INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2012r. (data wpływu do tut. Biura 17 stycznia 2012r.), uzupełnionym w dniu 3 kwietnia 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w okresie zawieszenia działalności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w okresie zawieszenia działalności. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 28 marca 2012r. Znak: IBPBI/1/415-49/12/AB, IBPP2/1/443-56/12/AM wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 3 kwietnia 2012r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 1 listopada 2010r. Wnioskodawca zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej na 24 miesiące. Jednakże do chwili obecnej wciąż opłaca faktury, które dotyczą zobowiązań powstałych przed zawieszeniem działalności gospodarczej. Są to rachunki telefoniczne za utrzymanie numerów firmowych oraz raty leasingowe za przyczepę. Ponoszenie tych kosztów jest niezbędne, aby utrzymać firmę w gotowości do ponownego wznowienia działalności. Umowy związane z tymi usługami zostały podpisane jeszcze przed zawieszeniem działalności gospodarczej. Ww. wydatki stwierdzone fakturami VAT Wnioskodawca ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz w ewidencji zakupu VAT, ale nie składa deklaracji VAT-7K.

W zeznaniu podatkowym PIT-36L za 2011r. Wnioskodawca chciałby wykazać poniesione w 2011r. koszty (wynikające z księgowanych faktur od umów zawartych przed zawieszeniem działalności gospodarczej), jako stratę z działalności gospodarczej. W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 2 kwietnia 2012r. Wnioskodawca wskazał dodatkowo, że obecnie ponoszone opłaty są niezbędne do zabezpieczenia źródła przychodów, czyli utrzymania w gotowości firmy usługowej, w której aktywne numery telefonów pozwalają na natychmiastowe wznowienie działalności, a pozostająca w rękach Wnioskodawcy przyczepa (której właścicielem jest firma leasingowa) jest niezbędna do przewożenia wyposażenia. Opóźnienia w spłacie rat leasingowych mogą spowodować odebranie tej przyczepy przez leasingodawcę i pozbawienie firmy Wnioskodawcy jednego z elementów niezbędnych do prowadzenia działalności.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe będzie wykazanie w zeznaniu podatkowym straty będącej następstwem opłacania w 2011r. faktur wynikających z umów zawartych jeszcze przed zawieszeniem działalności gospodarczej...

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone koszty związane z koniecznością utrzymania działalności gospodarczej w gotowości do ponownego jej uruchomienia, a wynikające z podpisanych przed zawieszeniem działalności gospodarczej umów można księgować, jako koszty uzyskania przychodów, jednocześnie uwzględniając je w rocznym zeznaniu podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 220, poz. 1447 ze zm.), przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 30 dni do 24 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 1a.

W myśl art. 14a ust. 3 ww. ustawy, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 14a ust. 4 ww. ustawy, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca:

1. ma prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
2. ma prawo przyjmować należności lub obowiązek regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej,
3. ma prawo zbywać własne środki trwałe i wyposażenie,
4. ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej,
5. wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa,
6. ma prawo osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej,
7. może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.
   
   

Kwestię kosztów uzyskania przychodów należy rozpatrywać w oparciu o ogólną zasadę dotyczącą kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361).

Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie wymienia enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

1. musi być ponoszony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
3. musi być należycie udokumentowany.
   
   

Zwrot „w celu” użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź też ewentualnie zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. Definicja kosztów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż w dniu 1 listopada 2010r. Wnioskodawca zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej na 24 miesiące. W okresie zawieszenia tej działalności opłaca rachunki telefoniczne za utrzymanie numerów firmowych oraz raty leasingowe za przyczepę. Ponoszenie tych kosztów jest niezbędne dla utrzymania firmy w gotowości do ponownego wznowienia działalności. Ww. wydatki stwierdzone fakturami VAT Wnioskodawca ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Umowy związane z tymi usługami zostały podpisane jeszcze przed zawieszeniem działalności gospodarczej. Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że obecnie ponoszone opłaty są niezbędne do zabezpieczenia źródła przychodów, czyli utrzymania w gotowości firmy usługowej.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że ww. wydatki poniesione w okresie zawieszenia działalności gospodarczej mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, skoro zobowiązanie do ich poniesienia powstało przed zawieszeniem działalności gospodarczej i mają one związek z przychodami osiąganymi przez Wnioskodawcę w okresie wcześniejszym (przed zawieszeniem działalności gospodarczej). Wydatki te należy uznać za pośrednio związane z działalnością gospodarczą i mające związek z zachowaniem tego źródła przychodów. W konsekwencji przedmiotowe wydatki można uwzględnić w rocznym zeznaniu podatkowym, składanym za rok podatkowy w którym je poniesiono.

Przy czym, raty czynszu związane z leasingiem przyczepy, zgodnie z zawartą przed zawieszeniem działalności gospodarczej umową, mogą stanowić koszt podatkowy, o ile umowa leasingu spełnia wszystkie wymogi, o których mowa w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaznaczyć należy, iż obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą – tak jak wskazano powyżej – spoczywa na podatniku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.