisko za nieprawidłowe

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 14a § 4 ww. ustawy Ordynacja podatkowa udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia.

Zgodnie z art. 14a §1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Dnia 04.02.2005 r. do tut. organu wpłynął wniosek w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. W piśmie zwrócono się z zapytaniem czy nowy budynek dobudowany do istniejącego już budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej można zakwalifikować jako nowy środek trwały czy też prace te należy zakwalifikować jako ulepszenie istniejącego środka trwałego oraz czy roczna stawka amortyzacyjna w przypadku ulepszenia tegoż budynku wyniesie 10%.

Ponadto, wątpliwość budzi również kwestia placu wokół tegoż budynku. W podaniu zwrócono się z zapytaniem, czy wydatki poniesione na wyłożenie przedmiotowego placu kostką brukową, należy uznać za ulepszenie środka trwałego, czy też w tej sytuacji powstał nowy środek trwały.

W złożonym wniosku oraz pismach uzupełniających z dnia 15.02.2005 r. i 03.03.2005r. przedstawiono stan faktyczny z którego wynika, iż do używanego budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej jako środek trwały (amortyzowany wg. stawki 2,5%) dobudowano nowy budynek, który łączy się z poprzednim i tworzy wraz z nim jeden obiekt. Dobudowany budynek posiada wraz z dotychczasowym budynkiem wspólne wejście (budynki posiadają również oddzielne wejścia) oraz jest wspólnie z nim wykorzystywany. Wskazano, iż poniesione wydatki na budowę nowego obiektu przekroczyły w stosunku rocznym kwotę 3500,00 zł. Ponadto, poinformowano, iż plac wokół budynku został wyłożony kostką brukową i służy obecnie jako parking, a wydatki poniesione na wyłożenie tegoż placu przekroczyły w roku podatkowym kwotę 3500,00 zł.

Jak wynika z postanowień rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 roku w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm) w przypadku budynków połączonych między sobą, budynek jest budynkiem samodzielnym, jeśli jest oddzielony od innych jednostek ścianą przeciwpożarową od fundamentu po dach. Gdy nie ma ściany przeciwpożarowej, budynki połączone między sobą uważane są za budynki odrębne, jeśli mają własne wejścia, są wyposażone w instalacje i są oddzielnie wykorzystywane. A zatem jeżeli dobudowany obiekt posiada wraz z dotychczasowym budynkiem wspólne wejście albo wspólną instalację, bądź też jest wspólnie z nim wykorzystywany, to nie należy traktować go jako odrębnego, samodzielnego budynku, lecz przyjąć że nastąpiła rozbudowa dotychczasowego budynku i podatnik nadal posiada jeden budynek. W przedmiotowej sprawie nowy obiekt jest wykorzystywany wspólnie z dotychczasowym budynkiem, pomieszczenia zostały połączone ze sobą poprzez wspólne wejście. A zatem wybudowany budynek nie powinien zostać uznany za budynek samodzielny i nie powinien być ujmowany w ewidencji środków trwałych jako odrębny obiekt.

Odrębną sprawą jest zdefiniowanie ulepszonego środka trwałego. Pojęcie środka trwałego ulepszonego zawiera art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000r., poz. 176 z późn zm). Przepisy regulujące to zagadnienie wskazują, że środek trwały można uznać za ulepszony, gdy łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• został on przebudowany, rozbudowany, poddany rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, a suma wydatków w danym roku podatkowym przekracza 3500,00 zł,

• wydatki poniesione na powyższe cele spowodowały wzrost wartości użytkowej tego środka w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji..

W ustawie podatkowej brak jest definicji pojęć wskazujących na ulepszenie środka trwałego, źródłem informacji w tej kwestii może być pismo Ministra Finansów nr PO 3-722-160/94 z dnia 13 marca 1995 roku. Zgodnie z jego treścią, do wydatków na ulepszenie środków trwałych zaliczyć można:

• przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,

• rozbudowę tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli, linii technologicznych,

• rekonstrukcję, tj. odtworzenie (odbudowa) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

• adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego,

• modernizację, tj. unowocześnienie środków trwałych.

Ustalenie, że dany środek trwały został poddany przebudowie, rozbudowie, adaptacji lub modernizacji, stanowi spełnienie pierwszego z wymaganych ustawą warunków do uznania środka za ulepszony.

Drugim koniecznym warunkiem jest ustalenie wzrostu wartości użytkowej. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500,00 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500,00 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.A więc, aby poniesienie wydatków można było uznać za ulepszenie środka trwałego powinno ono spowodować wzrost jego wartości użytkowej. Wzrost tej wartości ustala się w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania. Wartość początkową środka trwałego powiększają wyłącznie wydatki poniesione na jego ulepszenie w sytuacji, gdy ich wartość w danym roku podatkowym przekroczy kwotę 3500,00 zł. Wobec powyższego, jeżeli poprzez dobudowanie nowego budynku do istniejącego już i wykorzystywanego w działalności gospodarczej budynku, nastąpił wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, to należy uznać za prawidłowe stanowisko przedstawione w sprawie.

W kwestii rozstrzygnięć dotyczących placu wokół budynku pomocne będą objaśnienia do grupy 1 „Budynki i lokale (...)” zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) z których wynika, że w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek stanowią odrębny środek trwały i należy zaliczyć do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.Zatem w przypadku, gdy plac otacza tylko jeden budynek, to stanowi on „element” wchodzący w skład budynku, a tym samym jego wartość wlicza się do wartości początkowej budynku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że plac, na którym położona została kostka brukowa obsługuje tylko jeden budynek. Mając na uwadze ten fakt oraz wyżej powołane objaśnienia do grupy 1 KŚT należy uznać, że plac przed budynkiem stanowi jego integralną część i powiększa wartość początkową budynku.

Odrębną kwestię stanowi ustalenie stawki amortyzacyjnej ulepszonego środka trwałego. W zapytaniu przedstawiono stanowisko, iż w przedmiotowej sprawie można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Co do zasady odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych – art. 22i ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000r., poz. 176 z późn. zm.)Natomiast w art. 22h ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca określił zasadę, w myśl której podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.Zgodnie z przepisem art. 22j ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Środki trwałe „ulepszone”, o których stanowi art. 22j ust. 1 to w rozumieniu ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, wprowadzone po raz pierwszy do ewidencji, które uległy przed wprowadzeniem do niej ulepszeniu – przy czym kwota poniesionych wydatków stanowić musi co najmniej 30% wartości początkowej środka trwałego w przypadku budynków i budowli.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż podatnik wykorzystywał w działalności gospodarczej budynek, który amortyzował według stawki 2,5%, natomiast ww. przepis odnosi się do składników majątku po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji. Z powyższego wynika, że podatnik nie może stosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej do ulepszonego środka trwałego, który już używał i posiadał w swojej ewidencji i powinien kontynuować naliczanie amortyzacji według stawki amortyzacyjnej już stosowanej tj. 2,5%. Dlatego też w tym zakresie tutejszy organ stwierdza, że wyrażone we wniosku stanowisko podatnika jest nieprawidłowe.

Powyższą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny przedstawiony w ww. wniosku oraz zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym na dzień wydania interpretacji. Zgodnie z art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Przepis § 2 tegoż artykułu stanowi, iż interpretacja jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia

Na postanowienie służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem tutejszego organu w terminie 7 dni od dnia doręczenia