POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60) Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Katowicach stwierdza, że stanowisko płatnika przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2005r., który wpłynął w dniu 9 maja 2005r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej kosztów uzyskania przychodów przysługujących biegłym sądowym i tłumaczom przysięgłym jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2005r. do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Katowicach wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Pismem z dnia 14 lipca 2005r. tut. organ podatkowy wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Braki formalne wniosku zostały uzupełnione w dniu 14 lipca 2005r.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z treści ww. wniosku wynika, że biegli sądowi oraz tłumacze przysięgli wykonują usługi dla celów procesowych na rzecz płatnika na podstawie postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego. Powyższe postanowienie wydaje się na podstawie ustawy z dnia 6 czerwca 1997r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89 poz. 555 ze zm.). Biegli sądowi oraz tłumacze przysięgli wystawiają za wykonane opinie i tłumaczenia rachunki według obowiązujących w szczegółowych przepisach stawek. W niektórych przypadkach poza naliczanym wynagrodzeniem wyszczególniają także takie koszty, jak:

1. koszty dojazdu prywatnym samochodem, naliczone zgodnie z obowiązującą stawką (np. 0,7846 zł za 1 km dla samochodów o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3),

2. koszty podróży, naliczane zgodnie z obowiązującymi przepisami (analogicznie jak delegacje służbowe, diety i inne należności),

3. koszty kancelaryjno - biurowe, np. zużyty papier, toner, tusz, itp., niezbędny do sporządzania opinii/tłumaczenia,

4. koszty wykonania fotografii, które są niezbędne do sporządzenia ekspertyzy lub opinii.

Zdaniem płatnika wszystkie wyszczególnione w rachunku wystawionym przez biegłego sądowego lub tłumacza przysięgłego pozycje są sumowane i traktowane jako przychód. Z kolei w sytuacji, gdy koszty uzyskania przychodów udokumentowane przez biegłego sądowego /tłumacza przysięgłego/ byłyby wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej, należy przyjąć koszty w wysokości faktycznie poniesionej.

Jeżeli czynności biegłego sądowego lub tłumacza podatnik wykonuje osobiście dla płatnika na podstawie postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego, to w takim przypadku przychody uzyskane z tytułu tych czynności należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, określonych w art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Zgodnie bowiem z przepisami art. 13 pkt 6 ww. ustawy podatkowej za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Od powyższych przychodów, zgodnie z postanowieniem art. 41 ust. 1 ww. ustawy płatnicy są obowiązani pobierać zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 19% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów, w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że koszty uzyskania przychodów z tytułów wyszczególnionych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Jednakże w przypadku, gdy podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych (art. 22 ust. 10 ww. ustawy podatkowej).

Ponadto w myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy podatkowej wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby nie będącej pracownikiem do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju z zastrzeżeniem ust. 13, który stanowi, że przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane.

W świetle powyższego dla osób nie będących pracownikami, podróż, w związku z którą otrzymują diety i inne należności, nie musi wiązać się z wykonywaniem zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba podmiotu wypłacającego te świadczenia.

Z przedstawionego w podaniu stanu faktycznego wynika, że płatnik powołuje biegłych sądowych i tłumaczy przysięgłych na podstawie postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego wydanego na podstawie przepisów ustawy Kodeks postępowania karnego. Biegli sądowi oraz tłumacze przysięgli wystawiają rachunki za wykonane opinie / tłumaczenia, w których oprócz naliczonego według obowiązujących w przepisach stawek wynagrodzenia wyszczególniają koszty dodatkowe: koszty dojazdu prywatnym samochodem, koszty podróży, koszty kancelaryjno - biurowe, koszty wykonania fotografii niezbędnych do sporządzenia ekspertyzy lub opinii. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przychody uzyskiwane przez biegłych sądowych i tłumaczy przysięgłych stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W odniesieniu do ww. przychodów stosuje się koszty uzyskania w wysokości 20% uzyskanego przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. W sytuacji, gdy biegli sądowi i tłumacze przysięgli udowodnią, że w związku ze sporządzoną opinią /tłumaczeniem/ ponieśli koszty w wysokości przekraczającej normę procentową, w rozliczeniu rocznym mają prawo przyjąć koszty w wysokości faktycznie poniesionej.

Natomiast jeżeli należności otrzymane przez biegłych lub tłumaczy z tytułu diet i innych należności za czas podróży nie zostaną zaliczone do kosztów uzyskania przychodów mogą korzystać ze zwolnienia w myśl ww. przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia oraz przyjmując datę tego zdarzenia na dzień wydania postanowienia.

Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (adres do korespondencji: Izba Skarbowa w Katowicach Ośrodek Zamiejscowy w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a) w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie podlega opłacie skarbowej.

Postanowienie niniejsze na mocy art. 143 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa wydane zostało z upoważnienia Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Katowicach.