INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2012 r. (data wpływu 9 lipca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 września 2012 r. (data wpływu 20 września 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia źródła przychodu z tytułu nabywania wierzytelności za niższą cenę i ich windykacji na własny rachunek – jest prawidłowe,

• kosztów uzyskania przychodów z tytułu wykorzystywania samochodu będącego przedmiotem leasingu w prowadzonej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia źródła przychodu z tytułu nabywania wierzytelności za niższą cenę i ich windykacji na własny rachunek oraz kosztów uzyskania przychodów z tytułu wykorzystywania samochodu będącego przedmiotem leasingu w prowadzonej działalności gospodarczej.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1, 2 i 3 oraz w art. 14f § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), w związku z czym, pismem z dnia 12 września 2012 r., Nr IPTPB1/415-428/12-2/MD, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 14 września 2012 r., natomiast w dniu 20 września 2012 r. (data nadania w polskiej placówce operatora publicznego 18 września 2012 r.), Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej polegającą na świadczeniu usług prawnych - kancelaria adwokacka i osiąga z tego tytułu przychody. Dodatkowo Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalność gospodarczej polegającą na nabywaniu wierzytelności za niższą cenę i ich windykacji na własny rachunek osiągając z tego tytułu przychody.

Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego. Umowa leasingu jest zawarta na Wnioskodawcę, osobę fizyczną ze wskazaniem nazwy Jego firmy - Kancelaria Adwokacka. Wnioskodawca wykorzystuje leasingowany pojazd również do działalności w zakresie windykacji wierzytelności.

Uzupełniając wniosek, Wnioskodawca w piśmie z dnia 18 września 2012 r. wskazał, iż:

1. Prowadzi działalność gospodarczą – Kancelaria Adwokacka na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Rozlicza się na zasadach ogólnych na podstawie dokumentów księgowych, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów.
2. Dodatkowo, prowadzi na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na zakupie wierzytelności za niższą cenę od ich wartości nominalnej, a następnie windykacji zakupionych wierzytelności na swój rachunek i ryzyko. Z uzyskanych dochodów z windykacji wierzytelności Wnioskodawca rozlicza się na podstawie różnicy między poniesionymi kosztami zakupu wierzytelności i uzyskanymi wpływami z tytułu windykacji wierzytelności.

Dokumentacja podatkowa z tytułu tej działalności obejmuje wydruki wpływów na rachunek bankowy oraz dokumenty cesji wierzytelności. Rozliczenie dochodów z tego tytułu następuje w rozliczeniu rocznym jako przychody z praw majątkowych.

1. Po rozpoczęciu działalności w zakresie nabywania wierzytelności i windykacji na własny rachunek zawarł On umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego. Umowa leasingu zawarta jest na osobę fizyczną ze wskazaniem firmy Wnioskodawcy – Kancelaria Adwokacka. Wnioskodawca wykorzystuje leasingowy pojazd również w zakresie działalności dotyczącej windykacji wierzytelności. Koszty leasingu są przypisane wyłącznie do Jego działalności w formie Kancelarii Adwokackiej.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy przychody Wnioskodawcy, który w ramach prowadzonej działalność, zajmuje się zakupem i windykacją wierzytelności, należy zakwalifikować jako osiągnięte z praw majątkowych, czy też osiągnięte z działalności gospodarczej...
2. Czy w przypadku zakwalifikowania przychodów z windykacji zakupionych wierzytelności jako osiągniętych z praw majątkowych ma zastosowanie art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i koszty związane z fakturą leasingową są związane oprócz przychodów z działalności prawniczej również z przychodami osiągniętymi z windykacji wierzytelności i winny być proporcjonalnie przypisane do ww. działalności, czy też dotyczą wyłącznie przychodów związanych z działalnością prawniczą...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, działalność w zakresie nabywania wierzytelności na własny rachunek i ich windykacji, wpisana do ewidencji działalności gospodarczej, jest działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o PIT (wyrok NSA, sygn. akt II FSK 2319/10).

W przypadku traktowania przychodów z windykacji wierzytelności jako przychodów z praw majątkowych, a nie z działalności gospodarczej, ma zastosowanie art. 22 ust. 3 ustawy o PIT i koszty z faktury leasingowej winny być rozliczane proporcjonalnie w takim stosunku w jakim pozostają przychody z obydwu źródeł.

W uzupełnieniu zawartym w piśmie z dnia 18 września 2012 r., Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego:

W odniesieniu do pytania oznaczonego numerem 1, zdaniem Wnioskodawcy, działalność gospodarcza polegająca na nabywaniu wierzytelności na własny rachunek i ich windykacji, która jest wpisana do ewidencji działalności gospodarczej jest traktowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Księgowość podatkowa tej działalności winna być prowadzona na zasadach ogólnych w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Przychody z tej działalności powinny być traktowane nie jako przychody z uzyskanych praw majątkowych, lecz jako przychody z działalności gospodarczej, bowiem jest to działalność wpisana do ewidencji działalności gospodarczej, jest stała, zorganizowana, powtarzalna.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, działalnością gospodarczą jest działalność zarobkowa prowadzona we własnym imieniu w sposób zorganizowany i ciągły.

W odniesieniu do pytania oznaczonego numerem 2, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w postaci usług prawniczych oraz działalności polegającej na skupie i windykacji wierzytelności ma zastosowanie art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i koszty związane z leasingowanym pojazdem winny być ustalane proporcjonalnie w stosunku do wysokości uzyskanych przychodów z działalności prawniczej i windykacji wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie ustalenia źródła przychodu z tytułu nabywania wierzytelności za niższą cenę i ich windykacji na własny rachunek,

• nieprawidłowe w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu wykorzystywania samochodu będącego przedmiotem leasingu w prowadzonej działalności gospodarczej.
  
  

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) nie odnosi się w sposób bezpośredni do cesji wierzytelności.

Cesja wierzytelności uregulowana została bowiem w przepisach art. 509-518 ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Stosownie do przepisu art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 509 § 2 ww. ustawy, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 510 § 1 powyższej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W świetle powyższych przepisów, przeniesienie wierzytelności polega na tym, że prawa przysługujące zbywcy (dotychczasowemu wierzycielowi) przechodzą na nabywcę wierzytelności. Właściwość zobowiązania, uprawnienia wierzyciela i zobowiązania dłużnika pozostają bez zmian, gdyż w wyniku umowy cesji wierzytelności zmienia się tylko wierzyciel.

W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne.

Treść powyższych przepisów wskazuje zatem, iż wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Zatem, przeniesienie wierzytelności rodzi skutki podatkowe, również w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc powyższe na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zauważyć należy, iż zgodnie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiąganych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 powyższej ustawy, źródłami przychodów są, między innymi, wskazane w pkt 3 i 7 tego przepisu:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c) (pkt 7).
  
  

Jeżeli podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu wierzytelnościami, we własnym imieniu i na własny rachunek, w sposób zorganizowany i ciągły kupuje wierzytelności, celem ich wyegzekwowania lub odsprzedaży, to przychody uzyskane z tytułu wyegzekwowania zakupionej wcześniej wierzytelności lub jej zbycia, są przychodami ze źródła przychodów, jakim jest wskazana w art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - pozarolnicza działalność gospodarcza.

Należy tu mieć na uwadze, iż zgodnie z art. 5a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W sytuacji, gdy osoba fizyczna nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami, przychody uzyskane w związku z windykacją lub sprzedażą nabytych w drodze umowy cesji wierzytelności stanowią przychód z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, iż źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Istotne znaczenie ma więc zatem prawidłowe zakwalifikowanie przychodu uzyskanego z obrotu wierzytelnościami.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej polegającą na świadczeniu usług prawnych - Kancelaria Adwokacka i osiąga z tego tytułu przychody. Dodatkowo Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej polegającej na nabywaniu wierzytelności za niższą cenę i ich windykacji na własny rachunek osiągając z tego tytułu przychody. Z uzyskanych dochodów z windykacji wierzytelności Wnioskodawca rozlicza się na podstawie różnicy między poniesionymi kosztami zakupu wierzytelności i uzyskanymi wpływami z tytułu windykacji wierzytelności. Dokumentacja podatkowa z tytułu tej działalności obejmuje wydruki wpływów na rachunek bankowy oraz dokumenty cesji wierzytelności.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego i ponosi koszty z tym związane. Samochód będący przedmiotem leasingu wykorzystywany jest w zakresie działalności obejmującej świadczenie usług prawniczych, jak również w zakresie windykacji wierzytelności.

Wnioskodawca rozlicza się na zasadach ogólnych na podstawie dokumentów księgowych, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy prawa oraz opisany we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż zakup i ściąganie wierzytelności następuje w wykonywaniu prowadzonej przez Wnioskodawcę w tym zakresie pozarolniczej działalności gospodarczej. Zatem, przychody uzyskane przez Wnioskodawcę z windykacji wierzytelności stanowić będą przychód ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast kwestię kosztów uzyskania przychodów z tytułu wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej samochodu osobowego będącego przedmiotem leasingu operacyjnego, należy rozpatrywać w oparciu o ogólną zasadę dotyczącą kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie wymienia enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

• musi być ponoszony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Zwrot „w celu” użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź też ewentualnie zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu, bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów

W myśl art. 22 ust. 3 ww. ustawy, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 tej ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Jak wynika z art. 23b ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
   
   

Z przepisów powyższych wynika zatem, iż co do zasady, jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ww. ustawy warunki, to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego) w związku z tą umową wydatki w podstawowym okresie, z tytułu używania przedmiotu leasingu, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Możliwość zaliczenia wydatków związanych z wykorzystywaniem przedmiotu leasingu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej uzależniona jest od spełnienia przesłanek ogólnych zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, wynikających z art. 22 ust. 1 tej ustawy.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż ponoszone przez Wnioskodawcę koszty związane z wykorzystywaniem samochodu będącego przedmiotem leasingu mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i pośrednio z osiąganymi przychodami, w związku z powyższym stanowią koszty uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe zasady prowadzenia księgi określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003, Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

W rozpatrywanym przypadku, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kwalifikacji przychodów uzyskiwanych z tytułu nabywania wierzytelności za niższą cenę i ich windykacji na własny rachunek do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać za prawidłowe.

W związku z tym, że działalność w zakresie świadczenia usług prawnych, jak również działalność w zakresie nabywania wierzytelności za niższą cenę i ich windykacji na własny rachunek, stanowią jedno źródło przychodu, tj. pozarolniczą działalność gospodarczą, to koszty uzyskania przychodów winny być ewidencjonowane w jednej podatkowej księdze przychodów i rozchodów, prowadzonej przez Wnioskodawcę dla potrzeb działalności gospodarczej. Tym samym art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje zastosowania. Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.