INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2012 r. (data wpływu 6 lutego 2012 r.) uzupełnionym w dniu 27 kwietnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania jednorazowej amortyzacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania jednorazowej amortyzacji.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 18 kwietnia 2012 r., znak ILPB1/415-132/12-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 kwietnia 2012 r., natomiast w dniu 27 kwietnia 2012 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w listopadzie 2010 roku zakupił pojazd samochodowy marki Fiat Punto Active 1,4 od firmy XXXXXXXXX. Pojazd ten posiadał świadectwo homologacji, z którego jednoznacznie wynikało, że jest to samochód ciężarowy i tak też definiował go sprzedawca XXXXXXXXXXXX, przywołując przy tym szereg zalet tego samochodu między innymi możliwość odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości jak i uwzględnienie jednorazowej amortyzacji w kosztach podatkowych firmy. Zwabiony zaletami samochodu posiadającego 4 wygodne miejsca siedzące oraz dość dużą przestrzeń ładunkową (bagażnik) oddzielony od części pasażerskiej kratką Wnioskodawca zakupił i zarejestrował go w Urzędzie – Starostwie Powiatowym jako samochód ciężarowy. Po czasie okazało się, że przywilej bycia samochodem ciężarowym zakupionego Fiata Punto wywodził się z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Wspólnoty Europejskiej z 22 grudnia 2008 r., który przywrócił temu pojazdowi definicję samochodu ciężarowego. Natomiast podczas zakupu pojazdu powoływano się na pismo Ministra Finansów z lutego 2009 r., gdzie została zaprezentowana możliwość odliczeń podatku dochodowego i podatku VAT od takiego rodzaju pojazdów. W tej sytuacji w listopadzie 2010 r. Wnioskodawca odliczył pełną wartość podatku VAT od zakupionego FIATA Punto a w podatku dochodowym wartość netto tego pojazdu uznał też jako ciężarowy i dodatkowo będąc małym podatnikiem, gdyż wartość przychodu ze sprzedaży wraz z kwotą podatku należnego od towarów i usług nie przekroczyła w roku 2009 kwoty 1.200.000 euro przeliczone kursem średnim NBP na pierwszy dzień roboczy X roku, po zaokrągleniu do 1000 zł.

Zainteresowany dokonał jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od Fiata Punto wprowadzonego do ewidencji środków trwałych w listopadzie 2010 r. i wartość środków trwałych poddanych jednorazowej amortyzacji w roku 2010 nie przekroczyła 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Jednak powstała obawa co do właściwego zdefiniowania tego pojazdu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż zakupił samochód marki Fiat Punto Activ. Zainteresowany zapewniany był, że może odliczyć VAT od zakupu tego samochodu i skorzystać z jednorazowej amortyzacji, gdyż pojazd spełnia kryteria samochodu ciężarowego. Na potwierdzenie, że jest to samochód ciężarowy Wnioskodawca otrzymał przy zakupie świadectwo homologacji, gdzie wpisano:

pkt 5 rodzaj pojazdu: samochód ciężarowy

pkt 6 podrodzaj VAN.

Dokument ten Zainteresowany przedłożył w dniu 24 listopada 2010 r. w Starostwie Powiatowym celem jego zarejestrowania. W dowodzie rejestracyjnym rodzaj pojazdu określono jako samochód ciężarowy.

Wnioskodawca nie posiada badania okręgowej stacji kontroli pojazdów dotyczącego badania technicznego, gdyż pojazd kupił nowy, sprawny i miał przez producenta określenie „samochód ciężarowy VAN”. Zainteresowany nie dokonywał żadnych przeróbek pojazdu.

W związku z powyższym Wnioskodawca dokonał jednorazowej amortyzacji po wprowadzeniu tego pojazdu do ewidencji środków trwałych w listopadzie 2010, gdyż wartość jego nie przekraczała 50.000 euro wszystkich środków trwałych 2010 r. poddanych jednorazowej amortyzacji, a Zainteresowany spełniał warunki bycia małym podatnikiem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca miał prawo do jednorazowej amortyzacji (spełniając warunki małego podatnika) w roku 2010 roku co do wyżej wymienionego samochodu marki Fiat Punto i co za tym idzie uznania tego pojazdu jako ciężarowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych fakt, że pojazd Fiat Punto Active 1,4 posiada świadectwo homologacji z wpisem: samochód ciężarowy i w dowodzie rejestracyjnym tego samochodu ma wpis samochód ciężarowy oraz potwierdza to w treści faktura zakupu z listopada 2010 r. można go uznać jako ciężarowy i jako mały podatnik Wnioskodawca ma prawo do jednorazowej amortyzacji z tego tytułu w roku podatkowym 2010.

Tak też traktowało ten samochód prawo o ruchu drogowym przyznając jemu status ciężarowego i obarczało Zainteresowanego obowiązkami z tego tytułu wynikającymi. Prawo takie Wnioskodawca uzyskał zgodnie z treścią art. 22k pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako prowadzący działalność gospodarczą w zakresie naprawy samochodów i z definicji kosztu uzyskania przychodu z art. 22 ustawy wyżej powołanej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztem uzyskania przychodów mogą być, zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 powołanej ustawy podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 69, poz. 587) zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Jak stanowi art. 22k ust. 9 ww. ustawy przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Stosownie do postanowień art. 22k ust. 8 powołanej ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Określenie „samochód osobowy” zawarte w treści art. 22k ust. 7 należy rozpatrywać w kontekście definicji zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a-d, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupiony przez Wnioskodawcę samochód jest samochodem osobowym. Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia, (o którym mowa w cytowanym powyżej art. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż zostały spełnione wymagania określone w art. 5a pkt 19 lit. a)-d) ww. ustawy, pozwalające uznać ww. samochód za samochód ciężarowy. Dysponuje on jedynie świadectwem homologacji, w którym przedmiotowy samochód określony jest jako samochód ciężarowy oraz wpisem w dowodzie rejestracyjnym. Na gruncie ww. ustawy posiadanie takiego dokumentu jest niewystarczające, aby uznać ten samochód za samochód ciężarowy.

Zwrot „samochód osobowy” został zdefiniowany przez ustawodawcę na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca wprost wskazał jak należy rozumieć ww. sformułowanie. W konsekwencji zgodnie z zasadami wykładni językowej nie można nadawać mu innego znaczenia niż znaczenie określone w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, Wnioskodawca w 2010 roku nie miał prawa do jednorazowej amortyzacji przedmiotowego samochodu Fiata Punto, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż na gruncie cytowanej ustawy jest on samochodem osobowym. To czy dany pojazd samochodowy jest samochodem osobowym w rozumieniu komentowanego przepisu, ustalane jest na podstawie badania technicznego, przeprowadzanego przez okręgową stację kontroli pojazdów (udokumentowane zaświadczeniem) oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację – zgodnie z art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.