P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa - Śródmieście, działając na podstawie art. 14 a § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 1997r. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.), w związku z pismem Strony z dnia 19.01.2005r. (wpływ do tut. Urzędu 19.01.2005r.) o udzielenie pisemnej interpretacji w trybie art. 14 a Ordynacji podatkowej co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w zakresie podatku od towarów i usług

postanawia

uznać stanowisko Strony przedstawione w piśmie z dnia 19.01.2005r. za prawidłowe

Uzasadnienie

Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, iż prowadzi na terytorium Polski działalność leasingową. W celu poszerzenia kręgu swoich klientów Spółka wstąpiła odpłatnie w umowy leasingu zawarte przez innego leasingodawcę. Wskutek dokonania tej transakcji spółka stała się stroną umów leasingu zawartych przez poprzedniego lesingodawcę z leasingobiorcami oraz umów cesji wierzytelności leasingowych, zawartych przez poprzedniego leasingodawcę z bankiem. Odpłatność jaką poniosła Spółka z tytułu tych transakcji ograniczała się do płatności za przyszłe strumienie pieniężne z umów leasingu, które nie zostały objęte taką cesją, pomniejszone o dyskonto będące zyskiem Spółki na tej transakcji.Spółka zwraca się z pytaniem czy kwota dyskonta z jaką nabyła przyszłe strumienie pieniężne z nieobjętych cesją rat leasingowych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług? A jeżeli tak to czy kwota dyskonta jest podstawą opodatkowania liczoną metodą w stu?Zdaniem Spółki powyższa czynność podlega opodatkowaniu wg stawki 22%, a podstawą opodatkowania jest uzyskane przez Stronę dyskonto.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące przepisy prawa podatkowego:
- art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535) zgodnie z którym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terenie kraju.
- art. 8 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy, zgodnie z którym przez świadczenie usług, o którym mowa powyżej, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.
- art. 43 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy, zgodnie z którym zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy.
- art. 29 ust. 1 w/w ustawy zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Powyższą ocenę prawną stanowiska Podatnika uzasadnia się w sposób następujący: Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Spółka dokonała czynności nabycia wierzytelności leasingowych od poprzedniego leasingodawcy. Odpłatność jaką poniosła Spółka z tytułu transakcji ograniczała się do płatności za przyszłe strumienie pieniężne z umów leasingu, pomniejszone o dyskonto będące zyskiem Spółki na tej transakcji. Można stwierdzić, iż Strona na podstawie umów dyskonta wierzytelności świadczy usługi, w ramach których klient dokonuje na jej rzecz cesji wierzytelności, w zamian za co Strona wypłaca mu kwotę pieniężną stanowiącą nominalną wartość wierzytelności pomniejszoną o oprocentowanie (dyskonto). Opis świadczonych przez Stronę usług wskazuje, iż charakterem są one zbliżone do usług faktoringu.
Zgodnie z klasyfikacją wydaną na podstawie przepisów o statystyce publicznej w/w usługi mieszczą się na gruncie PKWiU wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004r. (Dz. U. Nr 89, poz. 844) w grupowaniu 65.22.10-00.10 "usługi faktoringu", natomiast na gruncie PKWiU wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997r. (Dz. U. Nr 42, poz. 246 ze zmian.), którą zgodnie z §2 rozporządzenia z dnia 6 kwietnia 2004r. stosuje się nadal do celów podatkowych, w grupowaniu 65.22.10-00.00 "usługi udzielania pożyczek, świadczone poza systemem bankowym". Należy przy tym zaznaczyć, że inaczej niż obecnie na gruncie w/w klasyfikacji usługi faktoringu nie były wyodrębnione w ramach grupowania 65.22.10 "usługi udzielania pożyczek, świadczone poza systemem bankowym". Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535) zwolnione od podatku są usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem usług ściągania długów oraz faktoringu (pkt 5). Oznacza to, że w/w usługi świadczone na podstawie umów o dyskonto nie korzystają ze zwolnienia, a osiągany z tytułu ich świadczenia obrót podlega opodatkowaniu. Zgodnie z art. 29 ust. 1 w/w ustawy obrotem, stanowiącym podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług, jest kwota należna z tytułu sprzedaży (pojęcie to zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy obejmuje również świadczenie usług), pomniejszona o kwotę należnego podatku. W myśl powołanego przepisu kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. W związku z tym, co do zasady, podstawa opodatkowania w przypadku umów o dyskonto obejmuje wszelkie składniki wynagrodzenia (dyskonto, prowizja, odsetki dyskontowe), niezależnie od postaci czy nazwy, należne Stronie od klienta z tytułu zawartej umowy. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku, jeżeli więc umowa określa kwotę dyskonta bez podania czy jest to kwota netto czy brutto należy stwierdzić, iż jest to kwota brutto. W związku z powyższym tut. organ podatkowy postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia
Jednocześnie tut. organ podatkowy informuje, że zgodnie z art. 14 b § 1 niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu. W myśl § 2 w/w artykułu interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.

Pouczenie

Na postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tut. organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia. Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.