P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29. 08. 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej we wniosku z dnia 07.01.2005 r. (data wpływu do tut. Urzędu 10.01.2005 r.)

p o s t a n a w i a

- uznać stanowisko Podatnika za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji, sprzedaży i dystrybucji napojów, soków oraz wód mineralnych. Odbiorcami produktów znajdujących się w ofercie «P» są placówki handlowe (tj. sklepy, hipermarkety i punkty gastronomiczne).

Spółka w celu zwiększenia sprzedaży, jak również z uwagi na specyficzny charakter oferowanych produktów dąży do zapewnienia ich właściwej jakości w momencie sprzedaży ostatecznemu konsumentowi. W tym celu dostarcza i udostępnia placówkom handlowym do używania urządzenia takie jak witryny chłodzące oraz nalewaki. Placówki handlowe zobowiązane są na podstawie stosownych umów do przechowywania w witrynach oraz sprzedawania z użyciem udostępnionych nalewaków jedynie produktów marki «P». Typowym działaniem Spółki jest współdziałanie z placówkami handlowymi oferującymi produkty Spółki w zakresie odpowiedniego wyeksponowania i zareklamowania sprzedawanych towarów, z użyciem materiałów udostępnionych przez producenta. W związku z tym, Spółka udostępnia w ramach prowadzonej działalności placówkom handlowym oprócz ww. witryn i nalewaków również inne przedmioty i urządzenia (tzw. point of sale), dalej jako ,,POS’’ służące umożliwieniu i wsparciu sprzedaży produktów Spółki.

Zdaniem Spółki, koszt wszystkich udostępnianych kontrahentom materiałów POS należy uznać za koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. Nr 54 z 2000 r., poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W związku z tym, kosztem uzyskania przychodów będą wszelkie koszty poniesione przez Spółkę, pozostające w związku z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów.

Treść powyższego przepisu pozwala zatem zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki na zakup witryn chłodzących oraz tzw. nalewaków udostępnianych właścicielom punktów handlowych, gdyż materiały te umożliwiają i wspierają sprzedaż produktów Spółki.

Ponadto materiały POS, opatrzone logo produktu lub Spółki funkcjonują jako reklama produktów Spółki w tych placówkach handlowych, w których są umieszczane.

W związku z tym Naczelnik II MUS uznaje za prawidłowe stanowisko Spółki i stwierdza, że wydatki na nabycie witryn chłodzących oraz nalewaków umieszczanych w punktach handlowych stanowią zgodnie z przepisami z art. 15 ust. 1 i art. 15 ust. 6 ustawy o pdop koszt uzyskania przychodów.

Witryny chłodnicze i nalewaki zaliczane do środków trwałych w rozumieniu art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – podlegają odpisom amortyzacyjnym. Zgodnie z treścią przepisu z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy wydatki na ich nabycie lub wytworzenie nie są zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te, stanowić będą w tym przypadku koszt uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne.

Organ podatkowy uznaje również za prawidłowe stanowisko Spółki odnośnie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie następujących materiałów POS: regały, szelfblockery, klipsy (wymienione w poz. 3, 9 i 10 listy z pkt 1 wniosku Spółki). Materiały te, służąc atrakcyjnemu wyeksponowaniu produktów w punktach handlowych mogą wpływać na wzrost sprzedaży produktów Spółki w tych placówkach handlowych.

Z kolei materiały POS typu: bilonownice, menu board, potykacz, stand, shelfliner, szelftaker, counter top, kasetony, banery, plakaty, owijki paletowe, przekładka paletowa, pole sign, wobleer, celing hanger, table tent, czarna cenówka, dyspenser na magnes, boki do regałów – wymienione w poz. 5 do 8 i 11 do 26 na liście w punkcie I przedmiotowego wniosku Spółki – służąc zapewnieniu pożądanego przez Spółkę przekazu informacyjnego odnośnie ceny i parametrów produktów, informują konsumenta o dostępności oferty Spółki w danym punkcie handlowym, przekazując zarazem informacje reklamowe dotyczące promowanych produktów. Wydatki na ich nabycie stanowią zatem, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy koszt uzyskania przychodu.

Prawidłowe jest również stanowisko Spółki, w przedmiocie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów urządzeń i materiałów opatrzonych logo «P» lub konkretnego produktu takich jak: parasole, poszycia na parasol, stoliki, regały, banery, serwetniki, tace wspomagające sprzedaż w punktach gastronomicznych i ogródkach. Z uwagi na fakt, że materiały te wspomagają sprzedaż produktów Spółki oraz komunikują odbiorcom ich dostępność w danym punkcie handlowym gdzie jest eksponowany, reklamują zarazem Spółkę oraz jej produkty. W związku z tym, Naczelnik II MUS podziela stanowisko Podatnika i stwierdza, że wydatki poniesione na ich nabycie na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o pdop stanowią koszt uzyskania przychodów.

Natomiast w odniesieniu do środków trwałych, kosztami uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będą odpisy amortyzacyjne naliczane zgodnie z przepisami art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16 ww. ustawy.

Wszystkie ww. materiały POS wspomagają sprzedaż produktów Spółki zwracając uwagę na dostępność ich w danym punkcie sprzedaży. W związku z tym, wydatki na nabycie lub wytworzenie ww. materiałów POS - jako poniesione w celu uzyskania przychodu - spełniając tym samym podstawowy warunek z art. 15 ust. 1 ustawy o pdop stanowią koszt uzyskania przychodów z uwzględnieniem treści art. 15 ust. 6.

Ponadto, zdaniem Podatnika w przypadku udostępniania placówkom handlowym wszystkich ww. materiałów POS opatrzonych logo «P» lub danego produktu nie będą miały miejsca ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Treść art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Reklama publiczna ma miejsce wówczas, gdy jest powszechna, ogólna oraz przeprowadza się ją w miejscach dostępnych dla wszystkich, oficjalnie i jawnie. Zaliczenie danego wydatku do kosztów reklamy publicznej lub niepublicznej zależy zawsze od jej odbiorcy, adresata. Wobec tego do wydatków limitowanych należy zaliczyć te, które z założenia są kierowane tylko i wyłącznie do konkretnego adresata. Z kolei reklama firmy (produktu) adresowana do nieograniczonego anonimowego kręgu potencjalnych odbiorców jest reklamą prowadzoną publicznie.

Zgodnie z definicją słownikową reklama to rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, miejscach i możliwościach ich nabycia w celu zachęty do nabywania tych produktów (Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 1981).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że materiały POS opatrzone logo Spółki lub jej produktów (zawierające przekaz reklamowy) udostępniane i eksponowane w placówkach handlowych spełniają warunki reklamy prowadzonej w sposób publiczny (nieograniczony krąg odbiorców) - tym samym wydatki poniesione na ich nabycie lub wytworzenie nie podlegają limitowaniu określonemu w art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Naczelnik II MUS podziela stanowisko Podatnika odnośnie braku zastosowania w opisywanej sprawie przepisu z art. 16 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy. Zgodnie z jego treścią nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku podatnika nie zaliczanych do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów działalności prowadzonej przez podatnika, lecz służą osobistym celom pracowników i innych osób albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą podatnika. Stan faktyczny zawarty we wniosku jednoznacznie wskazuje, że wszystkie materiały POS są wykorzystywane w prowadzonej działalności, a fakt ich pozostawania bezpośrednio poza siedzibą podatnika jest uzasadniony charakterem prowadzonych przez Spółkę działań promocyjno – reklamowych wykonywanych poza siedzibą Spółki (w punktach handlowych).

Naczelnik II MUS podziela stanowisko Podatnika, że w przypadku, gdy przewidywany okres użytkowania danego materiału POS przekracza okres 1 roku, Spółka powinna dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej danego składnika majątkowego. Powyższe potwierdza treść art. 16a ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o pdop, zgodnie z którym amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny urządzenia oraz inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą(…).

Zgodnie z treścią art. 16d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zdaniem Podatnika do omawianej sytuacji nie będzie miał również zastosowania przepis z art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ww. ustawy, gdyż w opisanej sytuacji nie można mówić o nieodpłatnym używaniu otrzymanych materiałów przez placówki handlowe, gdyż faktycznym beneficjentem ich udostępnienia jest firma Spółki, a materiały te służą zwiększaniu sprzedaży jej produktów.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o pdop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania, z wyjątkiem nieruchomości – za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Naczelnik II MUS uznaje za prawidłowe stanowisko Podatnika i stwierdza, że w przypadku udostępniania materiałów POS stanowiących środki trwałe nie ma miejsca fakt wydania ich w celu nieodpłatnego używania, ponieważ są one udostępniane placówkom handlowym w zamian za zobowiązanie do sprzedaży przy ich wykorzystaniu produktów firmy «P» (występuje w tym przypadku sprzedaż wyrobów spółki połączona z udostępnianiem placówkom handlowym do używania urządzeń niezbędnych do ich sprzedaży).

Ponadto postanowienia umów instalacji sprzętu wspierającego sprzedaż ograniczają prawo odbiorcy do swobodnego rozporządzania udostępnionym mieniem pozostającym przez cały czas własnością Spółki. W związku z tym, w opisanej sytuacji Spółka ma prawo dla celów podatkowych – stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy o pdop – zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych przekazanych do używania placówkom handlowym wykonującym sprzedaż towarów Spółki.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia i jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez pytającego.

Zgodnie z treścią art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa przedmiotowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla wnioskodawcy do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 ustawy Ordynacja podatkowa.

Na podstawie art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa na niniejsze postanowienie przysługuje stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie składane w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.