POSTANOWIENIE

działając na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz.60), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 64, poz. 654 z późn. zm), w sprawie: koszty uzyskania przychodów – wynagrodzenia obcokrajowca zatrudnionego na stanowisku inspektora.

stwierdza, że

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Zarówno Sp. z o.o. „A”, jak i firma macierzysta z siedzibą w Wielkiej Brytanii są członkami jednej Grypy kapitałowej. Firma macierzysta z Wielkiej Brytanii oddelegowała do pracy w Polsce dwóch pracowników.

Pierwszy pracownik otrzymuje wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia na stanowisku Dyrektora Zarządzającego Spółki „A” oraz wynagrodzenie członka Zarządu Spółki „A”, na podstawie uchwały Zgromadzenia Wspólników Spółki. Drugi pracownik jest zatrudniony na stanowisku inspektora.

Pracownicy wykonują pracę w Polsce, wypłata wynagrodzenia jest dokonywana w Wielkiej Brytanii, przelewem na konta pracowników przez firmę macierzystą. Spółka „A” jest obciążana kosztami wynagrodzeń w systemie rozliczeń wewnętrznych pomiędzy podmiotami należącymi do Grupy kapitałowej.

Według Podatnika wynagrodzenia, jakkolwiek wypłacane za granicą przez podmiot zagraniczny obciążają Spółkę.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 64, poz. 654 z późn. zm).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1.

Według art. 16 ust. 1 pkt 57 wym. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.). Powyższa zasada dotyczy m.in. przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, a także przychodów otrzymywanych przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Stosownie do pierwszego z ww. przepisów, tj. do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych organ podatkowy ma obowiązek uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodów, jeżeli wydatek ten spełnia jednocześnie poniższe przesłanki:

• wykazuje z w i ą z e k z uzyskanym lub racjonalnie spodziewanym przychodem,
• nie został wymieniony w negatywnym katalogu kosztów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy,
• istnieje dowód umożliwiający obiektywną ocenę, że okoliczności dotyczące powstania tego wydatku faktycznie miały miejsce.

Nie spełnienie któregoś z tych warunków pozbawia podatnika możliwości zaliczenia poniesionego faktycznie wydatku do kosztów uzyskania przychodów przy sporządzaniu rachunku podatkowego.

Ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy poniesieniem wydatku a uzyskaniem przychodu spoczywa - w świetle przywołanych przepisów - na Podatniku. Podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i racjonalny z punktu widzenia jego wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych między poniesionym kosztem a zasadnie oczekiwanym przychodem.

Także w orzecznictwie podkreśla się, że gramatyczna wykładnia art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. jednoznacznie wskazuje, że Podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych od przychodów wszelkich wydatków, pod tym warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu (z wyroku NSA z dnia 07.03.2001r., sygn. akt III S.A. 64/00, podobnie NSA w wyroku z dnia 22.06.2000r., sygn. akt I SA/Ka 2466/98). Przy czym ciężar wykazania istnienia związku, o którym mowa powyżej spoczywa na podatniku (z wyroku NSA z dnia 24.05.2000r., sygn. akt I SA/Ka 2121/98).

W świetle przedstawionego stanu prawnego kwestią, którą należy wziąć pod uwagę rozważając czy wynagrodzenia Drugiego pracownika (inspektora) mogą stanowić koszty uzyskania przychodu Spółki „A” jest okoliczność kto ponosi ciężar wydatku (Sp. z o.o. „A” czy firma macierzysta z Wielkiej Brytanii).

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca przyjął założenie, że ilekroć stanowi on o zasadach określania przychodów i kosztów uzyskania przychodów, to zasady te dotyczą podmiotu, który przychód uzyskał lub dany koszt poniósł. W świetle powyższego nie może być uznany za koszt uzyskania przychodów wydatek poniesiony przez inny podmiot gospodarczy za podatnika.

Jak wynika z stanu faktycznego przedstawionego przez Podatnika jakkolwiek wypłata wynagrodzenia jest dokonywana w Wielkiej Brytanii, przelewem na konta pracowników przez firmę macierzystą, to ostatecznie kosztami wynagrodzeń w systemie rozliczeń wewnętrznych pomiędzy podmiotami należącymi do jednej Grupy kapitałowej obciążana jest Sp. z o.o. „A”.

Mając powyższe na uwadze, jeżeli koszty wynagrodzeń Drugiego pracownika mają bezpośredni związek z działalnością gospodarczą polskiej spółki, a ekonomiczny ich ciężar ponosi polska spółka, to koszty wypłaconych wynagrodzeń w momencie ich poniesienia przez polską Spółkę podlegają zaliczeniu do kosztów, które mogą być odliczone od przychodu przy tworzeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Zatem stanowisko Podatnika jest prawidłowe.