INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2012 r. (data wpływu: 18 stycznia 2012 r.), uzupełnionym pismem (data wpływu: 12 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 oraz § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 6 kwietnia 2012 r., nr ILPB2/415-81/12-2/TR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 6 kwietnia 2012 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 10 kwietnia 2012 r.), zaś w dniu 12 kwietnia 2012 r. (data nadania: 11 kwietnia 2012 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca ma 26 lat i posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Zainteresowany choruje od lipca 1999 roku i jest cały czas pod opieką okulistyczną. Stan zdrowia z roku na rok się pogarszał i w związku z tym Wnioskodawca musiał poddać się operacji usunięcia zaćmy metodą fakoaspiracji z wszczepieniem sztucznej soczewki. Pomimo operacji, stan zdrowia wzroku nie jest idealny, a Zainteresowany nadal musi być pod kontrolą okulistyczną i stosować krople oczne. Operacja ta odbyła się w dniu 26 września 2011 r.

Operacja nie przyniosła maksymalnych efektów w poprawie stanu zdrowia. Wnioskodawcę często boli głowa od strony prawego oka. W wykonywanej pracy oko się męczy z powodu długiego czasu przebywania przed komputerem. Przy ostatniej wizycie lekarskiej podskoczyło ciśnienie. Pomimo to, poprawił się stan pola widzenia i jest zdecydowanie lepiej niż w stanie faktycznym przed operacją. Zainteresowany dalej ma problem z widzeniem na bliskość i musi nosić przystosowane do tego okulary.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy jest możliwe odliczenie od dochodu wydatków związanych z operacją zaćmy oka metodą fakoaspiracji...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z postanowieniem w sprawie interpretacji prawa podatkowego, sygnatura 1433/NL/LF/II/415-141/06/EK, której autorem jest Urząd Skarbowy Warszawa-Mokotów, uznano, że zabieg chirurgiczny zaćmy oka klasyfikuje się do zabiegów rehabilitacyjnych usprawniających. Jak wskazał Zainteresowany, takie stanowisko podzielił Naczelny Sąd Administracyjny, rozszerzając wykładnię prawa i uznając katalog wydatków, zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Naczelny Sąd Administracyjny powołał się na definicję rehabilitacji w interpretacji podatkowej. Zainteresowany podał, że dwie kolejne interpretacje potwierdzają słuszne stanowisko w tej sprawie – sygnatury: PD-I/415-86/13/05, PDFNII/415-7/EG/06.

Wnioskodawca uważa, że operacja zaćmy oka zalicza się do niezbędnych zabiegów leczniczo -rehabilitacyjnych, ze względu na to, że pod pojęciem rehabilitacji, zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych, rozumie się system działań fizycznych, psychicznych, społecznych i zawodowych. Proces rehabilitacji ma przyczyniać się do eliminacji skutków choroby, zmniejszania następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównania ich w takim stopniu, aby umożliwić prawidłowe funkcjonowanie w społeczeństwie. Rozumieć przez to należy takie wydatki na cele rehabilitacyjne, które w największym stopniu przyczynią się do poprawy zdrowia pacjenta. Nie można zatem eliminować zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, gdyż mają one istotny wpływ na stan zdrowia. Długotrwałe leczenie szpitalne nie dawało żadnych rezultatów. Operacja była jedyną szansą na powrót do wyleczenia. Operacja zaćmy oka, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest niezbędnym zabiegiem leczniczo -rehabilitacyjnym, mającym w przypadku schorzenia Wnioskodawcy, istotną poprawę stanu zdrowia. Zabieg ten przyczynił się do ułatwienia wykonywanych przez Zainteresowanego czynności życiowych. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, spełnia On wszystkie przesłanki do tego, aby otrzymać pozytywną interpretację indywidualną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się m.in. wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo -leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d cyt. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”. Zatem, koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Zatem, w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza, poniesione przez osobę niepełnosprawną.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, posiadającą orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, która poddała się operacji usunięcia zaćmy metodą fakoaspiracji z wszczepieniem sztucznej soczewki.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc, przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż niekwestionowanym jest w przedmiotowej sprawie fakt, iż operacja – zabieg okulistyczny usunięcia zaćmy metodą fakoaspiracji z wszczepieniem sztucznej soczewki w przypadku Wnioskodawcy miał na celu przywrócenie jego oczom częściowej zdolności widzenia, jednakże wydatki poniesione na ww. zabieg nie mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie jest to zabieg rehabilitacyjny, lecz zabieg o charakterze medycznym – operacja – jak wskazał Wnioskodawca w przedstawionym opisie stanu faktycznego.

W konsekwencji, stwierdzić należy, iż Zainteresowanemu nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na przedmiotową operację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Podobnie, w odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć organów podatkowych, tut. Organ informuje, że wydane one zostały w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.