Decyzja

Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. nr 8, poz. 60) - po rozpatrzeniu zażalenia Jednostki z dnia 9 marca 2004r. na postanowienie Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu PD-423-7-1/GC/2004 z dnia 25 kutego 2005 r. w sprawie interpretacji co do zakresu i zastosowania prawa podatkowego - zmienia postanowienie organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 19 listopada 2004 r., Jednostka zwróciła się do Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu z wnioskiem o interpretację przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. nr 54, poz. 954 ze zm.) w kwestii dotyczącej momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek dyskontowych od weksla własnego złożonego przez wierzyciela w banku do dyskonta przed terminem jego płatności, przedstawiając następujący stan faktyczny.

Spółka celem zabezpieczenia zapłaty zobowiązań z tytułu płatności faktury zakupu towaru, wydała kontrahentowi handlowemu weksel własny, którego dzień wykupu został określony na 21 lipca 2004 r. Kontrahent Spółki złożył weksel do wykupu w banku przed terminem płatności. Suma wekslowa została mu zatem wypłacona z potrąceniem kwoty odsetek dyskontowych. Kwotą tych potrąconych przez bank odsetek, kontrahent obciążył Spółkę rachunkiem z dnia 30.04.2004r., który wpłynął do Spółki w dniu 16.08.2004r.

Według Jednostki, kwota odsetek dyskontowych stanowi koszt uzyskania przychodu w dniu wystawienia przez kontrahenta faktury obciążającej Jednostkę tymi odsetkami.

Zaskarżonym postanowieniem Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. nr 8, poz. 60) stwierdził, iż stanowisko Jednostki jest nieprawidłowe, bowiem odsetki dyskontowe, którymi została obciążona Spółka nie dotyczą jej działalności i nie stanowią kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz.654 ze zm.).Wierzyciel Spółki przyjmując weksel z przedłużonym terminem płatności godził się na zapłatę kwoty określonej w wekslu w dniu jego płatności. Wcześniejsza realizacja weksla i uzyskanie sumy wekslowej pomniejszonej o odsetki dyskontowe jest samodzielną decyzją wierzyciela i dotyczy jego działalności.

W zażaleniu z dnia 9 marca 2005 r. Spółka nie zgadza się z tym wyjaśnieniem i występuje o zmianę postanowienia.
W uzasadnieniu zażalenia Spółka dokonała szerszego, niż w złożonym wniosku o interpretację, opisu stanu faktycznego sprawy, stwierdzając, iż forma zabezpieczenia zapłaty transakcji w formie weksla stanowi formę kredytu, który może być zrealizowany w terminie wykupu weksla bądź w terminie wcześniejszym. Kwestia wcześniejszego wykupu weksla przez remitenta może być - zdaniem Spółki -uregulowana umownie, przy założeniu, iż wystawca weksla akceptuje wcześniejszy wykup weksla i tym samym zobowiązuje się do pokrycia kwot odsetek potrącanych przez bank.

W przedmiotowej sprawie Spółka zgodziła się na wcześniejszy wykup weksla i poniesienie dodatkowych kosztów. To Spółka jako dłużnik otrzymała kredyt kupiecki w postaci wydłużonego terminu płatności i jego kosztem jest oplata dyskontowa.
Odsetki dyskontowe stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki jako dłużnika, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów), jednak odsetki te, stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty, czyli w momencie ich faktycznej zapłaty temu wierzycielowi na podstawie wystawionej przez niego faktury (rachunku). Powyższe stanowisko potwierdzają według Jednostki powołane i cytowane w zażaleniu wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Po przeanalizowaniu przedstawionego stanu faktycznego organ odwoławczy stwierdza co następuje.

Weksel w obrocie gospodarczym może pełnić różne funkcje, tj. obiegową, płatniczą, gwarancyjną i kredytową. W tym ostatnim przypadku za pomocą weksla można uzyskać kredyt kupiecki, tj. odroczenie w czasie terminu płatności świadczenia pieniężnego oraz kredyt bankowy. Kredyt bankowy może mieć postać kredytu dyskontowego, akceptowanego lub tradycyjnego. Poprzez dyskonto weksli bank wypłaca wierzycielowi przed terminem płatności sumę wekslową, udzielając mu tym samym kredytu. Wierzyciel otrzymuje środki pieniężne w terminie wcześniejszym niż ten, na który opiewa weksel, ale jednocześnie bank staje się wierzycielem wekslowym na skuter przeniesienia praw z weksla na bank. Wypłacona kwota jest mniejsza od sumy dyskontowej, gdyż w tym momencie bank nalicza i potrąca z sumy wekslowej odsetki dyskontowe należne od dnia udzielenia kredytu dyskontowego do dnia wykupu weksla przez wystawcę, stanowiące koszt udzielonego kredytu.

Spłata kredytu (wygaśniecie zobowiązania) następuje w momencie wykupu weksla w terminie płatności, przy czym spłacającym przy wekslu własnym jest wystawca weksla. W dacie wykupu weksla przez wystawcę weksla, tj. w dacie faktycznego poniesienia wydatku, następuje zatem splata (częściowo) zobowiązania i spłata odsetek dyskontowych.

W myśl przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1.

Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Na podstawie tego przepisu do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie naliczone i opłacone odsetki dyskontowe.

Zaskarżona interpretacja Opolskiego Urzędu Skarbowego odnosiła się do stanu faktycznego sprawy, który w sposób niewyczerpujący został przedstawiony w złożonym przezSpółkę wniosku. Spółka bowiem wskazała jedynie, iż wystawiała weksle własne celem zabezpieczenia zapłaty zobowiązań względem firmy niemieckiej oraz wydłużenia terminu płatności za faktury zakupu towaru. Kontrahent złożył weksel do wykupu przez bank przed określonym na wekslu terminem wykupu i wystawił Spółce rachunek za potrącone przez bank z tego tytułu dyskonto.Z tak przedstawionego stanu faktycznego można było wnioskować, że weksel, którego celem było m.in. udzielenie kredytu kupieckiego (wskutek wydłużenia terminu płatności) w sumie wekslowej obejmuje kwotę zobowiązania z tytułu dostawy oraz dyskonto liczone za cały okres do dnia określonego na wekslu terminu płatności.
W takiej sytuacji, gdy wierzyciel wcześniej, tj. przed terminem upływu terminu płatności, złoży weksle do dyskonta w banku, otrzymuje sumę wekslową pomniejszoną o odsetki dyskontowe, liczone od daty wykupu do oznaczonego terminu płatności. Wystawca weksla wykupując weksel z banku uiszcza całą sumę wekslową, tj. należność główną wraz z odsetkami dyskontowymi za cały okres. W tym przypadku, dodatkowe obciążenie wystawcy weksla przez wierzyciela odsetkami dyskontowymi, o które została pomniejszona suma wekslowa przy złożeniu weksla do banku, stanowiłoby podwójną zapłatę tych odsetek w części za okres od daty wykupu przez bank do terminu płatności weksla. W takiej sytuacji udzielona przez Urząd interpretacja byłaby prawidłowa.

Z uwagi jednak na to, że w złożonym zażaleniu Spółka doprecyzowała opis stanu faktycznego sprawy, interpretacja Urzędu Skarbowego musi ulec zmianie. Z dodatkowych informacji wynika bowiem, że weksel został wystawiony na sumę wekslową obejmującą jedynie należność za dokonaną dla Spółki dostawę, natomiast strony transakcji - o czym Spółka informuje w zażaleniu- uzgodniły umownie, że kontrahent niemiecki dokona wcześniejszego złożenia weksla w banku do dyskonta, a koszty z tym związane (odsetki dyskontowe) Spółka zgodziła się ponosić.

W takiej sytuacji wierzyciel składając w banku weksel do dyskonta otrzymał należność z tytułu dostawy towarów w kwocie pomniejszonej o odsetki dyskontowe. Rachunek obciążający Spółkę kwotą tych odsetek dotyczył wyrównania wierzycielowi kwoty zapłaty za dostawę. Dopiero wykup weksla z banku przez Spółkę spowoduje faktyczną zapłatę odsetek dyskontowych z tytułu udzielonego przez bank kredytu dyskontowego.

W przedmiotowej sprawie odsetki dyskontowe są zatem na podstawie powyższych przepisów kosztem uzyskania przychodów Spółki jako dłużnika. Natomiast momentem opłacenia odsetek dyskontowych od wydanych wierzycielowi weksli, pozwalającym zaliczyć poniesiony wydatek do kosztów uzyskania przychodu, jest data wykupu weksla przez Spółkę. Powołany przepis wyraźnie bowiem mówi o zapłaconych odsetkach, a odsetki dyskontowe, które są rodzajem odsetek od udzielonego kredytu, zostaną zapłacone, gdy nastąpi wykup weksla.

Nieprawidłowe jest zatem stanowisko Jednostki wyrażone w zażaleniu, iż odsetki dyskontowe stanowią koszt uzyskania przychodu w momencie ich faktycznej zapłaty wierzycielowi, dokonanej na podstawie wystawionej przez niego faktury (rachunku), wskazującej wysokość tych odsetek. Jak już wyjaśniono, w tym momencie nie następuje bowiem zapłata odsetek dyskontowych, ale spłata pozostałej, tj. niepokrytej udzielonym przez bank kredytem, części zobowiązania wobec kontrahenta z tytułu nabycia towarów, podatkowo obojętna.

Wbrew argumentom Jednostki, właśnie powyższe stanowisko potwierdzają powołane i cytowane przez Jednostkę w zażaleniu wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 grudnia 2002 r. Sygn. akt SA/Bk 1817/2001, z dnia 4 grudnia 2000 r. Sygn. akt I SA/Ka 1413/1999, z dnia 2 czerwca 2003 r. Sygn. akt I SA/Ka 995/ 2002.

W wyrokach tych, co sama Jednostka cytuje w zażaleniu, jako moment zaliczenia odsetek dyskontowych do kosztów uzyskania przychodów określona jest data zapłacenia odsetek, którą jest moment wykupu weksla przez wystawcę.

Mając na uwadze powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej orzeka jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.

Na podstawie art. 53 § 1 oraz art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270) :jednostce służy prawo zaskarżenia niniejszej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. Skargę w 2 egzemplarzach wnosi się do sądu administracyjnego za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu, w terminie 30 dni od dnia doręczenia Jednostce decyzji.