STAN FAKTYCZNY
Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, iż w dniu 14 czerwca 2004r. zawarta została umowa leasingu operacyjnego. Przedmiotem leasingu był samochód ciężarowy, który wykorzystywany jest w prowadzonej działalności gospodarczej. Umowa została zawarta na czas oznaczony, tj. do 14.06.2007r. Spółka prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a koszty w niej są ewidencjonowane według metody memoriałowej. Opłata manipulacyjna jest wydatkiem w kwocie 540,98 zł netto, a czynsz inicjalny wyniósł 10.278,69 zł i stanowi 19% wartości pojazdu bez podatku od towarów i usług.
Wątpliwość Pana dotyczy kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty manipulacyjnej i czynszu inicjalnego w pełnej wysokości w momencie ich poniesienia.

STANOWISKO PODATNIKA
"Uważam, iż zgodnie z art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem ust. 2 tego artykułu zawarta umowa leasingu spełnia następujące warunki: została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome oraz wartości niematerialne i prawne oraz suma ustalonych w nich opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Uważam, iż w przypadku poniesienia wydatku, którego nie może bezpośrednio powiązać z konkretnym przychodem wydatek ten podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z chwilą faktycznego wydatku. I dlatego opłaty czynszu inicjalnego i opłaty manipulacyjnej mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, jednorazowo, bez konieczności dzielenia łącznej kwoty opłaty wstępnej na raty i zaliczenia go w poczet kosztów uzyskania przychodów stosownie do czasu trwania umowy".

OCENA PRAWNA STANOWISKA PYTAJĄCEGO Z PRZYTOCZENIEM PRZEPISÓW PRAWA
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /tekst jednolity: Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn.zm./ kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.
Jak z powyższego wynika, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów określonego wydatku wymaga łącznego spełnienia dwóch podstawowych przesłanek, które zakładają, że:
- wydatek musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodu,
- wydatek ten nie został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ustawy.
Należy zaznaczyć, że ciężar wykazania, iż poniesiony wydatek ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a także, że został poniesiony w celu uzyskania przychodu spoczywa na podatniku.
Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych przy określaniu kosztów uzyskania przychodów stosują zapis art. 22 ust. 4, który stanowi, iż koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6 są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.
W myśl ust. 5 cytowanego art. 22 u podatników prowadzących księgi rachunkowe /handlowe/ koszty uzyskania przychodów objęte tymi księgami są potrącane tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że zarachowanie ich nie było możliwe, w tym wypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.
Podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów mogą stosować w/w zasady dotyczące ustalania kosztów, jednakże pod warunkiem, że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania odnoszących się tylko do tego roku podatkowego /art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych/.
Stosownie do art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:
1/ została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2/ suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
Zgodnie z art. 23j ust. 1 ustawy podatkowej w sumie opłat uwzględnia się cenę, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot leasingu, jeżeli w umowie cena ta została określona.
W myśl art.23j ust.2 ustawy do sumy opłat, o której mowa w ust.1, nie zalicza się:
1/ płatności na rzecz finansującego za świadczenia dodatkowe, o ile są one wyodrębnione z opłat leasingowych,
2/ podatków, w których obowiązek podatkowy ciąży na finansującym z tytułu własności lub posiadania środków trwałych, będących przedmiotem umowy leasingu, oraz składek na ubezpieczenie tych środków trwałych, jeżeli w umowie leasingu zastrzeżono, że korzystający będzie ponosił ciężar tych podatków i składek niezależnie od opłat za używanie,
3/ kaucji określonej w umowie leasingu wpłaconej finansującemu przez korzystającego.
Kaucji, o której mowa w ust. 2 pkt 3, nie zalicza się do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego /art.23j ust.3 cytowanej ustawy/.
Normatywny okres amortyzacji w odniesieniu do środków trwałych w myśl art. 23a pkt 4 lit. a - to okres, w którym odpisy amortyzacyjne, wynikające z zastosowania stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, zrównują się z wartością początkową środków trwałych.
Przy umowie leasingu należy mieć na uwadze również art. 23b ust. 2 ustawy podatkowej, z którego wynika, że jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługującym na podstawie:
1/ art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U.z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn.zm./,
2/ przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3/ art.23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U.z 1997r. Nr 26, poz. 143 z późn.zm./
- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f - 23h.
Z katalogu kosztów negatywnych, tj. wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodu wyszczególnionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zostały wymienione wydatki ponoszone w związku z zawarciem umowy leasingowej, tj. czynszem inicjalnym i opłatą manipulacyjną. W związku z tym ustalając koszty uzyskania przychodów z tytułu poniesionych wydatków należy się kierować ogólną definicją kosztów z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w powiązaniu z przepisami regulującymi opodatkowanie stron umów leasingu znajdującymi się w tej ustawie.
Z treści art. 23 b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że opłaty ustalone w umowie leasingu ponoszone przez korzystającego stanowią koszt uzyskania przychodu korzystającego po spełnieniu odpowiednich, wyżej cytowanych, warunków.
Zatem, skoro umowa leasingu spełnia oba warunki zawarte w art. 23b ust. 1 ustawy podatkowej oraz finansujący nie korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym, o których mowa w ust. 2 art. 23b ustawy, Spółka ma prawo ujęcia w kosztach uzyskania przychodów w dacie poniesienia wydatku opłat ustalonych w umowie leasingu, w tym również w pełnej wysokości kwoty czynszu inicjalnego oraz opłaty manipulacyjnej. Nie zachodzi zatem potrzeba dzielenia czynszu inicjalnego oraz opłaty manipulacyjnej na raty i zaliczania ich w poczet kosztów uzyskania przychodów stosownie do czasu trwania umowy.
W związku z powyższym stanowisko Pana jest prawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym i wiąże organy podatkowe do czasu zmiany przepisów.Dokument złożony wraz z wnioskiem, podlegał formalnej i merytorycznej ocenie pod kątem prawa podatkowego tylko w zakresie zagadnienia przedstawionego w zapytaniu.