P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa (t.j – Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60), po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 11 stycznia 2005 roku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie – biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

- uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego przez Stronę we wniosku stanu faktycznego wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest kupno i sprzedaż oraz wynajem nieruchomości na własny rachunek. W dniu 4 lipca 2002 roku Spółka zawarła umowę dzierżawy niezabudowanej działki gruntu, z przeznaczeniem jej pod inwestycję w postaci centrum handlowo – usługowego. Teren ten pierwotnie był w dyspozycji innego podmiotu, który jako pierwszy rozpoczął działania inwestycyjne na wskazanym terenie, polegające między innymi na uzyskaniu w 2000 roku pozwolenia na budowę i rozpoczęciu prac budowlanych. Decyzja o pozwoleniu na budowę obejmowała: wykonanie budynku – centrum handlowo – usługowego wraz z parkingami oraz przebudowę ulicy i skrzyżowania. Następnie, w związku ze zmianami organizacyjnymi wewnątrz jednostki, podmiot ten wycofał się z inwestycji i na podstawie zawartej umowy przeniósł prawa do zrealizowanej do tego momentu inwestycji na Spółkę.

Po zakończeniu inwestycji i wybudowaniu centrum handlowo – usługowego, w dniu 27 października 2003 roku Spółka wydzierżawiła gotowy obiekt, a tym samym oddała do do używania. Wobec powyższego, od 1 listopada 2003 roku Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej obiektu, będącego przedmiotem dzierżawy, ujętej jako wartość inwestycji w obcych środku trwałym, według stawki 10% rocznie.

Według Strony, w przedstawionym stanie faktycznym, zastosowanie mają przepisy art. 16a ust. 2 pkt 1 oraz art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. - Dz. U. z 2000 roku Nr 54, poz. 654 z późn.zm.). Na tej podstawie, zdaniem Spółki możliwe było zaliczenie obiektu oddanego do używania jako inwestycji w obcych środkach trwałych, gdyż Spółka faktycznie kontynuowała rozpoczęte przez osobę trzecią działania inwestycyjne na gruncie nie stanowiącym jej własności oraz dokonywanie odpisów amortyzacyjnych według stawki w wysokości 10% rocznie. Ponadto Spółka załączyła kopię pisma Urzędu Skarbowego Warszawa Bemowo z dnia 30 października 2002 roku (Nr US31/PP/421/1080/02), w którym potwierdzone zostało zaprezentowane powyżej stanowisko.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych – kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m i z uwzględnieniem art. 16.Z treści art. 16a ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy wynika, że amortyzacji, obok środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowiących własność podatnika, podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu użytkowania:1)przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, tzw. “inwestycje w obcych środkach trwałych”,2)budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia “inwestycji w obcych środkach trwałych”. Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego poprzez “inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego juz środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak wykorzystywany przez niego na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy itp.). W świetle powyższego, nie jest prawidłowe zaliczenie budynku wybudowanego na cudzym gruncie do środków trwałych kwalifikowanych jako inwestycje w obcych środkach trwałych. Przepisy prawa podatkowego dopuszczają możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego nie stanowiących własności podatnika (powołany powyżej art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Może to mieć miejsce, gdy podatnik wybudował budowlę lub budynek na cudzym gruncie, którym dysponuje na podstawie umowy najmu, dzierżawy z prawem do wybudowanie na tym gruncie budynku lub budowli. Wówczas, w świetle przepisów prawa cywilnego, podatnik nie posiada prawa własności do tych składników majątku (art. 48 i art. 191 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny – Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn.zm.). Mimo, iż wybudowane składniki majątku (budynki , budowle) nie będą stanowić własności podatnika, będzie miał prawa dokonywać od nich odpisów amortyzacyjnych. Z uwagi na fakt, iż budynki i budowle wzniesione na cudzym gruncie nie stanowią inwestycji w obcym środku trwałym, przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od tych budynków i budowli stosuje się takie same zasady, jak przy amortyzacji własnych środków trwałych. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 w/w ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek trwały lub wartość wprowadzono do ewidencji do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto na podstawie art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j – 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w powołanym powyżej art. 16h ust. 1 pkt 1. W ocenie Naczelnika tutejszego Urzędu Skarbowego w przedstawionym stanie faktycznym nie ma zastosowania przepis art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Z treści pisma wynika bowiem, iż Spółka wydzierżawiła niezabudowaną działkę gruntu, na którym następnie wybudowała obiekt – centrum handlowo – usługowe. Tym samym, z uwagi na fakt, iż obiekt ten jako wybudowany na cudzym gruncie nie podlega zaliczeniu do “inwestycji w obcych środkach trwałych”, nie może być amortyzowany według zasad określonych w powołanym powyżej przepisie. W przedmiotowym przypadku odpisów amortyzacyjnych od budynku wybudowanego na cudzym gruncie dokonuje się na tym samym zasadach, jakie obowiązują przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od własnych środków trwałych. Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.