INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2012 r. (data wpływu 17 lutego 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 maja 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwiększenia wartości początkowej środka trwałego o zasądzone i zapłacone na rzecz poprzedniego właściciela koszty modernizacji lokalu oraz koszty opinii biegłego rzeczoznawcy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwiększenia wartości początkowej środka trwałego o zasądzone i zapłacone na rzecz poprzedniego właściciela koszty modernizacji lokalu oraz koszty opinii biegłego rzeczoznawcy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 2001 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest przede wszystkim wynajem, zakup, sprzedaż nieruchomości (PKD 68.20Z, 68.10Z). Podatek dochodowy opłacany jest według stawki 19%. W listopadzie 2007 r. dokonano sprzedaży jednego z lokali użytkowych, który kupujący nabył w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej. Lokal ten stanowił środek trwały w działalności gospodarczej Wnioskodawcy i był wpisany do ewidencji środków trwałych. W 2010 r. kupujący postanowił odstąpić od zawartej umowy kupna-sprzedaży w całości i wniósł sprawę na drogę postępowania sądowego o wydanie nakazu zwrotu na jego rzecz zapłaconej ceny nieruchomości, kosztów zawarcia umowy, kosztów procesowych, kosztów zastępstwa procesowego, naliczonych odsetek ustawowych. W grudniu 2010 r. nie wiedząc o już wniesionym pozwie do sądu Wnioskodawca zwrócił kupującemu kwotę stanowiącą cenę lokalu oraz koszty zawarcia umowy pierwotnej za zwrotnym przeniesieniem własności lokalu. Po czym druga strona niespodziewanie pod nieobecność strony pozwanej (Wnioskodawcy), która miała prawo spodziewać się tylko cofnięcia powództwa, rozszerzyła w sądzie powództwo o zwrot kosztów poniesionych przez nią na modernizację lokalu, koszty opinii rzeczoznawcy oraz ustawowe odsetki. Finalnie spór został rozstrzygnięty przez sąd na niekorzyść Wnioskodawcy wraz z zasądzeniem na rzecz drugiej strony zapłaty przez Wnioskodawcę kosztów procesu, kosztów zastępstwa procesowego, odsetek ustawowych, poniesionych kosztów modernizacji lokalu oraz kosztów opinii rzeczoznawcy. Z powodu niewiedzy o treści wyroku zasądzającego wysokie koszty oraz toczącego się postępowania sądowego dotyczącego licznych uchybień proceduralnych, których dopuścił się sąd i których wynikiem był niespodziewany wyrok zasądzający należności i kreujący koszty wobec firmy Wnioskodawcy, było prowadzone postępowanie egzekucyjne przez komornika, co wygenerowało dodatkowe obciążenia wpływające na obniżenie płynności finansowej. Z powodu wyżej opisanego postępowania sądowego toczącego się w 2011 r. Wnioskodawca zmuszony został do poniesienia szeregu kosztów mających na celu obronę przed bezzasadnie skierowanymi w wielu pozwach sądowych roszczeniami oraz w związku z możliwością dalszego funkcjonowania działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zasądzone i zapłacone na rzecz poprzedniego właściciela poniesione przez niego koszty modernizacji lokalu przekraczające 3500 zł netto oraz opinii biegłego rzeczoznawcy wpłyną na zwiększenie wartości początkowej nieruchomości...

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkowa tych środków ustalana zgodnie z ust. 1, 3-9, 11-15 art. 22g powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie. W myśl przytoczonego wyżej artykułu, koszty modernizacji lokalu i koszt opinii biegłego rzeczoznawcy oceniającego lokal na podstawie stanu technicznego powiększają wartość środka trwałego stanowiącą podstawę odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w listopadzie 2007 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży lokalu, stanowiącego środek trwały w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W 2010 r. kupujący postanowił odstąpić od zawartej umowy kupna-sprzedaży w całości i wniósł sprawę na drogę postępowania sądowego o wydanie nakazu zwrotu na jego rzecz zapłaconej ceny nieruchomości, kosztów zawarcia umowy, kosztów procesowych, kosztów zastępstwa procesowego, naliczonych odsetek ustawowych. W grudniu 2010 r. nie wiedząc o już wniesionym pozwie do sądu Wnioskodawca zwrócił kupującemu kwotę stanowiącą cenę lokalu oraz koszty zawarcia umowy pierwotnej za zwrotnym przeniesieniem własności lokalu. Po czym druga strona rozszerzyła w sądzie powództwo o zwrot kosztów poniesionych przez nią na modernizację lokalu, koszty opinii rzeczoznawcy oraz ustawowe odsetki. Finalnie sąd rozstrzygnął spór na niekorzyść Wnioskodawcy zasądzając na rzecz drugiej strony zapłatę kosztów procesu, kosztów zastępstwa procesowego, odsetek ustawowych, poniesionych kosztów modernizacji lokalu oraz kosztów opinii rzeczoznawcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;
• musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Wydatki mogą zatem stanowić koszty uzyskania przychodu o ile spełniają przesłanki określone w ww. art. 22 ust. 1 ww. ustawy, w szczególności zostały poniesione w celu uzyskania przychodu bądź też zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Do tej grupy środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc m. in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile będą spełniały następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
• stanowią własność lub współwłasność podatnika;
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy;
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonych w art. 22c ww. ustawy.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1, w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (ust. 3).

Natomiast w myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Wskazać należy, że w przypadku odpłatnego nabycia środka trwałego, wartością początkową środka trwałego jest cena nabycia o której mowa w art. 22g ust. 3 ww. ustawy. Treść tego przepisu, nie wskazuje, że wartość zobowiązań wobec poprzedniego właściciela składnika majątkowego, do zapłaty których Wnioskodawca zobowiązany został przez sąd, można zaliczyć do ceny nabycia tego składnika majątkowego i ująć je w wartości początkowej środka trwałego.

Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że wydatki do poniesienia których Wnioskodawca zobowiązany został orzeczeniem sądowym, należy uznać za wydatki o których mowa w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli wydatki których wartość powiększa wartość początkową środka trwałego.

Nie można bowiem przyjąć, że celem poniesienia ww. wydatków było ulepszenie lokalu użytkowego. Wydatków o których mowa nie można uznać za poniesione na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środków trwałych, które to wydatki powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania.

Wnioskodawca, ponosząc wydatki o których mowa, nie miał zamiaru ulepszenia środka trwałego.

Podstawowym celem Wnioskodawcy związanym z wydatkami z tytułu zwrotu nakładów poniesionych przez poprzedniego posiadacza lokalu użytkowego, było zwolnienie z obowiązku ciążącego na Nim, na podstawie orzeczenia sądowego. Wobec powyższego, z uwagi na niespełnienie kryterium celowości poniesienia przedmiotowego wydatku stwierdzić należy, że o wartość tych wydatków, Wnioskodawca nie ma prawa powiększyć wartości początkowej środka trwałego, zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać również należy, że przedmiotowe zasądzone i poniesione przez Wnioskodawcę wydatki, nie mogą zostać potrącone w kosztach uzyskania przychodów na zasadzie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki tego rodzaju stanowią bowiem niewątpliwie koszt związany z wykonaniem zasądzonych przez sąd obowiązków finansowych (taki jest jego bezpośredni cel), nie zaś koszt związany z przychodami osiąganymi w prowadzonej działalności (prowadzący do ich powstania). Czym innym jest koszt poniesiony przez podatnika w związku z wykorzystywaniem przez niego (nabyciem, eksploatacją) środka trwałego w prowadzonej działalności, a czym innym wydatek poniesiony w związku z realizacją obowiązków nałożonych przez sąd. Odmienny jest cel tych czynności. Pierwsza z nich dotyczy bezpośrednio przedmiotu prowadzonej działalności, podczas gdy drugiej takiego atrybutu przypisać się nie da, bowiem polega ona jedynie na uregulowaniu określonych zobowiązań finansowych. Brak jest natomiast związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy realizacją roszczeń wynikających z orzeczenia sądowego, a powstaniem przychodu u Wnioskodawcy, ewentualnie zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie ul. Emilii Plater 1, 10-561 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.